De vakantie is heerlijk. Laat naar bed en laat opstaan en de kinderen en de vrouw des huizes continue om me heen. Er zijn momenten dat ik juist daarom de hardloopschoenen aantrek om een blokje rond te gaan maar dat is nu zeker niet het geval. Loom, lui, lekker. Die afschuwelijke top2000 op de radio werkt er op de een of andere manier zelfs aan mee, het is een soort verdoving waaruit je ineens ontwaakt als er een aansprekend nummer wordt gedraaid. De bollen en flappen van de warme bakker zijn dit jaar overigens weer van uitstekende kwaliteit. Hallo maagzuur! Maar weinig sport deze week. Een beetje aan krachttraining gedaan en heel veel therapeutische oefeningen voor de achillespees. Dat moet van de sportarts. Ik heb me ten einde raad opgegeven om mee te doen met een onderzoek naar een nieuwe behandeling van de nare blessure in medisch centrum Haaglanden. Eergisteren heb ik daarvoor een intake gehad en volgende week vrijdag al wordt er een stukje uit de kniepees gehaald en elf (!) flesje bloed afgenomen. Ergens in Australië wordt het goedje dan opgewerkt tot een geneesmiddel dat na zo'n acht weken in mijn achillespees wordt gespoten. Tenminste....het kan kan ook zout water zijn natuurlijk. Voorlopig heb ik als huiswerk de bekende excentrische oefeningen gekregen: 180 stuks per dag. Beetje veel eigenlijk en bovendien nogal pijnlijk. Maar ja alles voor de wetenschap en voor het komende sportjaar 2013. 

Kerstavond 2012. Zo moet Kerstavond ook zijn: het spul kijkt naar 'all you need is love', we zijn net terug van een bomvolle nachtmis in de  Nicolaaskerk. Glaasje Passo Rosso wijn bij de hand dus laat maar komen. Mijn kerstgevoel is eigenlijk al lang gesloopt door de wekenlange voorpret op radio, tv, school en de sportclubs. Kan dat niet anders? En waarom is 'a christmas carol' niet op de buis? Anyway, het wordt zeker een mooie vakantieperiode. Helaas zal ik daarin niet veel rennen. De blessure aan de achillespees is gewoon weer terug. Dat is enorm köt natuurlijk. Het ging zo lekker en du moment dat ik mezelf weer een loper vond kwam de pijn terug. Ondanks zorgvuldig opbouwen enzo. Ik ga nu - ten einde raad wellicht - een experimentele behandeling in. A.s. Vrijdag intake, daarna meer hierover.
Vanmiddag weer eens van trainingsaanpak in het krachthonk veranderd. Na een paar maanden is het goed om de prikkeling te wijzigen. Ik ga nu van setjes van 4x8 naar 2x6 met een zwaarder gewicht én - heel belangrijk - extreem langzaam het gewicht laten zakken. Lekker. Ondertussen heb ik wel het advies gekregen om wat te blijven lopen.....ook extreem langzaam en zeker niet te ver. De runkeeper blijft dus thuis, die jaagt me alleen maar op. Merkwaardigerwijs blijf ik dromen van de marathon van Berlijn. Stel je toch eens voor dat het experiment wel aanslaat? Dan zou het nog kunnen. Toch?

De spierpijn in mijn schouders en biceps vertelt me dat ik de routine weer heb opgepakt. Na een week lanterfanten heb ik de gewichten weer opgezocht en vandaag een vandaag een uurtje gespind. Het spinnen was heerlijk, dat had een tijdje al niet meer gedaan en het smaakt naar meer. Morgen weer een stukje lopen, overmorgen fitness en dan de kerstvakantie in; twee weken vrij, niet gek. Van de Sint kreeg ik een prachtig boek over - onder andere- de huidige crisis: Geldmoord. Voor mij een geheel nieuwe kijk, verontrustend eigenlijk. De auteur stelt ons enigszins gerust, het kan niet heel lang meer duren voordat 'the shit hits the fan' en dan begint een nieuwe orde. Als het maar een zachte landing wordt zeg ik als vader van drie kinderen dan.......

Totaal geen motivatie, ken je dat? Natuurlijk komt het wel eens voor dat je geen zin hebt om te sporten maar je weet.......als je gaat wordt het vanzelf leuk. Deze week niet dus. Misschien is het gewoon te druk momenteel. Tja, de feestmaand. Het dieptepunt was gisteren op de sportschool. Met de pest in het lijf beginnen met bankdrukken en na drie keer stoppen om wat gewicht te dumpen. Ook dat helpt niet. Bah, wat zinloos. Toen maar een stukje op de virtual spinfiets gestapt. Er stond een zonnige rit in het zuid-spaanse Romana op het programma. Ook niet aan me besteed, mooi landschap hoor maar voor de eerste helling ben ik afgestapt. Een hete douche, dat ging prima. Lekker lang, langer dan thuis: ons bin zunig. Toch niet helemaal kommer en kwel. Ik heb goed gelopen. Twee keer (in de regen) en inmiddels durf ik tot 7km en neemt de snelheid een beetje toe. Er zit veel meer in maar deze keer doe ik verstandig. Morgen met goede moed aan de volgende week beginnen.

