Even een verslagje van de afgelopen sport- en vakantieweek. Ik heb twee keer aan fitness gedaan, één keer een heerlijke fietstocht gemaakt en.................hernieuwd vertrouwen dat het goed komt met het loopgebeuren gekregen. Tijdens de fitnesstraining doe ik nu wat mee aan krachtoefeningen voor de benen. Tjessus, wat kan een leg press toch pijn doen zeg; lekkere pijn. Daar wordt je sterker van en zal ik dan gaan merken bij de velomediane. Het is best wel saai die training. Hoewel het ook uitgesproken vermakelijk is om naar andere mensen te kijken. Diverse pluimage aldaar; van bodybuilders en atleten tot dikkertjes die consequent rondlopen met een bidon gevuld met energiedrank. Die bidon is ook nog eens zwaarder dan de gewichten die ze - plichtmatig - optillen! Op een gegeven moment merkte ik dat ik meer met de omgeving dat met de training bezig was en nota bene de herhalingen van anderen telde. Dinsdag, na het eten, een tochtje Rottemeren gemaakt. Er stond alweer veel wind maar het deerde me nauwelijks, integendeel het stimuleerde me enorm. Hopelijk kan ik - als het weer meehelpt - dit weekend een rondje van honderd kilometer maken. Vinkeveen? Schoonhoven?
Ik heb van de week maar eens om raad gevraagd op een lopersforum over het opbouwen na een achillespees blessure. Goede tips gekregen die ik ter harte ga nemen; kennelijk is twee kilometer lopen op dit moment gewoon nog te veel. Het aanvalsplan is als volgt:

• Compressiesokken dragen;
• Krachtoefeningen voor de kuit op de trap doen;
• Om de dag 5*3 minuten lopen met afgewisseld met 2 minuten wandelen;
• Van loopstijl veranderen door op de middenvoet te landen en licht voorover te hellen;
• Een icepack na het lopen op de pees om ontstekingsverschijnselen te verminderen;
• Masseren van de kuit en de pees;
• Voltaren smeren op de pees.

Nou zeg! Dé kern is natuurlijk voorzichtig opbouwen. Gaat het beter dan uitbouwen naar veertig minuten lopen volgens eerder genoemd schema. Gaat dat dan weer goed dan kan ik geleidelijk minder gaan wandelen. Gaat het lukken? Vanochtend de eerste keer volgens dit regime gelopen. Na de derde herhaling begon mijn pees te irriteren en was ik blij met de pauze. De volgende iteratie begon echter pijnloos.Thuis gekomen koelen, masseren en smeren. Het voelt nu prima. Geen negatieve reactie tot dusver en daarom ben ik hoopvol gestemd. Voor de conditie zal het echter niet veel doen. De hartslag gaat amper omhoog en ontstaat is geen enkele druppel zweet.

Nog een leuk boekje uit de bibliotheek gehaald: 'Ga toch fietsen'. Een literair niemendalletje over een veertiger die zijn leven verbetert en daarna een topprestatie levert in de Dolomieten. In één ruk uitgelezen, het is tenslotte vakantie.

Ook leuk. Eindelijk is de accreditatie voor de Master studie rond. Deze week kreeg ik de 'bul' van ncoi thuisgestuurd en mag ik de eretitel 'Master of Business Information' voeren. Reden voor mijn ouders om een fles champagne mee te nemen en die is inmiddels op! Ze vertelden dat ze de fles nog hadden staan vanaf de jaarwisseling. Toen was er geen aanleiding om de fles te ontkurken. Het ging helemaal niet goed met de gezondheid van mijn zus, hun dochter. Inmiddels ziet dat er stukken beter uit. Fantastisch! Daarom......Proost!

