Ik ben verstandig geweest en heb me kunnen beperken tot 10 km hardlopen. Dat was zaterdagmiddag en het ging met 56:12 min alweer sneller. Lekker. Geen pijn tijdens het lopen en ook niet daarna! Eigenlijk wilde ik vanavond nog wat gaan lopen maar mijn ouders nodigden ons uit voor een borreltje met zus enzo. Na twee biertjes en nog meer bitterballen is het niet goed lopen. Prima.

Heb ik misschien overreageerd vorige week? Ik was wel erg somber en dacht dat het sportjaar voorbij is. Of dat werkelijk zo is zal dit weekend blijken als ik weer ga hardlopen. Ik twijfel om mijn hart te volgen en weer vijftien kilometer te lopen of verstandig te doen, om te zien hoe de vlag er bij hangt, en gewoon een kilometertje of zeven. Dat ik überhaupt denk te kunnen lopen is al heerlijk. Afgelopen zondag bemerkte ik dat de brandende pijn in mijn knie snel afnam tot een zeurderig gevoel. Dat ging ook de maandag door totdat ik geen blessure meer waarnam. Onderzoek op het internet maakt me toch niet vrolijk. Het lijkt erop, maar ik ben natuurlijk geen dokter, dat het een meniscusblessure is. Waarom? In de blog gaf ik eerder aan dat ik soms het gevoel had door mijn knie te zakken en laat dat nou net een symptoom te zijn. Bij andere blessures zie je dit niet. Daarbij wordt een te snelle toename van het aantal trainingkilometers als mogelijke oorzaak gegeven. En om de halve marathon te halen heb ik wel degelijk te veel kilometers gemaakt. Besluit. Dit weekend maar tien kilometer doen.

Afgelopen dinsdag lekker gespind bij Q. Sinds lange tijd weer eens met Jeroen en Gert en dat is erg gezellig. Jeroen en ik zullen alle fietstraining nodig hebben want wiij hebben ons deze week ingeschreven voor........Maratona dles Dolomites. Een droom. Hier is het laatste woord nog niet over geblogd. De combinatie fietsen en lopen bevalt enorm en ik denk dat het elkaar versterkt. Ik merk dat vooral tijdens het spinnen waarbij ik meen dat de conditieverbetering door het lopen, helpt om de hoge intensiteit van het fietsen aan te kunnen.



Het volgende doel is de Beachchallence en daarom heb ik vandaag over het strand gefietst. Eerst de kinderen naar school gebracht en toen gelijk naar scheveningen gereden. Koffie gedronken aan zee en toen het strand op. Dat is me wat. Heen ging het prima met wind mee richting Katwijk. Het zware aan fietsen op het strand is - uiteraard - het mulle zand. Het zand vlak bij de waterlijn is erg zacht en de weerstand is enorm. Iets verder het strand op gaat het beter. Soms kom je ineens op een mul stuk en dan lijkt het alsof je benen een schok krijgen en er moet flink kacht gezet worden om op snelheid te blijven. Dat de wind mee helpt bleek wel toen ik omdraaide. Ik was warm aangekleed en zweette behoorlijk. Door de sterke, koude wind koelde ik snel af en vanwege de weerstand van mul zand en tegenwind ging ik erg langzaam. Ik bespeurde een gelijkenis tussen fietsen op het strand en heuvelop. Stoempen is het, met constante spanning op de dijbenen. Het strand was vandaag overigens op z'n mooist. Geen mens te zien. Alleen meeuwen die wegvliegen als je aankomt. Op het einde kwam er een waterig zonnetje over de duinen om het af te maken. Magisch. De drukke werkweek vergeten. Ik was maar net op tijd terug om de kleintjes van school op te halen.    