Qb's verjaardag, De La Chouffe bockbiertjes staan al klaar. Niet voor hem natuurlijk want hij wordt pas negen. Papa daarentegen verheugt zich er enorm op. En dat mag want ik heb vanochtend - door weer en wind - het vaste rondje lang de Rotte gemaakt, op de racert. Ik vertrok met een waterig zonnetje dat al snel verdween achter steeds dreigender wolken. Wat te doen? Teruggaan? Nee, want de hight tea van mijn moeders verjaardag was nog niet in buikvet omgezet maar zou dat wel gaan doen als ik niet wat calorieën zou verbranden. Gaan dus. Regenspettertjes werden spetters. Spetters werden hagelstenen! Ik was  inmiddels op het verste punt dus omdraaien was zinloos. Ik kreeg het vreselijk koud want had mijn hardloopbroek aan in plaats van de comfortabele fietsbroek om niet al te veel aan vuile was te produceren. Nou moet ik altijd aan sneeuw en ijs denken bij de Rotte (want daar kun je fantastisch schaatsen) maar dit keer leek de visualisatie verontrustend veel op de werkelijkheid voor wat betreft de temperatuur. Na een goed uur gefietst te hebben thuisgekomen om gelijk onder de hete douche te springen. Vuurrode benen en spierwitte voeten, van my-best-friend geen spoor. Maar beneden was er hete cappuccino. Qb was met zijn nieuwe skylanders aan het spelen en Merijn had een mooie tekening gemaakt. Aaaah. Lekker gefietst. Toch wel.............

Weer twee weken verder in het 'revalidatieproces'. Ik heb het idee dat het goed komt maar daar was wel een kleine aanpassing in de routine voor nodig. Even geen bokstraining want daar gebruik je de beentjes toch wel heell erg bij. Te veel belasting op dit moment en bovendien zijn het bewegingen die veel minder goed te controleren zijn dan bij het hardlopen of fietsen waardoor er toch irritatie aan de gewraakte lichaamsdelen ontstond. Lekker fitnessen en hardlopen dus. Inmiddels loop ik een kleine zes kilometer 'op het gemakkie' en heb ik sinds tijden weer dat heerlijke gevoel tijdens het lopen mogen ervaren. Voorzichtigheid blijft geboden en wat dat betreft zal de komende drukke periode er wel voor zorgen dat er niet veel gesport zal worden. (Schoon)moeder jarig, qb jarig en sinterklaas in één week. Gelukkig hoeft de kleine held morgen niet te voetballen waardoor de planning morgen wat gemakkelijker is: alleen suzie naar theaterles brengen. Actief meisje trouwens die oudste dochter van me. Ik zal daar maandag na het judo-examen eens verslag van doen.

Terugkijkend op de afgelopen sportweek kan ik er alleen maar tevreden over zijn. Ik verzoen me met het feit dat - ik noem ze nog maar eens - lies en achillespees maar heeeeeeeeeeel langzaam herstellen en pas mijn training en verwachtingspatroon er maar op aan. Het resultaat mag er desondanks best zijn. Twee keer fitness, met een pr voor bankdrukken, twee keer hardlopen en vandaag een rondje Rottemeren op de racert. Ik ben een nieuwe fase in de opbouw ingegaan en heb maar liefs 25 minuten achter elkaar gerend. Niet snel, maar ook geen pijn. Had ik eerst nog de ijdele en geheime hoop om vóór het einde van het jaar tien kilometer te lopen, dan heb ik dat nu wel laten varen. Laissez faire, we zullen zien. Ik ben in ieder geval erg blij met het wenkend perspectief dat ik überhaupt weer kan hardlopen. Vanochtend heb ik in alle vroegte (voor de zondag dan) met Arno een dik uur gefietst. Hij had een nieuwe fiets gekocht er die hebben we lekker ingereden. Twee veertigers op de fiets, de ambtelijke ontwikkelingen op het ministerie doorgenomen, mist op het land, bladeren op de weg. Terwijl we de toekomst van de afdeling bespreken en mooie producten voor het onderwijsveld bedenken, breekt de zon door. Het is om te huilen...........zo mooi is fietsen.