Zo uit het normale ritme is het best moeilijk om 'genoeg' te sporten. Sandra werkt nog even door, ik pas op de kiddos en kan dan niet zomaar een stuk gaan fietsen. Bovendien is het heerlijk om bij ze te zijn. In deze is het dus maar goed dat het mijn achillespees maar niet wil vlotten waardoor ik nou niet bepaald aandrang voel om een uurtje te gaan rennen ofzo. De blessure heeft een raar verloop. Donderdagochtend ging ik even een klein stukje lopen en dat ging toen prima, geen centje pijn en ik was eigenlijk dolgelukkig. Daarna - op vrijdagavond - eerst een krachttraining met als afsluiter twee kilometer hardlopen op de loopband. Ook goed, geen pijn, super. Thuis gekomen kwam de reactie en ik loop nu weer twee dagen met een stijve pees. Wat nu?? Goede raad is duur. Voorlopig dus alleen blijven fietsen ondanks dat het zomerweer uitgesproken ruk is. Vanwege een regenachtige zaterdagmiddag ben ik van arre moe maar een half uur op de spinfiets gestapt, tour de France kijken. Eigenlijk best leuk. Vandaag was het alweer regenachtig. Toen het aan het einde van middag opknapte zijn we met z'n vijven lekker gaan wandelen bij de Rottemeren. Daar kreeg ik nota bene nog een verbale ruzie met een fietser die vond dat mijn jongste beter moest uitkijken op het gecombineerde fiets- en wandelpad. Paradigma wissel.
Er ligt nu een mooi boekenpakket op tafel. Al mijn favoriete onderwerpen zijn vertegenwoordigd: geschiedenis, politiek, informatiekunde en een romannetje. Koffie erbij of een biertje. Mooi hoor.....vakantie.

Yes, vakantie! Ik heb geen hekel aan mijn werk maar vier weken vrijaf is wel heel erg prettig. Plannen genoeg. Als eerste heel voorzichtig het hardlopen oppakken. Gisteren heb ik weer eens twee kilometers op de loopband gemaakt en dat ging best redelijk. Op het laatst kwam dat vervelende stijve gevoel wel weer terug en dat was helaas vanochtend nog een klein beetje te merken maar er is perspectief genoeg om het morgen weer eens te gaan proberen en misschien zelfs uitbouwen. Bij de bokstraining gisteren leek ik onvermoeibaar; was het supercompensatie of het resultaat van vier dagen verblijf op hoogte? Ook leuk is dat ik nu 71 kilogram weeg, dat is ruim twee kilo minder dan vorige week. En dat met het komende strandseizoen voor de boeg.............. Vasthouden dus.
De vakantie is geweldig begonnen door met Sandra naar Amsterdam en De Hitklup viert de zomer in Paradiso te gaan. Was hartstikke leuk maar wel een beetje te veel 'ons-kent-ons' en 'wat hebben we het toch leuk met elkaar'. Beetje typisch Amsterdams soms en we blijven Hagenezen natuurlijk. Toen de gezelligheid ons even te veel werd vluchtten we naar de kleine zaal voor wat gitaarpop (veel meer ons ding) van walk the moon om daar de zanger te horen zeggen dat het een korte maar 'awesome' show was geweest. Jammer maar de avond was er niet minder geslaagd om.
Net een moutainbike voor qb gekocht. Hij weet het nu nog niet, straks komt hij thuis van het logeren bij Opa en Oma. Ik stel me er nogal wat van voor, ik hoop hij ook.

Wat mij betreft is de Marmotte 2012 het voorlopige hoogtepunt in de fietscarrière. Lex, Sean en ik hebben de route in twee dagen gedaan met een overnachting - precies op de helft -  in Valloire. Foto's Marmotte. Het was mijn eerste kennismaking met het echte hooggebergte en het is me zeker niet tegengevallen. Vooral de beklimming en de afdaling van de Calibier mochten er zijn. Niet in het minst omdat de fantasie daar met me op de loop ging en ik me een echte coureur waande. Daar was ook alle tijd voor want de gemiddelde snelheid lag rond de acht kilometer per uur. Geen toptempo maar ik ben er niet ontevreden over. Buitengewoon opvallend was dat de renners die mij voorbij gingen allemaal geschoren benen hadden en degene die ik inhaalde juist weer niet. Een vreemde constatering en ik vroeg aan Sean of hem dat ook opgevallen was. Hij keek me eerst wat meewarig aan maar kennelijk liet het hem toch niet los want op de Alp d'huez heeft hij daarna namelijk hetzelfde geconstateerd. De eerste in een reeks verbeterslagen is wel duidelijk! Verbeterpunten genoeg. Ten eerste meer kracht, vooral meer kracht. Ondanks een tandje 28 achter kost het me ontzettend veel moeite om de pedalen soepel rond te krijgen. Ook wil ik meer inzicht krijgen in de hartslag. Nu rij ik op gevoel en zoek een tempo dat ik lang kan volhouden. Wellicht rij ik daarmee iets te veel op reserve?! Tenslotte wil ik beter kunnen dalen. Onvoorstelbaar hoeveel tijd je kunt winnen of verliezen in de afdaling. Natuurlijk gaat het niet om het winnen maar iedereen begrijpt wel er voortdurend wordt geloerd naar vriendjes of een, voor die gelegenheid, gekozen concurrent.