Een mooie sportprestatie en tegelijkertijd een enorme afknapper. Wat is er gebeurd? Vandaag heb ik 15 km gelopen. Het ging geweldig. Thuisgekomen in een tijd van 1:24:31. Ik bemerkte tijdens het lopen dat de gemiddelde snelheid langzaam omhoog gaat en dat ik dat kan volhouden. Het is toch vijftien kilometer, weetjewel. Ik dacht tussen de buien door te lopen maar dat bleek een illusie. Zeker een vol uur in de stromende regen gelopen. Dat is in het begin best lekker maar op een gegeven moment ben je het spuugnat. Misschien was dat wel de motivatie om sneller te rennen.Thuis aangekomen de kater. Na zeven kilometer kreeg ik al een beetje gevoel in mijn rechterknie. Hetzelfde gevoel als na de halve marathon vorige week en het gevoel dat ik ook had in de tweede helft van Boogies Extreme. Ik ben toch doorgelopen, het ging nu eenmaal zo lekker. Thuis liep ik, zeiknat, naar boven om me om te kleden en met mijn dochters te gaan zwemmen. Ik kwam de trap niet op. Pijn. Auw. Ik kan mijn knie niet buigen. Wandelen doet zeer. En wel in die mate dat ik er uitgesproken somber over ben. De derde flinke blessure dit jaar. Wat is dat toch? Ik zal maandag eens naar de dokter gaan. Rusten is geen optie daarvoor geniet ik te veel van sporten. Ik hoop niet dat het sportjaar 2010 vandaag geëindigd is. Voor morgen stond er een MTB tocht op het programma maar ik heb Maik net afgebeld. Tja. Voor nu  is er de troost van een bockbier, pijnstiller en het oktober nummer van Fiets. Morgen is het vast over.  

Uhh..............niet gelukt. Tenminste niet in twee uur. Ik heb de 21km afgelegd in 2hr en 5min. Hoe moet ik dat nou toch beoordelen? Ergens ben ik best trots en blij met het resultaat maar een toptijd is het niet. De excuses zijn elders in dit blog te vinden. De waarheid is dat ik er eigenlijk wel een beetje op gerekend had. Het was een prachtige dag. Fantastisch loopweer en een mooi parcours met een hoop afleiding. Ik herinner mij een saai stuk door een Amsterdamse kantoorwijk waar over een dikke kilometer speakers stonden opgesteld met opzwepende dance. Het hielp echt. Of dat er uit een woonhuis 'You never walk alone' van Lee klonk en ik liep precies op het moment supreme voorbij. Ik moest denken aan een wedstrijd van Feyenoord tegen Juventus in de champions leaque (lang, lang geleden) toen ik samen met mijn vader Lee, met gouden microfoon, langs de tribunes zag gaan. Veel publiek trouwens. Het is goed bedoeld hoor als ze zeggen: "Nog een klein stukkie" maar die laatste vier kilometers door het Vondelpark duren erg lang. Nog wel even gelachen om een toeschouwer die meldde dat de Keniaanen net voorbij waren.
 

Anyway, ik ben rustig gestart en het ging heerlijk. Hieronder de statistieken:
5 km           28:42
10 km         58:09 (29:27)
15 km         1:28:16 (30:07)
Netto tijd    2:05:24
Snelheid      10,095 km/uur
Plaats          5854 / Mrecr

Het lopen draait om genoeg lucht en spieren die  niet verzuren. Met dit tempo bemerk ik dat ik meer dan genoeg lucht heb, wat dat betreft zit er meer in. De spieren daarentegen beginnen tegen de dertien kilometer te verzuren. Op dat moment gaat de snelheid naar beneden. Betekent dat de training dan ook gericht moet zijn op afstand want als ik de snelheid van de eerste tien kilometer kan vasthouden, duik ik onder de twee uur. Wanneer dat dan gaat gebeuren? De volgende halve marathon is die van Egmond. Dat is geen goede graadmeter omdat deze loop - in de eerste week van Januari -  vooral een strijd is tegen de elementen wind en kou over het mulle Noordzeestrand . Tijdens de CPC loop in het gezellige Den Haag gaat het gebeuren.Nog even een update van het eerste online elektronisch patientendossier (quote Jochem). Geen last van de achillespees (wel een beetje tijdens het lopen). Wel pijn aan de buitenkant/onderkant van mijn rechterknie. Verder overal spierpijn maar dat is lekker. Deze week doe ik niets, alleen wat fitness op mijn werk.