Een fijne sportweek (hardlopen, boksen, fitness, fietsen) en het is vandaag een mooie dag bovendien. Het begon al met de laatste aflevering van de legende van Kora. Briljant met hooguit een iets te gemakkelijk einde. De verschijning van Avatar Aang tijdens de apotheose werd ter huize begroet met gejuich en een traan van ontroering maar Kora kreeg op die manier haar krachten wel erg eenvoudig terug. Als het straks weer lente is, komen de nieuwe afleveringen op de televisie en dan begint ook het nieuwe fietsseizoen ook alweer! Ik kom net terug van een rondje Rottemeren op de mountainbike om goed aan de start te verschijnen. Lekker, heel lekker. Het was niet gepland want eigenlijk wilde ik vandaag hardlopen. Helaas, een kleine terugslag. Woensdag trok ik de positieve lijn door en liep afwisselend tweeënhalve minuut hard en een minuut wandelen, een uur lang. Ik bemerkte al dat ik tegen de irritatiegrens aanliep. Geen pijn maar gewoon minder soepeltjes. Vreemd genoeg kwam de rekening pas twee dagen later bij het opstaan: een stijve en pijnlijke achillespees. Blast. Even gas terugnemen maar en woensdag weer eens proberen. In het begin van de fietstocht had ik daardoor behoorlijk de pest in. Het mooie zonnetje, de molens het geluid van de bandjes op het grindpad waren echter sterker; als ik niet meer kan hardlopen is fietsen natuurlijk een fantastisch alternatief! Of bodybuilding? Ik zei dat gisteravond nog tegen Sandra: vier keer in de week naar de sportschool. Ze trok er een vies gezicht bij en kreeg toevalligerwijs bijval in het programma mannen van een zekere leeftijd. Het gaat er niet om hoe het mannenlichaam er uit ziet maar dat hij 'lekker in z'n vel zit'. Right. Nou dan ga ik toch gewoon op de bank lekker in m'n vel zitten wezen met een bierbuik van bockbiertjes en La Chouffe en een zwembandje van toastjes brie, ossenworst, super crunch chips, banketstaven en patatjes speciaal met curry! Best aantrekkelijk eigenlijk. Echt niet, dit is veel leuker. Een sportlijf neem ik daarbij dan maar op de koop toe...................  

Het is Zondagochtend. Verse koffie, cruesli met yoghurt, de weekendkrant. Mijn kinderen kijken Nickelodeon (de nieuwe Avatar serie Korra is geweldig, groeit met de week en wordt vast net zo goed als de legende van Aang). Heerlijk. Onrust maakt zich echter van mij meester. Stap ik straks op de fiets, zal ik de loopschoenen aantrekken of de schouderpartij bijwerken? Het kan allemaal want het broze gestel lijkt  zich wat te herstellen; twee keer krachttraining, eindelijk weer boksen en tweemaal gejogd deze week! Ik voel nu alleen maar een wat licht zeurend gevoel in de gewraakte lies. Gaan dus? Nee, sterk zijn......herstel pakken. Terugkijkend (mag dat al?) denk ik dat de zomercrisis veroorzaakt is door overbelasting door een onverstandige drang om elke dag iets te doen. Als multisporter voel je immers de training van de dag ervoor nauwelijks omdat het om een andere spiergroep gaat. Ik herinner me zelfs dagen dat ik in de lunchpauze aan de ijzers hing om daarna the-long-way-home naar huis te fietsen. Dat moet anders, minder obsessief. En daarom pak ik nog maar een bakkie en ga douchen. Vanmiddag gaan we met z'n allen naar het legermuseum in Delft; morgen weer lekker sporten. Nog even over de vorige week. Ik heb weer een vol uur kunnen lopen met een interval van twee minuten rennen en een minuut wandelen. Heel erg fijn. Tijdens het lopen manifesteert zich dan mijn grote makke: luchtfietsen. Want dan wil ik toch weer de marathon van Berlijn lopen of - nog mooier - de trail des fantomes. Stop.....and smelll the roses.

Er zit weer muziek in. Althans daar begint het een beetje op te lijken maar ik houd nog wat slagen om de arm. 'Geheugenpijn' noemt de fysiotherapeut dat, wetende op welk moment de pijn ontstaat wacht je er als het ware op waardoor je krampachtig loopt of fietst en daardoor etc etc. Vanmiddag bereikte ik echter een mijlpaaltje in de revalidatie: een uur lang sporten met intervallen van anderhalve minuut rennen en een minuut wandelen. Het heeft nogal wat voeten in aarde gehad om zover te komen. De achillespees- en liesproblemen bleken nogal hardnekkig. Zo'n twee maanden geleden besloot ik daarom radicaal rust te nemen en het 'uit te zitten'. Dat was helemaal niet lekker en eigenlijk ging het echt niet veel beter. Ik ben toen maar naar de sportarts gegaan bij het medisch trainingscentrum in Pijnacker. Na een want kwakkelend begin kwam ik bij de manueel therapeut terecht die de boel ging 'kraken'. Een holistische aanpak want een gezonde achillespees begint met een soepele nek (?!) Overigens heerlijk dat kraken. Het gevoel na de behandeling laat zich nog het beste vergelijken met de opluchting na een goede stoelgang. Op advies rustig begonnen met opbouwen. De bedoeling daarbij was om tegen de irritatiegrens aan te lopen en geen stap meer. Zo'n vier weken geleden lag die grens rond de twintig minuten waarna de pees opspeelde en de lies ging branden. Het ging gelukkig gestaag vooruit tot het huidige resultaat en dat stemt me tevreden. Bijna ongemerkt is de liespijn daarbij weggegaan en ik ben vorige week met Maik weer eens gaan mountainbiken. Een schitterende route rondom de Amerongse Berg, het herfstweer was fantastisch en de bomen waren spectaculair gekleurd. Ik vind de herfst eigenlijk het mooiste jaargetijde bleek maar weer. Omdat we allebei deze week vrij waren wilden Sandra en ik een lange wandeling door de bossen maken, de Kaapse bossen, vlak bij het mtb parcours. Maar de fysio gooide die dag roet in het eten door een lokale knoop in mijn kuit met de 'dry needle' methode te lijf te gaan. Een soort acupunctuur waarbij de naald door de dieper gelegen spier heen gaat om daar de afvalstoffen te verpulveren (of zoiets). Geen centje pijn op het moment zelf maar thuis gekomen en een bakkie koffie verder lag dat even anders. Alsof de naald er nog in zat! Plannen gewijzigd en toen zijn we naar de tentoonstelling over Van Eyck in het museum Boijmansvan Beuningen geweest. Heel interessant en de vele schilderijen over de gekruisigde Jezus relativeerde de dry needle in m'n kuit toch wel wat. Anyway, we zijn er weer. Morgen weer een potje ijzer tillen. Dat heb ik gedurende de rustperiode trouw – en met extra inzet – gedaan waardoor het met de spieren in het bovenlichaam wel goed zit. Er ligt wel een laagje spek over maar wie weet hoe snel dat er af gaat als ik de intensiteit van het hardlopen, boksen en spinning weer kan opvoeren. En da's maar goed ook want er is weer gevulde speculaas..............            

