Een verschrikking. Ik kan het niet anders beschrijven. Na de Elfstedentocht had ik het even gehad met fietsen én mijn rug voelde wel weer lekker. Althans, goed genoeg om weer eens te gaan hardlopen. Mis. Na twee korte loopjes van twintig minuten ben ik terug bij af. Auw. Wat nu? Hardlopen uit m'n kop zetten? Een jaar rust? Schei toch uit! Nu al anderhalve week met een pijnlijke, stijve en vastzittende rug. Tot overmaat van ramp werd het twee dagen geleden nog erger toen ik met de kinderen ging zwemmen. Ik stond bovenop de hoge duikplank, zachtje wiebelen. Nou...de terugslag van de plank was niet zo zachtjes volgens de onderug. Als een blikseminslag! Naar beneden klimmen leek me nog erger dan springen maar heel even vreesde ik dat ik dan naar de bodem zou zakken en mijn benen niet kon gebruiken om te zwemmen. Ik vertrouwde op sterke armspieren en sprong. Viel reuze mee maar ik zit er nu maar mooi mee. Morgenochtend weer naar de kraker. Heeft lekker geholpen de afgelopen periode. Niet.

Hiernaast staat de beloning voor 240 km fietsen afgebeeld. Ik heb er gemengde gevoelens over. Jazeker, fantastisch dat we het gedaan hebben maar - mijn god - wat een klus. Het was lang, nat en er stond veel wind (windkracht 5). Die wind stond van Dokkum tot Stavoren stijf van voren. Beetje regen erbij..................Voor omroep Fryslân genoeg reden om deze episode tot de zwaarste in 99 jaar te kwalificeren. En wij waren erbij! Ondanks de motregen (niet meer droog geworden die dag) begon de dag prima. Komt ook vanwege de verzorging, waarover straks meer. Noordwaarts met een zuidwesten wind gaat nu eenmaal goed en we hadden al snel een groep te pakken met ons tempo. Af en toe op kop rijden en weer laten zakken. Machtig gevoel is dat om langs het peloton naar voren te schuiven om daar de boel aan te voeren. Om een uurtje of half negen koffie en appeltaart in Dokkum. Goede sfeer en veel publiek. Snel verder. Oeps, werken geblazen. In het begin gaat dat goed. Eigenlijk wel leuk want dan blijkt dat ik goed getraind ben. Je ziet het aan de groepjes waar je je aansluit. Gaandeweg wordt het zwaarder en tegen de tijd dat Balk is bereikt, is het beste er wel vanaf. Allang. Op de dijk langs het IJsselmeer eindelijk de wind niet recht voor maar van opzij. Maar zo makkelijk geven de elementen zich niet gewonnen. Geen wind maar harde regen. Een inzinking. Bij het binnenrijden van Stavoren wordt 'losing my religion' van REM gedraaid. Suzanne is dat nummer net op de gitaar aan het leren. Het sentiment veroorzaakt een brok in mijn keel. Doorrijden. En dan is de ellende voorbij. De laatste 35 kilometer gaan heerlijk. We hebben weer praatjes en de zon komt voorzichtig door. Het lijkt wel of we herstellen en dat terwijl we zeker 30 km/uur rijden. Om zes uur rijden we Bolsward binnen. Daar is de medaille en daar wacht een biertje. Tweehondervijfendertig kilometer. Volgend jaar weer? Ik weet het niet. Maandagavond wist ik zeker van niet maar nu is er alleen nog maar het heldendom dus waarom niet?

Wat zijn wij in de watten gelegd. Een prima slaapplaats in het tuinhuisje bij tante Trudel en oom Jean (van Marco). Op Zondagavond ontvangst met een biertje en de vraag hoeveel broodjes wij denken nodig te hebben en wat we erop willen. Fries suikerbrood erbij? Met roomboter toch? Het koffiezetapparaat wordt uit de keuken naar het tuinhuisje verplaatst zodat wij 's ochtend goed wakker konden worden. Gastvrij? Dacht het wel. Daarna eten bij Steve en Titia. Geen eenvoudige pasta maar een buffet met meerdere soorten en een barbecue. Stefaner Weizen erbij en afsluiten met een IJsvogel korenwijntje want dat is  goed voor de maag. foto's Zo leuk om te zien dat het goed met ze gaat in Friesland. Tante Trudel stond in Oudemirdum ook nog bij de stempelpost op ons te wachten. Met bananen en gevulde koeken.

