Perfecte uitvoering van de Bruckner

Zo, dat was wel wat, de tour de Namur. Onze eerste buitenlandse toertocht mag er zijn. Goede organisatie, buitengewoon relaxte deelnemers en een prachtig (zwaar) parcours. Kijk hier eens op runkeeper. De hellingen zijn langer dan ik ooit in vorige tochten heb beklommen maar het stijgingspercentage is dusdanig dat je lekker in het ritme kan komen. De fantasie gaat dan op de loop en hier en daar ben ik een speels duel aangegaan met onbekenden die mij voorbijgingen. Never say die! De conditie is goed, de training heeft resultaat gehad. Ik wil wel meer krachttraining doen om ook op de steilere stukken een zwaarder verzet te kunnen draaien. Het verschil tussen 'tegen de berg oprijden' of 'over de berg rijden' vertelde een deskundige collega mij. Jeroen heeft ook een prachtig rit gemaakt. Mooi om te zien hoe we twee verschillende types zijn in de heuvels. Bergop pak ik mijn meters maar in de afdaling moet ik lossen. Volgende week in het platte Friesland gebroederlijk de wind trotseren. De jongens die de Steven Rooks Classic deden hebben een mindere ervaring. Buis is in de afdaling van de Redoute gevallen omdat er iemand voor hem onderuit ging. Tand eruit, overal schaafwonden en "een gezicht alsof hij drie ronden tegen Rocky heeft gebokst". Hij is afgevoerd met de ambulance naar Luik en krijgt dus geen certificaat. Sterkte. Hoogtepunt van de tour de Namur was een wilde jacht op een groepje waarmee we een tijdje optrokken maar die ik moest laten gaan omdat mijn ketting eraf vloog tijdens het bijschakelen in een afdaling. Jeroen wachtte even op me en samen reden we op een prachtige groene weg langs een rivier Ourthe het gat moeiteloos dicht. Dieptepunt (maar toch ook mooi) was de laatste beklimming naar de citadel van Namen. Volkomen kapot bovenaan de helling. Ik kon niet eens van mijn fiets afstappen. Zo moe. En Jeroen kon me ook niet helpen. Hij zat al.

Positieve signalen uit de onderrug. Het lijkt een beetje beter te gaan maar ik vind het griezelig om dat te zeggen. Je weet immers nooit. Mogelijk hebben de stabiliteitsoefeningen effect. Geoffrey gaf me een bijzondere: de Bruckner. Een oefening waarbij heel veel spieren spant en strekt. Elke dag een keertje. Ik hoop zo dat ik na de Elfstedentocht voorzichtig kan gaan hardlopen. Zou mooi zijn. Please.