Het is behoorlijk stil op het blog en dat geeft prima weer hoe actief ik momenteel op het sportfront ben. Ik ga een tijdje miniseren om eens goed te herstellen. De achillespeesblessure wil maar niet overgaan en tot overmaat van ramp komt daar – schijnbaar uit het niets – een liesblessure overheen. Drie weken rust vanwege de vakantie in Italië hebben de boel niet verbeterd. De arts heeft wat pijnstillers en ontstekingsremmers gegeven met het advies ‘het eens aan te zien’. Vooruit dan maar. Om niet helemaal chagrijnig te worden blijf ik wat met gewichten trainen maar dan op een laag niveau. Ondertussen maar een boekje lezen over het voorkomen van blessures en de natuur (hopelijk) zijn werk laten doen. De pilletjes zijn overigens heerlijk; ik slaap er fantastisch van ondanks de zomerhitte en een snurkende partner. Ik zal ze nog missen als ik straks als een feniks uit de as herrezen weer langs ‘s heren wegen ren en fiets. Tot dan....blexit.

Even een verslagje van de afgelopen sport- en vakantieweek. Ik heb twee keer aan fitness gedaan, één keer een heerlijke fietstocht gemaakt en.................hernieuwd vertrouwen dat het goed komt met het loopgebeuren gekregen. Tijdens de fitnesstraining doe ik nu wat mee aan krachtoefeningen voor de benen. Tjessus, wat kan een leg press toch pijn doen zeg; lekkere pijn. Daar wordt je sterker van en zal ik dan gaan merken bij de velomediane. Het is best wel saai die training. Hoewel het ook uitgesproken vermakelijk is om naar andere mensen te kijken. Diverse pluimage aldaar; van bodybuilders en atleten tot dikkertjes die consequent rondlopen met een bidon gevuld met energiedrank. Die bidon is ook nog eens zwaarder dan de gewichten die ze - plichtmatig - optillen! Op een gegeven moment merkte ik dat ik meer met de omgeving dat met de training bezig was en nota bene de herhalingen van anderen telde. Dinsdag, na het eten, een tochtje Rottemeren gemaakt. Er stond alweer veel wind maar het deerde me nauwelijks, integendeel het stimuleerde me enorm. Hopelijk kan ik - als het weer meehelpt - dit weekend een rondje van honderd kilometer maken. Vinkeveen? Schoonhoven?
Ik heb van de week maar eens om raad gevraagd op een lopersforum over het opbouwen na een achillespees blessure. Goede tips gekregen die ik ter harte ga nemen; kennelijk is twee kilometer lopen op dit moment gewoon nog te veel. Het aanvalsplan is als volgt:

• Compressiesokken dragen;
• Krachtoefeningen voor de kuit op de trap doen;
• Om de dag 5*3 minuten lopen met afgewisseld met 2 minuten wandelen;
• Van loopstijl veranderen door op de middenvoet te landen en licht voorover te hellen;
• Een icepack na het lopen op de pees om ontstekingsverschijnselen te verminderen;
• Masseren van de kuit en de pees;
• Voltaren smeren op de pees.

Nou zeg! Dé kern is natuurlijk voorzichtig opbouwen. Gaat het beter dan uitbouwen naar veertig minuten lopen volgens eerder genoemd schema. Gaat dat dan weer goed dan kan ik geleidelijk minder gaan wandelen. Gaat het lukken? Vanochtend de eerste keer volgens dit regime gelopen. Na de derde herhaling begon mijn pees te irriteren en was ik blij met de pauze. De volgende iteratie begon echter pijnloos.Thuis gekomen koelen, masseren en smeren. Het voelt nu prima. Geen negatieve reactie tot dusver en daarom ben ik hoopvol gestemd. Voor de conditie zal het echter niet veel doen. De hartslag gaat amper omhoog en ontstaat is geen enkele druppel zweet.

