Een hele mooie sportweek. Dinsdagavond ben ik met Rene en Jochem gaan mountainbike bij Snowworld. Gelijk na het werk, vijf minuten warmrijden en dan de heuvels op. Het blijft een hele aparte tak van sport. Het parcours is niet groot en heeft kleine, steile hellingen met steentjes en zand. Een technische route volgens Rene en hij kan het weten. Ik ben beslist geen explosieve sporter en dat merk je dan. Hijgen, hartslag torenhoog en het net niet halen. Maar wel leuk. Opvallend was dat ik op een gegeven moment dezelfde pijn voelde als bij Boogies in de rechterknie. Even overwoog ik om me niet te laten kennen maar gelukkig overwon het verstand. Tot morgen jongens! Woensdag lekker gelopen. Het was prachtweer. Mist op het land en in de mist staan schapen. Een oranjerode zon boven het balijbos en het geluid van ganzen. Hoe mooi wil je het hebben. Hardlopen ging fantastisch. Vanwege de invallende duisternis pakte ik een rondje van zeven kilometer. Geen last van mijn achillespees, wel met kniebanden om. Ik kwam zowaar in die heerlijke flow. Het tempo lag wat hoger en dat voelde natuurlijker aan. Thuis een espresso en banaanschuimpjes. Het voelt zo goed dat ik Joris Linssen op Schiphol (Hello Goodbye, NCRV) niet afzet.

Vandaag heb ik de week afgesloten met een duurloop van tien kilometer. Zelfde route als afgelopen zondag. Geen flow deze keer en zware benen maar het is een heerlijk gevoel om weer grotere afstanden te maken met bovendien bijna geen pijn meer in de achillespees. Wel weer met de kniebanden gelopen. Merkwaardig dat die nu last geven.... Ik heb nu zes dagen achter elkaar gesport. Op mijn werk namelijk ook twee keer aan fitness gedaan. Ik doe dan een circuit waarbij ik elke spiergroep gebruik. Altijd twee sets van twaalf herhalingen en twee oefeningen per spiergroep. Goede zaak om even een paar dagen rust te nemen. Alleen een beetje stretchen en gevulde speculaas eten. Die wordt morgen voor het eerste in het seizoen weer aangeboden door de warme bakker. Sterke koffie erbij. Rust is een mooi onderdeel van de training.

Een doorkijkje naar volgende week. Als er geen terugslag komt wil ik Maandag weer tien kilometer pakken en woensdag een - niet al te zware - intervaltraining. Ik begin heel voorzichtig vertrouwen te krijgen in de halve marathon. Daar is nog wel veel voor nodig. Leuk.

Sporten is gezond! En daarom liep ik vandaag met: compressiesokken om de kuitspieren in bedwang te houden zodat de pijnlijke achillespees ontzien wordt én twee spiksplinternieuwe kniebanden omdat de huidige blessure zich rondom de knie manifesteert. Maar wel gelopen. Tien kilometer en deze afstand heb ik sinds november 2010 niet meer gelopen. Het tempo lag laag en het was zelfs een beetje saai. Toen ik dat realiseerde heb ik me wat meer op de mindfullness aspecten geconcentreerd. Hoe ziet de omgeving er uit? Hoe voel ik me? En is dit leuker dan op dit moment op de bank zitten? Dat werkt. De omgeving is natuurlijk prachtig. Wanneer ik het Balijbos uitkom, loop ik tussen de tuinders. Mooie huizen en vooral mooie rookwolken die door de (toch wel sterke) wind de prachtigste vormen hebben. Sinds vorig jaar is er ook een nieuw stuk natuurbos aangewezen. Een stukje grond dat onbewerkt blijft en waar je dus de ontwikkeling naar nieuw bos ziet. Een mooi punt dus om bij elke loop te bedenken of er iets wijzigt. Het lopen zelf ging prima. Na een tijdje merk ik duidelijk dat ik de afstand lang niet gelopen heb. Zelf bij dit tempo komt er een moment dat het moeilijk wordt; zware benen en een zware ademhaling. Het blijft een zware sport en de voldoening is er dan ook. Thuisgekomen was er nog een sterke cappuccino en een groot stuk pruimentaart. Dat mag dan hé. Over twee weken ga ik met Jeroen’s werk een loopje door duinen en strand doen van tien kilometer. Dat wordt dan het beslismoment voor de halve marathon van Amsterdam. Ik zet het idee om minder dan twee uur te lopen uit mijn hoofd en wil gewoon meedoen. Lukt dat niet dan is er die week voor de marathon een heel aardig alternatief: de Bart Brentjens Challenge challence. Heel leuk maar tweede keus.