Al met al toch een sportief hoogtepunt. Voorlopig geen tochten op het programma. Ik ga nu bekijken of ik het hardlopen weer een beetje kan oppakken en ga wat mountainbiken. Gisteravond - met stijve spieren -  getest hoe het met de rug is. Twintig minuten gerend. In bed voelde ik een onbestendig gevoel in het staartbeen maar gelukkig heb ik vandaag nergens last van. Morgen weer een keer.

De week tussen twee zware activiteiten. Niet te veel doen dus. Maar ook niet te weinig natuurlijk. Ik ben deze week maar liefst vier keer op de sportclub geweest. Drie keer voor fitness: beetje kracht en stabiliteitoefeningen voor de rug en een keertje spinnen. Op de foto's een indruk van de sportruimte bij DUO. Ik ben er heel blij mee. Wat een fantastische secundaire arbeidsvoorwaarde is dat. Tertiair zijn de leuke collega's. Zijn dat niet Jochem en Arno op de foto? Op de eerste foto staat Geoffrey van First One. Prima gozer. Grossiert in leuke en minder leuke tips: "langzamer laten zakken die halter en snel stoten", "Doe 'm zo eens.....dat voel je wel hé".

Overmorgen de Elfstedentocht. Ik zag net op het journaal dat er dan een beetje regen wordt verwacht en windkracht vier. Tja, is dat gunstig? Deze week is het idee ontstaan om de Sean Kelly Classic in de Ardennen   te gaan rijden. Dat zou voor Jeroen en mij de eerste keer Redoute zijn. Volgens 'de oude indiaan' op mijn werk is vooral de Stockeu te vrezen. Ach, als het niet gaat kan ik halverwege pauzeren en zeggen dat ik Merckx dan eer bewijs.

Maar eerst een paar dagen niets doen. De accu opladen voor mijn langste fietstocht ooit. Wat zal ik aan doen?

Perfecte uitvoering van de Bruckner

Zo, dat was wel wat, de tour de Namur. Onze eerste buitenlandse toertocht mag er zijn. Goede organisatie, buitengewoon relaxte deelnemers en een prachtig (zwaar) parcours. Kijk hier eens op runkeeper. De hellingen zijn langer dan ik ooit in vorige tochten heb beklommen maar het stijgingspercentage is dusdanig dat je lekker in het ritme kan komen. De fantasie gaat dan op de loop en hier en daar ben ik een speels duel aangegaan met onbekenden die mij voorbijgingen. Never say die! De conditie is goed, de training heeft resultaat gehad. Ik wil wel meer krachttraining doen om ook op de steilere stukken een zwaarder verzet te kunnen draaien. Het verschil tussen 'tegen de berg oprijden' of 'over de berg rijden' vertelde een deskundige collega mij. Jeroen heeft ook een prachtig rit gemaakt. Mooi om te zien hoe we twee verschillende types zijn in de heuvels. Bergop pak ik mijn meters maar in de afdaling moet ik lossen. Volgende week in het platte Friesland gebroederlijk de wind trotseren. De jongens die de Steven Rooks Classic deden hebben een mindere ervaring. Buis is in de afdaling van de Redoute gevallen omdat er iemand voor hem onderuit ging. Tand eruit, overal schaafwonden en "een gezicht alsof hij drie ronden tegen Rocky heeft gebokst". Hij is afgevoerd met de ambulance naar Luik en krijgt dus geen certificaat. Sterkte. Hoogtepunt van de tour de Namur was een wilde jacht op een groepje waarmee we een tijdje optrokken maar die ik moest laten gaan omdat mijn ketting eraf vloog tijdens het bijschakelen in een afdaling. Jeroen wachtte even op me en samen reden we op een prachtige groene weg langs een rivier Ourthe het gat moeiteloos dicht. Dieptepunt (maar toch ook mooi) was de laatste beklimming naar de citadel van Namen. Volkomen kapot bovenaan de helling. Ik kon niet eens van mijn fiets afstappen. Zo moe. En Jeroen kon me ook niet helpen. Hij zat al.

Positieve signalen uit de onderrug. Het lijkt een beetje beter te gaan maar ik vind het griezelig om dat te zeggen. Je weet immers nooit. Mogelijk hebben de stabiliteitsoefeningen effect. Geoffrey gaf me een bijzondere: de Bruckner. Een oefening waarbij heel veel spieren spant en strekt. Elke dag een keertje. Ik hoop zo dat ik na de Elfstedentocht voorzichtig kan gaan hardlopen. Zou mooi zijn. Please.