Nog een leuk boekje uit de bibliotheek gehaald: 'Ga toch fietsen'. Een literair niemendalletje over een veertiger die zijn leven verbetert en daarna een topprestatie levert in de Dolomieten. In één ruk uitgelezen, het is tenslotte vakantie.

Ook leuk. Eindelijk is de accreditatie voor de Master studie rond. Deze week kreeg ik de 'bul' van ncoi thuisgestuurd en mag ik de eretitel 'Master of Business Information' voeren. Reden voor mijn ouders om een fles champagne mee te nemen en die is inmiddels op! Ze vertelden dat ze de fles nog hadden staan vanaf de jaarwisseling. Toen was er geen aanleiding om de fles te ontkurken. Het ging helemaal niet goed met de gezondheid van mijn zus, hun dochter. Inmiddels ziet dat er stukken beter uit. Fantastisch! Daarom......Proost!

Zo uit het normale ritme is het best moeilijk om 'genoeg' te sporten. Sandra werkt nog even door, ik pas op de kiddos en kan dan niet zomaar een stuk gaan fietsen. Bovendien is het heerlijk om bij ze te zijn. In deze is het dus maar goed dat het mijn achillespees maar niet wil vlotten waardoor ik nou niet bepaald aandrang voel om een uurtje te gaan rennen ofzo. De blessure heeft een raar verloop. Donderdagochtend ging ik even een klein stukje lopen en dat ging toen prima, geen centje pijn en ik was eigenlijk dolgelukkig. Daarna - op vrijdagavond - eerst een krachttraining met als afsluiter twee kilometer hardlopen op de loopband. Ook goed, geen pijn, super. Thuis gekomen kwam de reactie en ik loop nu weer twee dagen met een stijve pees. Wat nu?? Goede raad is duur. Voorlopig dus alleen blijven fietsen ondanks dat het zomerweer uitgesproken ruk is. Vanwege een regenachtige zaterdagmiddag ben ik van arre moe maar een half uur op de spinfiets gestapt, tour de France kijken. Eigenlijk best leuk. Vandaag was het alweer regenachtig. Toen het aan het einde van middag opknapte zijn we met z'n vijven lekker gaan wandelen bij de Rottemeren. Daar kreeg ik nota bene nog een verbale ruzie met een fietser die vond dat mijn jongste beter moest uitkijken op het gecombineerde fiets- en wandelpad. Paradigma wissel.
Er ligt nu een mooi boekenpakket op tafel. Al mijn favoriete onderwerpen zijn vertegenwoordigd: geschiedenis, politiek, informatiekunde en een romannetje. Koffie erbij of een biertje. Mooi hoor.....vakantie.

Yes, vakantie! Ik heb geen hekel aan mijn werk maar vier weken vrijaf is wel heel erg prettig. Plannen genoeg. Als eerste heel voorzichtig het hardlopen oppakken. Gisteren heb ik weer eens twee kilometers op de loopband gemaakt en dat ging best redelijk. Op het laatst kwam dat vervelende stijve gevoel wel weer terug en dat was helaas vanochtend nog een klein beetje te merken maar er is perspectief genoeg om het morgen weer eens te gaan proberen en misschien zelfs uitbouwen. Bij de bokstraining gisteren leek ik onvermoeibaar; was het supercompensatie of het resultaat van vier dagen verblijf op hoogte? Ook leuk is dat ik nu 71 kilogram weeg, dat is ruim twee kilo minder dan vorige week. En dat met het komende strandseizoen voor de boeg.............. Vasthouden dus.
De vakantie is geweldig begonnen door met Sandra naar Amsterdam en De Hitklup viert de zomer in Paradiso te gaan. Was hartstikke leuk maar wel een beetje te veel 'ons-kent-ons' en 'wat hebben we het toch leuk met elkaar'. Beetje typisch Amsterdams soms en we blijven Hagenezen natuurlijk. Toen de gezelligheid ons even te veel werd vluchtten we naar de kleine zaal voor wat gitaarpop (veel meer ons ding) van walk the moon om daar de zanger te horen zeggen dat het een korte maar 'awesome' show was geweest. Jammer maar de avond was er niet minder geslaagd om.
Net een moutainbike voor qb gekocht. Hij weet het nu nog niet, straks komt hij thuis van het logeren bij Opa en Oma. Ik stel me er nogal wat van voor, ik hoop hij ook.

