De teller blijft staan op 107 km. Een fietstocht door het groene hart met Jeroen. We vertrokken, met de wind in de rug, uit Zoetermeer – via de Rottemeren – naar het pontje bij Moordrecht. Natuurlijk hadden we vijf kilometer verder over de waterkering kunnen fietsen maar dit heeft wel wat. Mooi plaatsje trouwens. In de Krimpenerwaard geluncht bij – onze nieuwe outfit ten spijt – een bakkertje. Kaasbroodje, Ragoutbroodje en een ‘gelderse verleiding’. Dat is een soort krentenbol gevuld met banketbakkersroom en slagroom. Sterke zwart koffie. Beetje ouwehoeren en zuchtend verder gaan. Via Oudewater en Papekop langs de Oude Rijn naar Alphen en daarna langs Zoeterwoude terug naar Zoetermeer. Al met al een pittige tocht. Er stond vandaag behoorlijk wat wind en dan kun je bij een snelheid van 26 km/uur beslist niet spreken van linkeballen. Het was stoempen. En genieten. Om niet te zeggen: Super lekker!

It's the achillespees, stupid! Ik word er niet goed van. Twee volle weken rust maar de pijn isniet minder geworden. Misschien iets maar zeker niet veel. Ik zit inmiddels op een regime van vier maal per dag Voltaren emulgel in de (ijdele) hoop dat het snel beter zal gaan. Ik mis het hardlopen eigenlijk steeds meer. Bovendien is rennen eenvoudiger in te passen dan fietsen. En er ontstaat een lichte tijdsdruk. Over vier weken is de beach challence in Den Haag. Dat is een off-Road triatlon van 300 mt zwemmen, 30 km fietsen op het strand en 10 km hardlopen.

Om me voor te bereiden op het fietsen heb ik gisteren de wijk en wouden MTB route gedaan. Daar zit behoorlijk wat zand bij. Bijvoorbeeld op de ruiterpaden waar het zand nu erg mul is vanwege de droogte. Loodzwaar was het en ik heb me enorm vergist. Ik was bekaf. Ik dacht er een goed uur over te doen maar het zijn er ruim tweeënhalf geworden. De afsluitende ronde over het wk-mountainbike parcours heb ik maar even laten schieten. Thuis lekker bijgekomen met koffie en opgeklopte melk en een zelfgebakken chocoladetaart. Uhh....door Sandra gebakken. Op Nickelodeon was het Avatar weekend (de tekenfilm) en ik ben 's-middags naast Quinten op de bank gaan liggen. Ongetwijfeld de beste tekenfilm serie ooit!

Met de fietsconditie zit het wel goed. Afgelopen vrijdag ook al een flinke tocht gemaakt. Zoetermeer – Capelle – Krimpen – Gouda – Zoetermeer. Het is mooi om te bemerken dat nauwelijks moe ben na zo'n tocht. Wat een verschil met het begin van het seizoen! Hoe zou het zijn om nu de Amstel Gold Race te rijden? Jeroen en ik hebben ons ingeschreven voor Boogies extreme. In principe is dat voor mij het einde van het fietsseizoen. Misschien af en toe een MTB rit.

Terug van vakantie. Eerst een week strand en zwembad in Italië en daarna een paar dagen in Seefeld in Tirol. Het hotel in Seefeld had een aantal mountainbikes staan en, niet onbelangrijk, entertainment voor de kids. Fietsen dus! Twee middagen met de fiets de bergen in. Volgens het personeel in het hotel zijn de wandelpaden rondom Seefeld ook de MTB routes. Ik verwachtte daarom wat problemen met wandelaars maar dat viel reuze mee. Nauwelijks wandelaars en dat betekende dat ik gans alleen in het donkere woud was. Een leuke ervaring, zeker omdat verdwalen onmogelijk is vanwege de 'grundliche hinweisen'. Geen route of plan dus en daarom gewoon omhoog fietsen en kijken waar je uitkomt. Een mini-avontuur. Erg leuk en een hele goede training. Veel grind maar ook bemodderde singel tracks en overal een prachtig uitzicht op het hooggebergte. Pittig. Terug in het hotel gekomen had ik zware benen , vooral aan de achterkant. Herstellen in het zwembad waarbij ook het bovenlichaam getraind is. De kleintjes worden namelijk steeds zwaarder en ze moeten natuurlijk gegooid worden.