Wauw. Ik gloei, mijn dijbenen zijn stijf en pijnlijk en ik ben bekaf. Maar heel tevreden want ik heb toch maar weer mooi 15km gelopen. Alweer in een prachtige 1hr en 26 min. Ik merk dat het me beter afgaat om het tempo vast te houden hoewel het een hele opgave blijft om vijftien kilometer te lopen. Ik vrees de halve marathon zondag maar weet dat ik er alles aan gedaan heb. Ook het spinnen op dinsdag moet geholpen hebben. Nu herstellen. Niets doen (alsof ik nu een sprintje kan trekken), de hartslag laag houden en de spieren opbouwen. Een beter begin daarbij dan vandaag kan trouwens niet. Mijn vader kookt elke donderdag en er stonden spruitjes en gehaktballen, waar rechts Nederland de vingers bij aflikt, op het menu. Glaasje rode wijn erbij. Ik werk de blog dan ook bij in een lichte roes. Amsterdam..........ik kom eraan.

Een prachtige training gehad vandaag. Na het werk ben ik lopend naar huis gegaan. Het was fantastisch weer en ik had zo af en toe vleugels. De arbeid van de afgelopen weken betaald zich nu duidelijk uit. Tijdens het lopen moet ik soms inhouden omdat ik op afstand train en niet wil dat ik me opblaas en wandelend naar huis moet. Het kan dus wel. Ik merk dat de gemiddelde snelheid langzaam toeneemt. De forerunner geeft me gelijk, 57min 50sec op het 10km punt en in totaal 15km in 1hr en 26min. Jawel, met dit gemiddelde haal ik het binnen de twee uur. Toch durf ik er niet op te hopen. Het gaat me tegen het einde echt niet gemakkelijk af. Maar wat een voldoening. Thuis aangekomen aan de kids gevraagd of ze trots op me zijn. Fout moment, nickelodeon stond op. Stil pap! Snel douchen en een verrukkelijke stamppot spitskool en een braadworst met vette jus. Morgen ga ik nog een keer spinnen om in een hoge hartslag te trainen. Zondag Amsterdam. Spannend.

Het gaat goed. In een ultieme eindsprint, na de blessures, probeer ik genoeg te trainen om een leuk resultaat op de halve marathon neer te zetten. Wat zou ik graag willen dat de prestatieloop een week later is maar over acht dagen is het al zover. Vandaag heb ik - en daar ben ik trots op - 14km gelopen. Voor mijn gevoel gaat de gemiddelde snelheid beetje bij beetje omhoog. Vandaag liep ik de 10km in 58min en 20sec. Daarna een klein beetje gas terug omdat ik perse deze afstand wilde lopen. Na 1hr en 22min en 23sec was ik weer thuis. Mooi is dat ik de vermoeidheid wel voel (en ook de achillespees trouwens) maar het valt reuze mee. Beetje heen en weer wandelen naar school helpt natuurlijk ook.

Ok, er is niet veel tijd meer om te trainen. De statistieken en het lichaam zeggen me dat het niet gaat lukken om binnen de twee uur te finishen. Ik hoop nu dat ik halve marathon uitloop én dat doe zonder te wandelen. Dat is me namelijk nog nooit gelukt in de vier keer dat ik eerder liep (CPC 2x, Amsterdam en Egmond). Zeker weet ik het niet maar ik denk dat mijn PR op 2hr en 5min ligt.

Ik heb vandaag, als introducee, de zogenaamde jubiko-loop gedaan. Dat is een jaarlijkse loop voor liefhebbers van het ministerie van Justitie, binnenlandse zaken en het koningshuis. Tien kilometer door de duinen en over het Scheveningse strand. Een perfecte voorbereiding. Duin op en af en terug over het (niet zo rulle) zand. Erg leuk. Vooral het stuk over het strand was prachtig. De zon kwam onder de wolken vandaan en het geeft een leuke afleiding om op de branding te letten. Een hele mooie tijd: 58 min en 25 sec. Daarna een pasta party. Volgend jaar weer. Nadat ik Jeroen thuis had afgezet nog even met Justitie in contact gekomen. Ik belde in de auto met mijn moeder om te informeren hoe haar staaroperatie was gegaan. Oeps, motoragent. Proces verbaal. Eigen schuld, dikke bult.