Wat mij betreft is de Marmotte 2012 het voorlopige hoogtepunt in de fietscarrière. Lex, Sean en ik hebben de route in twee dagen gedaan met een overnachting - precies op de helft -  in Valloire. Foto's Marmotte. Het was mijn eerste kennismaking met het echte hooggebergte en het is me zeker niet tegengevallen. Vooral de beklimming en de afdaling van de Calibier mochten er zijn. Niet in het minst omdat de fantasie daar met me op de loop ging en ik me een echte coureur waande. Daar was ook alle tijd voor want de gemiddelde snelheid lag rond de acht kilometer per uur. Geen toptempo maar ik ben er niet ontevreden over. Buitengewoon opvallend was dat de renners die mij voorbij gingen allemaal geschoren benen hadden en degene die ik inhaalde juist weer niet. Een vreemde constatering en ik vroeg aan Sean of hem dat ook opgevallen was. Hij keek me eerst wat meewarig aan maar kennelijk liet het hem toch niet los want op de Alp d'huez heeft hij daarna namelijk hetzelfde geconstateerd. De eerste in een reeks verbeterslagen is wel duidelijk! Verbeterpunten genoeg. Ten eerste meer kracht, vooral meer kracht. Ondanks een tandje 28 achter kost het me ontzettend veel moeite om de pedalen soepel rond te krijgen. Ook wil ik meer inzicht krijgen in de hartslag. Nu rij ik op gevoel en zoek een tempo dat ik lang kan volhouden. Wellicht rij ik daarmee iets te veel op reserve?! Tenslotte wil ik beter kunnen dalen. Onvoorstelbaar hoeveel tijd je kunt winnen of verliezen in de afdaling. Natuurlijk gaat het niet om het winnen maar iedereen begrijpt wel er voortdurend wordt geloerd naar vriendjes of een, voor die gelegenheid, gekozen concurrent.

Qua sfeer verschillen de twee dagen enorm. Voor de Rando des Maramottes - Le plaisiers sans stress! kozen slechts honderd stoutmoedigen. Gevolg daarvan was dat we op de eerste dag vrijwel alleen over de Col du Glandon koersden. Leuk! De organisatie geloofde het ook wel want bij het bevoorradingspunt op de top stond slecht één verkleumde norse fransman met een paar flessen Coca Cola, wat cakejes en een doos tum tummetjes. Snel een fotootje van Paps met de door Merijntje gemaakte mascotte en 'on y va' op weg naar de Col du Télégraph en naar het verdiende biertje.

Al met al zou het me - waarschijnlijk - niet gelukt zijn om de Marmotte in één dag te doen. Inmiddels heb ik weer wat praatjes en zou ik volgend jaar best weer willen meedoen. Met de geleerde lessen in gedachten moet toch  het mogelijk zijn. Waarom niet?

Klaar voor de start. Alles is ingepakt en nu neemt de melancholie het over. De avond voor vertrek heb ik er nooit zin an. Waar begin ik eigenlijk aan? Qb had tranen in z'n ogen toen ik hem net naar bed bracht, Suzie zie ik anderhalve week niet omdat ze zaterdag voor een volle week op kamp gaat. Tjee. Merijntje is alleen maar nerveus omdat ze morgen afstudeert op de kleuteruniversiteit. Wat wordt ze toch groot. Ik vertelde qb dat ik dit weeekend iets ga doen dat ik al heel lang wil doen. Proeven van de romantiek van de alpe d'huez, de tour de france, Theo Koomen. Ja toch wel leuk! Ik ben er klaar voor. Gisteren heb ik de conditie nog wat aangescherpt in een stevige bokstaining en vandaag wat fitnessoefeningen gedaan. Morgen de Calibier op om de stijve spieren na de lange autorit los te gooien....

Op de tv staat de finale op. Vooralsnog leiden de spanjaarden en da's jammer want ik zie de italianen veel liever winnen. Het shirt van het huidige Italiaanse team haalt het trouwens niet bij dat prachtige shirt uit 2002. Ik ben daar erg gevoelig voor en zie qb dan graag in dat soort legendarische voetbaltruien. Als we straks vakantie hebben gaan we maar weer eens een keertje naar de training van Feyenoord. Het nieuwe tenue is ook heel mooi. (Oeps, net 2-0 geworden). Gisteren met Sean de laatste puntjes op de i gezet. Een tocht van 151km door de duinen en twee keer het kopje op en af gegaan. Als een slechte generale een goede uitvoering betekent kan ik nog wat beleven op de Glandon. God, wat ging dat slecht zeg! Hoewel het de tweede keer al weer wat beter ging en ik daarna als een held tegen de harde wind in zo'n 40km met een gemiddelde van 27km per uur pakte. Een beetje napeizend over hoe Sean mijn scepsis over een politieke unie kwalificeerde als een generatieconflict! We zullen dat nog wel eens zien straks op col du Télégraphe.......rookie. Net nog even een stukje gelopen. Het houdt nog niet over. Ik doe wel wat extra stretchwerk voor de achillespees in de hoop de volgende week wat serieuzer te kunnen rennen.