Seefeld is niet het mekka voor mtb. Oorspronkelijk wilde we dan ook naar het Garda meer gaan. Ik ben echter voor het stadje gevallen. Alles is er. Ook een bergwandeling naar de top gemaakt. Merijntje is natuurlijk nog veel te klein maar ze klaagde niet. De andere twee vonden het echt leuk en dat belooft veel goeds voor de komende jaren. Investeren in kleine bergschoentjes en lopen maar.

De autorit van de Adriatische kust naar Seefeld hebben we voor een stuk secundair gedaan. Dwars door de Dolomieten. Waarschijnlijk het gebied van de marathon. De auto had er moeite mee soms...................................

Ik zit lekker in de tuin. Meer dan verdiend want het was me het tochtje wel vandaag. Samen met Jeroen naar de 'korte kneet klim' in Bloemendaal gereden. Heen hadden we de wind in de rug en we hebben de snelheid behoorlijk opgevoerd. Drieënveertig km per uur stond op de teller. Aangekomen in Zandvoort waren de benen dus verzuurd en zwaar. Dat gevoel is niet meer weggegaan, ook niet na de lunch in Bloemendaal aan Zee. (Broodje kaaskroket van Doppen en Turkse yoghurt met honing, muesli en verse aardbeien.) Er stond meer tegenwind dan verwacht en het begin ging vrij stroef. Maar al snel ging het beter. Tandje lager en malen maar. Op een goed moment achtentwintig km per uur en dat is gegeven de tegenwind gewoon goed. Al met al zal het een goede 120 kilometer zijn geweest. De benen zijn nu zwaar en ik gloei overal. Ik geloof niet dat ik de wedstrijd Duitsland – Spanje zal uitzien. Zondag de finale kijken in Lido di Pomposa. De kiddo's gaan zich in het Oranje hijsen en we nemen schmink mee. Er zitten veel Duitsers daar dus ik hoop op de Mannschaft. Ja, in het buitenland ontdek je je nationale identiteit weer.

Goed gelopen alweer. Rondje 8,9 km in 49 minuten. Dat is 10.9 km/uur. Net genoeg om het doel, de halve marathon van Amsterdam binnen de twee uur, te behalen. Ik kan sneller maar heb me bewust ingehouden vanwege de achilleespees. Onnodig te zeggen dat het weer pijn deed. Tijdens het lopen kwam een vakantie uit een vorig leven terug. Ik had al eerder een achillespeesblessure en er staat mij een moment helder bij. In Santa Monica LA moest ik op een gegeven moment halverwege op de trap van het motel blijven staan vanwege de helse pijn. Ik voelde me toen nogal wanhopig omdat ik toen zeker drie weken rust had gehad. Daar zit het 'm dus niet in. Wellicht. Rustig doorgaan met een tussenpauze van 4 dagen. Geen uitbreiding van het rondje voorlopig. En Advil.

Vandaag de toertocht Grand depart gereden. Een hele leuke dag. Jeroen en ik hebben de 120km gereden en dat in een heel mooi tempo. Meestal iets boven de 30km/uur en dat voelde lekker. De omstandigheden waren prima. Ok, het was warm - heel warm - maar al fietsend was een voldoende verkoeling. De route ging over de Zuid-Hollandse eilanden, voor mij een onbekende streek. Mooi. Langs de IJssel (?) naar Dordrecht en toen via de Heinenoordtunnel en de pont voor Tiengemeenten naar de lunch in Numansdorp. Een memorabele broodjeszaak gevonden. Dat moest ook wel wat de verzorging was eigenlijk niet zo goed. We hadden niets bij ons, tenslotte kom je bijna misselijk over de streep in de Limburgse toertochten, en we kregen alleen appels en bananen en plastic flessen (zeg er wat van Femke) water. Wel lekkere appels, opvallend lekkere appels. Enfin, de broodjeszaak. Ciabatta met filet americain. Na de pauze viel het tempo een beetje terug maar na een tijdje ging het weer crescendo. Terug op het Tour de France terrein zijn we opgevangen door niemand minder dan de deurzakkers. "Wij zijn binnen, het feest kan beginnen", "Na tweeën komt de tent hier naar beneden”. Gelukkig stonden er ook bekenden van Jeroen. Met een koud biertje. Een mooi einde van een mooie tocht.