Een paar foto's van Boogies extreme.

Het wordt herfst. Door regen en storm heb ik toch nog even gelopen. Zeven kilometer met als enig doel om ongeschonden uit de strijd te komen. Het blijft sukkelen. Vorig week maandag (!) alweer liep ik voor het laatst en dat ging heel goed. Tenminste, tot de laatste kilometer. Ik voelde toen een doffe pijn in het staartbeen ontstaan. Nee, hé. Gaat de achillespees over, speelt die hernia weer op. Toch lekker doorgelopen en uitgerekend dat als ik de afstand met 10% per week uitbreidt, ik gewoon op tijd voor Amsterdam ben en binnen de twee uur ga lopen. Mis. Dinsdag ben ik tussen de tweede en derde etage tijdens het traplopen door de rechterknie gezakt. Gewoon een slap gevoel in het rechterbeen. Jawel, het herniabeen. Daarna heb ik niet meer gelopen en de kracht kwam weer langzaam terug. Alleen tijdens Boogies extreme had ik wel last van de knie. Speelde in de tweede helft van de tocht behoorlijk mee. Waardeloos. Vandaag is dus een test en het voelt goed. Morgen zien we wel weer.  Het is was vast de laatste avondloop met licht. Tijdens het lopen werd het donker en da's niet prettig lopen in het bos. Spijtig want 's-avonds lopen in het Balijbos is heerlijk. Hazen en fazanten. Soms schrik je je wezenloos als er een voor je wegschiet. Het ruiterpad was veranderd in een grote modderzooi en ik zal mijn schoen moeten poetsen. Ik had tijdens de loop geen last van de achillespees en ook 's-ochtends wordt de stijfheid echt minder. Tijd voor iets nieuws dus, zou een cynicus kunnen zeggen. Maar ik wil immer-gerade-aus en plan voor vrijdag dezelfde loop als vanavond en wil dan zondag de eerste tien kilometer sinds november 2009 pakken.

The day after. Boogies extreme was de mooiste van dit jaar. Het weer was fantastisch en de route zwaar, lang en mooi. Het ging over 165km waarvan de eerste 115km bedoeld waren om de rijden langzaam, maar onherroepelijk, uit te putten. De laatste kilometers slopen je daarna vakkundig. Toen ik de grens passeerde was de macht eigenlijk al uit de benen verdwenen. Maar wat een feest om 'dansend op de pedalen' de Fôret op te rijden. Blijven zitten tot het tempo er uit gaat en dan staan om de vaart er weer in te brengen. Als de dijen dan branden weer gaan zitten enzovoorts. Mooi! Moeilijk om je dan niet te verbeelden dat je Boogaard zelf bent of Lance natuurlijk. De laatste kilometers in Zuid-Limburg mochten er wezen. Steeds het zelfde patroon. Rene en Jeroen, alias 'den driest', liepen in afdalingen uit (ik durf niet zo) en de energie om het gat dicht te rijden op het vlakke, was er al niet meer. Klimmen ging verhoudingsgewijs nog wel lekker maar dan zie hoeveel inspanning het kost om tijdens een klim wat meters in te lopen. Op de Loorberg was dat goed te merken. Jeroen en Rene hadden een behoorlijk gat toen de klim begon. Voor hen is de tocht ook al 125km lang, heel kwiek ging het niet meer omhoog en ik kon heel voorzichtig wat terugkomen. Ik zal niet beweren dat de top te snel kwam maar voordat ik kon aantikken waren ze boven en ging het gas er weer op. Tot ziens. Volgende berg was de Gulpenberg maar dan we vanaf de zuidkant. Dat is de steile kant en die doet volgens mij niet onder voor de gevreesde Eysenbosweg. Kan ook komen omdat we er niet op gerekend hadden en dat is ook zo voor de Kruisberg. Een pukkeltje op weg naar de Eysenbosweg. Nou pukkeltje.....