Sportweekje hoor. Twee keer fitness, een stevig uurtje boksen én twee keer gefietst. Vandaag een rondje an eenenveertig kilometers gemaakt terwijl de kinderen op school zaten. Gisteravond heb ik nog even de fiets geprepareerd voor de grote tocht. Twee nieuwe bandjes, een vers stuurlint, nieuwe remblokjes en een cassette met 28 tandjes achter. That will do the job! Mijn vader kent mijn reputatie op het gebied van klussen en hield een oogje in het zeil. Vooral de remblokjes kregen zijn speciale aandacht. Ook ontdekte de oude schurk dat het dopje van de snelspanner aan de voorkant zo goed als afgebroken is. Liefdevol mopperde hij dat ik beter op die dingen moet letten waarna weer een kostelijk verhaal over vroegâh kwam............ Inmiddels heb ik wel enige twijfel over de kleur rood voor stuurlint en bandjes op de focus variado. Het leek me wel hip maar wit is uitgesproken chiquer. Het stuurlint, realiseerde ik me met een schok, heeft nota bene de kleur van de jas van clown Bassie. Ach, nog maar 295 - 41 = 253km te fietsen in een druk weekend.

Lekker. Om vier uur gestopt met werken om een stukje gaan fietsen. Met Lex. Het was hard nodig want wat verlies je toch snel aan conditie! We gingen door de duinen naar Noordwijk. Heuveltje op en heuveltje af met een straf windje in de rug en - zo gaat dat - rechtvoor. Gedineerd met twee appelcakejes in de pitoreske winkelstraat van Noordwijk. Het is een pittig tochtje geworden. Helaas deed runkeeper gek maar op de ouderwetse kilometerteller stond ruim 74 kilometer. Dus nog 370 - 75 = 295km te gaan. Yeah right!?

Mooie boel. Druk, druk, druk en als er dan tijd is, is het vaak slecht weer. Ik heb dus heel weinig getraind. Data. Pro forma het aantal kilometers dat ik wil trainen voor de Marmotte 424 - 54 = 370km. Nou, ik zal het moeten hebben van mijn basisconditie; opgebouwd en onderhouden in het krachthok.

Het is een mooie, gevarieerde, sportweek geweest; boksen, fitness en fietsen. Boksdocent Niek is weer terug van vakantie en dat betekent dat allerlei boksvormen uit de praktijk zoals ontwijken of wegstappen en daarna onbarmhartig toeslaan geoefend worden. Ik ben daar helemaal niet goed in, te veel nadenken en het ziet er ook nog eens houterige uit. Tot overmaat van ramp verwar ik regelmatig de rol van aanvaller of verdediger. In het begin is dat wel lachen maar op een gegeven moment gaat dat mijn trainingspartners zichtbaar irriteren. Gewoon slaan past wat meer bij mij en is oh zo goed voor de conditie! Woensdagavond heb ik een hele snelle rit gemaakt. Het ging fantastisch en het gevoel één te zijn met de fiets was er helemaal. Gisteren Limburgs Mooiste. Ik was alleen met Sean en zou daar Jelle, Anne en hun fietsmaatjes ontmoeten. Anne was ziek (maar heeft beloofd om vóór de Marmotte toch nog de degens met mij kruisen) en Jelle c.s. stonden al bij de start toen Sean en ik nog op de snelweg reden. Om half twaalf gingen ook wij van start en - het moet gezegd - de eerste kilometers waren verschrikkelijk. Totale onderschatting van het parcours na het Vogezen weekend. Blasé namen we de eerste hellingen. De hartslag en bovenbenen vertelden dat we ons geen illusies moesten maken. Als de organisatie van LM de koers als 'zwaar' kwalificeert is het ook 'zwaar'! Reset en mentaal opnieuw instellen dus. Daarna ging het prima. heel goed zelfs. Met zichtbaar genoegen kwam Sean op de Gulperberg en Cauberg al eerste boven, op de kortere klimmetjes ben ik hem nog steeds de baas. Onderweg - en bij de afsluitende snack bij de Burger King, kwamen we Jelle nog tegen. Dat hij een begenadigd klimmers liet hij op de Imstenrade nog even zien. Een snelle pils bij de finish en met The Kik en ACDC's Back in Black terug naar het westen.

Net even een herstelloopje gedaan. Ik hoop zo na de Marmotte weer wat te kunnen lopen en dat zit er misschien wel in. Op het punt waar ik vorige week gedesillusioneerd afhaakten kon ik vandaag gewoon doorlopen. Voorzichtig, voorzichtig! Ik ben nog een paar honderd meter doorgelopen en ervoer geen pijn alleen een unheimisch, beetje stijf, gevoel in de achillespees. Onwennigheid?

De stand: nog zo'n 565 - 36 - 105 = 424km trainen deze maand. Tjee.......