Weer een stapje verder. Vandaag heb ik 12km in 1hr 13 min gelopen. Dat is hetzelfde resultaat als afgelopen vrijdag en ik ben er heel blij mee. Het kostte me overigens wel meer moeite dan de vorige keer. Vooral rond de negen kilometer is zwaar. Stoppen zegt het lichaam en ik heb het gevoel alsof ik sjok. Hoe moet dat toch over twee weken in Amsterdam? De blog is dan absoluut een stimulans om toch door te gaan. Het was fantastisch weer en er waren ook behoorlijk wat wielrijders op de weg. Tijdens het lopen vroeg ik me af wat nu eigenlijk zwaarder is: hardlopen of fietsen. Na een dag fietsen ben ik veel vermoeider. Je voelt het in het hele lichaam en niet alleen de benen. Herstel duur soms dagen. Maar daar ben je dan ook uren voor onderweg. Met lopen is dat anders. Tijdens het lopen is de hartslag hoger en, meer dan bij fietsen, ben je buiten adem. Wanneer de training klaar is, herstel ik sneller. Vandaag dan ook met de kinderen gewandeld. Bij het lopen malen de gedachten door je hoofd. Vaak over het werk en ik bedenk de mooiste dingen. Ineens ben je dan honderden meters verder. Overigens stopt dat malen gewoon en raakt je hoofd leeg. Heerlijk. Van fietsen geniet ik meer. Van het landschap en het gezelschap. Kies zelf maar.

Het is waar, rust is belangrijk. Na vier dagen rust (alleen fitness op maandag) heb ik dinsdag een fikse route gelopen. Ik was van plan om met de forerunner te gaan lopen en dan tussen de elf en twaalf kilometer te lopen in een rustig tempo. Jammer genoeg waren de batterijen van de gps op. Zonde. Dus ik schat - op gevoel - dat ik zo'n elf kilometer heb gelopen. Schatting op basis van de tijd (iets meer dan een uur) en het aardige tempo. Het is lang geleden dat het zo lekker ging. Halverwege toch nog even nog pijn in mijn knie vlak boven de knieschijf maar daar kon ik doorheen lopen en op in de laatste paar honderd meter speelde de achillespees weer op. De pijntjes zijn weer snel verdwenen toen ik thuis was. Heel erg tevreden.

En de vooruitgang gaat door. Vandaag 11,9 km gelopen. Geen toptijd, 1hr 12min, maar ik ben er heel blij mee. Ik heb sinds tijden weer eens met de forerunner gelopen en dat bevalt wel en niet. Lekker om te weten wat de statistieken zijn maar het jaagt me toch ook wel op. En als ik iets niet wil is me over de kop jagen net nu de blessures weggaan. De achillespeesblessure is, knock knock, onder controle. Beetje gevoelig na zeven kilometer en natuurlijk de stijfheid in de ochtend maar het gaat onmiskenbaar goed. Met mijn rechterknie weer minder. Lichte pijn, de hele dag door, aan de binnenkant. Ik heb vandaag zonder kniebanden gelopen. Ik denk (hoop) dat de kniebanden die ik de laatste tijd draag niet gunstig zijn. Misschien forceren ze de knie in een onnatuurlijke positie waardoor de pijn ontstaat. Tja. Bovendien heb ik gisteren in het krachthonk geen beenspieren getraind. Geloof het of niet maar gisteren had ik de pijn in beide knieën en nu alleen nog in de rechter. Maar aankijken hoe het zich ontwikkeld. In ieder geval loopt het een stuk comfortabeler.

Onwillekeurig neemt de ambitie weer toe. Stiekem hoop ik toch om onder de twee uur te gaan lopen. Dat kan net met dit tempo maar eerlijk is eerlijk, na twaalf kilometer was het ook voorbij. Ik heb nog ruim twee weken om te trainen. Als er geen negatieve reacties ontstaan wil ik zondag weer twaalf kilometer lopen.