Gisteren de velomediane 'Claudy Criquielion' met Jeroen en Sean. Nu een kleine kater omdat de ronde niet helemaal is gemaakt. Mijn teller bleef op 149km steken. Twintig kilometer gestolen, dat leek - en was - op dat moment een goed idee maar gedoucht en uitgerust kijk je daar toch anders tegen aan. Anyway, de Claudy is een fantastisch tocht, waarschijnlijk nog wel een slagje zwaarder dan de Sean Kelly we eerder deze maand ook in die contreien gereden hebben. De hellingen zijn langer en beslist steiler. Net als de afdalingen. Ik daal steeds beter, meer lef.  Het begon prima. Lekker klimmen. De benen voelden goed. Tot aan de eerste rustpauze, op 1/3 van het parcours, geen centje pijn. Vervelend genoeg leken daarna de hellingen steiler, de benen zwaarder en de kilometers langer. Hoe kan dat? Halverwege ging ieder zijns weg en we zagen elkaar pas bij de finish terug. Toch wel genoten? Reken maar! Mijn hoogtepunten: de klim van het kerkje van La Roche naar het parc Gibier, de eindeloze Côte de Beffe, de negen kilometer lange afdaling naar de finish in La Roche en (deze is voor de insiders.....) het centrum van Rendeaux! Bij de eindpunt nog onbeschaamd het diploma opgehaald. Op plaats 425 in mijn leeftijdscategorie. Diploma ligt nu overigens in een modderplasje op de parkeerplaats in La Roche; hoe symbolisch. Speciale aandacht voor de friet onderaan de Côte de Beffe. Toen waren de praatjes weer terug en zijn plannen gesmeed voor volgend jaar. De overnachting in het Chateau Rendeux boeken en dan graag revanche. Deo Volente.

UPDATE. Ik heb de hele dag geen zin in eten gehad. Vreemd want ik moet gisteren nogal wat calorieën verbruikt hebben. Wat koffie en een paar koekjes genomen. Eventjes een rondje gewandeld en dan voel je je spieren loskomen en de stijfheid verminderen. Bovendien net Sandra's 'kattebrokjes' van pasta en verse groenten gepresenteerd gekregen. Heerlijk. Het herstel zet lekker door. Plannen maken! Toch Boogies? En kan ik zo langzamerhand niet weer eens gaan hardlopen? Vragen, vragen.......en zoveel mogelijkheden..

Lekker gesport deze week. Twee keer fitness met daarin twintig minuten roeien voor de conditie wat krachtdingetjes. Ook één keer aan bodypump gedaan. Dat zijn allerlei oefeningen op muziek met een relatief klein gewicht maar met veel herhalingen. Dat beviel goed. De spierpijn in mijn benen geeft aan dat ik wel wat kracht kan gebruiken aldaar. Ik ga dat meer doen.

Vandaag nog wel 41km gefiets langs de vliet en Noord AA. Ik moet het fietsen bijhouden voor de grote (afsluiting van het fietsseizoen?) tocht door de Ardennen a.s. zaterdag: de Claudy Criquielion over 170km. Oeps. Spannend. Leuk. Het ging lekker. Als je alleen fiets heb je tocht de neiging om er een tijdrit van te maken, hetgeen de trainng heel intensief maakt. Snel weer thuis gekomen met de hele middag nog voor me. Eerst koffie met een fudge daarna even plat. Lekker.

Jammer, de vakantie is voorbij. Ik drink nu koffie in de tuin -het is eventjes droog- en bedenk dat de kinderen snel groot worden. Suzie gaat al naar groep 7 en qb zit daar vlak achter. Je merkthet ook aan de films die we 's-avonds zien. De kids blijven natuurlijk langer op en pakken dan het een en ander mee. Soms leuke films zoals 'chocolate' met Johnny 'jack sparrow' Depp en soms op het randje zoals Troy. Veel geweld en liefdescenes. Opvallend is dat qb opveert tijdens de gevechten en Suzie duidelijk onrustig wordt bij romantiek. Zit het klassieke patroon toch in de genen?

Gisteren heb ik door de stromende regen toch nog veertig kilometer gefietst. Het was geen momenr droog maar eigenlijk niet eens onaangenaam want de regen was werkelijk lauw-warm. Vanaf morgen op het werk weer wat fitnessen; roeien en halteren. Afgelopen donderdag ook naar de kraker geweest. Hij gaf aan dat ik de looptraining best weer kan hervatten. Het gaat namelijk redelijk goed met mijn rug. Geen last tijdens de normale bezigheden maar ik voel dat het herstel broos is. Ik ben dus bang om weer te gaan lopen en alweer een terugval te krijgen. Daarom wacht ik nog maar even tot September. Wel een beetje fietsen en de conditie met roeien op peil houden. Dan heel voorzichtig opbouwen. Elk signaal oppakken en niet forceren. ik heb al gekscherend tegen Jeroen gezegd dat ik volgend jaar de maraton van Berlijn wil doen. Hoop doet leven.

Gisteren was de Sean Kelly Classic in de Belgische Ardennen. Het lijkt wel of elke toertocht mooier is dan de vorige; deze was - voor mij - de beste tot nu toe. Ik denk dat het voor de anderen (zie foto: Rene, Marco, Jeroen, Sean en Jose ook mooi was. Een prachtig parcours via de hoogste, steilste en langste hellingen van de Ardennen. Ik had de laatste weken niet veel getraind. Afgelopen maandag wel met Sean 102 km gemaakt om te kijken of de jonge fysiek van mijn neefje dat wel ongeoefend aankon. Dat ging prima en dus ging hij mee naar Baraque de fraiture; het hoogste punt van de Belgische Ardennen en ook nog eens goed bereikbaar per auto. De nacht daarvoor in een prachtig kasteel geslapen: chateau de harze. Een aanrader voor de volgende keer. Half acht ontbijten en om negen uur stonden we bij het startpunt. De Vlaamse wielerbond heeft z'n zaakjes goed voor elkaar en al snel waren we ingeschreven en gingen op pad. Het was best fris en de lange mouwen waren nodig. Daarna kan ik het allemaal niet meer goed voor de geest halen. Veel draaien en keren en klimmen en dalen. Een paar highlights. De afdaling over een brede weg van wel acht kilometer lang. Ik ben geen held in dalen maar nu liep mijn snelheid op tot 57km/uur. Spannend. Zenuwachtig gedraal van Jeroen en ik beneden aan de Stockeu. Samen naar boven en terwijl we de helling burgemeester maakte, wandelde er een klein hondje op z'n gemak mee. Raar. Overigens haakte de hond af maar wij kwamen keurig boven. De laatste twintig kilometer waren ook memorabel. Die gingen van het laagste punt in de Ardennen naar het hoogste toe. Een lange niet al te steile klim waar dus geen einde aan komt. Op een mooi moment reden Sean en ik alleen en naast elkaar. Zwijgend en stoempend. We blijken identieke kuiten te hebben! De echte familiejuwelen. Naar de finish toe werd het steeds zwaarder. Op een gegeven moment kwam de snelheid niet meer boven de twaalf kilometer. Brandende dijen. Geweldig. Toen we bij de finish kwamen stond er al een biertje klaar. Nog een frietje en het leed was snel geleden. De plannen voor de volgende toertocht zijn alweer gemaakt. De foto's.

Een terugkerend punt is de overmoed. Oorspronkelijk wilden we de 130km plus Stockeu gaan doen. Gaandeweg bleek dat met onze fysiek en onder deze omstandigheden, een stevig honderd kilometer genoeg is. Ik weet het zeker, want ik voel het aan mijn benen.