Qua sfeer verschillen de twee dagen enorm. Voor de Rando des Maramottes - Le plaisiers sans stress! kozen slechts honderd stoutmoedigen. Gevolg daarvan was dat we op de eerste dag vrijwel alleen over de Col du Glandon koersden. Leuk! De organisatie geloofde het ook wel want bij het bevoorradingspunt op de top stond slecht één verkleumde norse fransman met een paar flessen Coca Cola, wat cakejes en een doos tum tummetjes. Snel een fotootje van Paps met de door Merijntje gemaakte mascotte en 'on y va' op weg naar de Col du Télégraph en naar het verdiende biertje.

Al met al zou het me - waarschijnlijk - niet gelukt zijn om de Marmotte in één dag te doen. Inmiddels heb ik weer wat praatjes en zou ik volgend jaar best weer willen meedoen. Met de geleerde lessen in gedachten moet toch  het mogelijk zijn. Waarom niet?

Klaar voor de start. Alles is ingepakt en nu neemt de melancholie het over. De avond voor vertrek heb ik er nooit zin an. Waar begin ik eigenlijk aan? Qb had tranen in z'n ogen toen ik hem net naar bed bracht, Suzie zie ik anderhalve week niet omdat ze zaterdag voor een volle week op kamp gaat. Tjee. Merijntje is alleen maar nerveus omdat ze morgen afstudeert op de kleuteruniversiteit. Wat wordt ze toch groot. Ik vertelde qb dat ik dit weeekend iets ga doen dat ik al heel lang wil doen. Proeven van de romantiek van de alpe d'huez, de tour de france, Theo Koomen. Ja toch wel leuk! Ik ben er klaar voor. Gisteren heb ik de conditie nog wat aangescherpt in een stevige bokstaining en vandaag wat fitnessoefeningen gedaan. Morgen de Calibier op om de stijve spieren na de lange autorit los te gooien....

Op de tv staat de finale op. Vooralsnog leiden de spanjaarden en da's jammer want ik zie de italianen veel liever winnen. Het shirt van het huidige Italiaanse team haalt het trouwens niet bij dat prachtige shirt uit 2002. Ik ben daar erg gevoelig voor en zie qb dan graag in dat soort legendarische voetbaltruien. Als we straks vakantie hebben gaan we maar weer eens een keertje naar de training van Feyenoord. Het nieuwe tenue is ook heel mooi. (Oeps, net 2-0 geworden). Gisteren met Sean de laatste puntjes op de i gezet. Een tocht van 151km door de duinen en twee keer het kopje op en af gegaan. Als een slechte generale een goede uitvoering betekent kan ik nog wat beleven op de Glandon. God, wat ging dat slecht zeg! Hoewel het de tweede keer al weer wat beter ging en ik daarna als een held tegen de harde wind in zo'n 40km met een gemiddelde van 27km per uur pakte. Een beetje napeizend over hoe Sean mijn scepsis over een politieke unie kwalificeerde als een generatieconflict! We zullen dat nog wel eens zien straks op col du Télégraphe.......rookie. Net nog even een stukje gelopen. Het houdt nog niet over. Ik doe wel wat extra stretchwerk voor de achillespees in de hoop de volgende week wat serieuzer te kunnen rennen.