Wel met uitzicht op die Eysenbosweg zo'n kilometer verderop. Maar ook die berg kom je op. Ik heb er niets van gezien. De wereld is niet groter dan twee meter voor je fiets en het enig geluid is je eigen gekreun in hetzelfde ritme als de pedaaltred. De beloning is de Fromberg. Mijn favoriet vanaf mijn eerste toerrit (AGR 2010). Daarna de Keutenberg, te steil en te kort om leuk te zijn maar mag niet ontbreken omdat die past in de mythevorming. Overleven, uitblazen en afzakken naar Valkenburg. Daar geen zoetigheid meer. Bier is bitter en dik verdiend.

Hé, wat zeg ik toch tegen mezelf bij het bereiken van de finisch op de Cauberg? Filmpje! Wat onzettend jammer dat er precies op Eysenbosweg een bus voorbij komt. En alweer die gozer met dat Cancellara-shirt........

Nazomer. Eindelijk was er weer eens een mooie dag in het weekend. Familiebezoek in Breda kon op die manier gecombineerd worden met fietsen. Jeroen kwam met de trein naar Zoetermeer en daar vandaan reden we via de Alblasserwaard en de Moerdijk naar het Zuiden. Windje tegen, de hele vijfentachtig kilometer lang. Alweer blijkt dat Nederlandse polders erg mooi zijn. Vooral het stukje tussen Krimpen aan de Lek en Alblasserdam (Kinderdijk). Vanwege de wind verbranden we behoorlijk snel calorieën en omdat we op een eenvoudig tochtje van zestig kilometer gerekend hadden, waren we niet voorzien van gel en energierepen. Lunchen dus! De eerste de beste snackbar in Dordrecht. Maar die kwam niet (het centrum lag toch wel ver van de route). Een dreigende hongerklop, het gesprek stokt, de stemming daalt en de wind blaast. Bijna bij de Moerdijkbrug en daarna alleen maar vlakte tot Breda. Gelukkig. Café de Sloep, vlak voor de brug. Merkwaardigerwijs zijn klanten en bediening onvervalste Hagenezen uit – vroeger – de Schilderwijk. We vielen als Hagenaars een heel klein beetje uit de toon maar werden als helden onthaald. Uitsmijter ham/kaas (drie boterhammen), patat met twee VanDobben kroketten een appelpunt, koffie, cola en twee marsen later vervolgen we de tocht. Leuke Brabantse dorpjes door en om half vijf de eerste Jupiler in Breda gedronken. Het ging goed en dat betekent dat we klaar zijn voor Boogies aanstaande Zaterdag. Een tocht als deze is zeker geen makkie maar fantastisch om te bemerken dat training gewoon effect heeft. Ik zal niet afstappen op de Keutenberg.

Het was een mooie sportweek. Het begon afgelopen maandag met 6 kilometer op de loopband. De afstand vergroten maar de belasting niet te ver opvoeren door de kilometertjes op de loopband af te werken. Het ging prima en dan bedoel ik vooral de reactie, de ochtend daarna, van de achillespees. Jawel, de pijn blijft maar is onder normale, niet sporten, omstandigheden bijna weg. De fysiotherapeut vroeg mij vanochtend om de pijn te duiden op een schaal van één tot tien. Tja. Ik geef de pijn onbelast een twee en tijdens het lopen en enkele uren daarna een zeven. Hoe dan ook, het gaat vooruit en daarom ben ik dinsdag buiten gaan lopen in een matig tempo. Een dikke 5 kilometer. Wederom heerlijk. Twee dagen hardlopen…….dat moet afgewisseld worden met een fietstocht. En dat was woensdag avond. Rondje Zoetermeer/Wassenaar/Katwijk/Leiden/Zoetermeer van om en nabij vijftig kilometers. We waren met z’n vieren: Jeroen, Joost, Stefan en ik. Een leuke rondje, ga ik meer doen.


Vandaag de week fantastisch afgesloten met 7 kilometer. Een afstand die ik sinds eind Juni niet meer gelopen heb. Het was heerlijk, daar niet van, maar ik voelde duidelijk de gevolgen van het personeelsfeest van gisteravond. Een van die gevolgen – maar van andere orde dan een houten kop – is het plan om de directie te vragen om ons voor Alpe d'HuZes te sponsoren. Als dat serieus wordt is daar het laatste nog niet over geschreven op dit blog.