Het was niet eenvoudig om de draad weer op te pakken na het Vogezenweekend. Blijkbaar had mijn lichaam veel tijd nodig om weer te herstellen. Mijn hartslag ging in het begin van de week razendsnel omhoog bij de geringste inspanning en klopte dan in m'n keel en slapen. Opvallend. Ik heb daarom de boksles op dinsdag maar overgeslagen en ben rustig wat gaan fitnessen. Woensdag dacht ik weer eens te kunnen gaan hardlopen. Ik voelde geen pijn meer in de achillespees en na een paar weken ontzien mocht het er wel weer eens van komen. Mis. Na een paar honderd meter speelde de pees weer op. Geen pijn maar toch. Ik denk dat het een verstandige beslising was om snel te stoppen. We zien wel. Voorlopig nog maar blijven concentreren op het fietsen. De Marmotte staat immers voor de deur en daar moet nog wel wat voor getraind worden. De kwalificatie 'kinder' Marmotte gebruik ik vanaf nu niet meer. De ervaring in de Vogezen leert dat ook de Marmotte in twee dagen een pittige opgave is. Vandaag dus een stukje gefiets door - voor mij - een van de mooiste stukjes van Nederland. Vooral de route langs de Lek mag er zijn. En wat te denken van de Vlist! Mooie natuur in een bijzondere ambiance; meer dan eens moest ik godvrezend volk in lange rokken en met ouderwetse hoedjes op vragen om het fietspad vrij te maken. Wat men overigens vriendelijk groetend deed, geen "rustig aan eikel!" gehoord. Om mezelf flink onder druk te zetten om goed voorbereid in de franse alpen te verschijnen wil ik 665km trainen. Ingaande vandaag. Dus 665 - 109 = 565km te gaan. Volgende week Limburgs Mooiste, dan gaat er weer wat af.

Het fotoalbum van het Vogezen weekend. 

Vorige week heb ik helemaal niets gedaan op sportgebied. Tenminste als je wandelen in de Peel, zwemmen met de kinderen en winkelen in Düsseldorf niet meerekent. Wel drie dagen patat gegeten en alle dagen gebak in enige vorm. Vandaag wees de weegschaal dan ook twee kilo meer aan. Twee kilo die ik aan het einde van deze week wel de Grand Ballon en de Ballon d'Alsace moet opsjouwen. Vanmiddag dus weer aan de gewichten gehangen en heb me voorgenomen om dat woensdag weer te doen en om morgen nog een keer te gaan spinnen. (Misschien had ik het zakje bruine m&m's dat ik as-we-speak verorber beter niet kunnen kopen; 215 kcal zie ik) Jammer genoeg gaat Jeroen niet mee naar de Vogezen, hij heef het druk op het werk en is z'n prachtige huis aan het verbouwen. Arno heeft zich daarentegen - schoorvoetend- laten overhalen.

Zaterdag wilde ik, als voorbereiding, nog een flink gaan fietsen. Dikke pech. Na veertig kilometer tegen de wind in braken de schroeven waarmee het zadel aan de zadelpen is bevestigd. Hoe kan dat in vredesnaam!? Een fietsenmaker in Leiden weigerde om een paar schroeven te zoeken want het was al half zes...... Moedig begon ik aan de terugreis maar moest al snel constateren dat staande fietsen enorm pijn doet aan je handen. Sandra en de kids haalde paps dus maar weer eens op uit de polder.

Één van die kiddo's was de kampioen. In een rommelige wedstrijd ( iedereen wilde natuurlijk scoren) bewees het team een waardige kampioen te zijn: 9 - 1. De sportiviteitsprijs is voor Olympia F5 uit gouda. Na het laatste fluitsignaal gaven zij ons een hand plus attentie in de vorm van een foto met de felicitaties daarop. Klasse. Kippevel. Zo kan het ook!

Mooi, er is weer eens iets te melden: 110 km Classico Boretti. De laatste weken heb ik er best voor getraind. Een combinatie van fitness met relatief veel aandacht voor de beenpartij en wat buiten fietsten (op Koninginnedag, de enige redelijke dag voor een mooi weer fietser met de racert en een avondje op het MTB terrein). Ik voelde me heel sterk. De Korte Kneet Klim bij Bloemendaal belooft nog wat voor het Vogezen weekend over twee weken! Reality check; het kopje van Bloemendaal is natuurlijk wel wat anders dan de Grand Ballon. Het was een mooi gezelschap vandaag. Vertrouwde en nieuwe gezichten. Leuk!

Morgen nog een keertje fitness en daarna een weekje niets doen. Beetje zwemmen in de Aqua Mundo en sjouwen met de kinderen. Friet, ijs, Rode wijn, Limburgse vlaai! En lezen. De oude indiaan raadde mij ‘dieren eten’ van Jonathan Safran Foer aan. Een boek dat je blik – volgens Ewout - op voedsel volkomen verandert, voor altijd. We zullen zien. Het is in ieder geval prachtig geschreven en hier en daar heeft het mij de wenkbrauwen al doen fronzen. Deze week nog maar een frikandel speciaal bestellen nu het nog kan. Of een stoofpotje. Tjeezus, draadjesvlees………….

Het mooiste sportnieuws komt van qb (zie foto, met haar). Hij wordt waarschijnlijk volgende week kampioen met zijn elftal. Om zich voor te bereiden is hij met zijn vriendje Jorik in de vakantie naar een Braziliaans voetbalkamp geweest. Ze vonden het prachtig. En ik ook. Ik hoop alleen dat hij zijn pas geleerde trucjes niet in een gevaarlijke situatie gaat uitproberen tijdens de kampioenspartij. Wel netjes naar buiten uitverdedigen en je hoeft geen pass vanachter je standbeen te maken! Ik ben nu al nerveus. 

Ik sluit me aan bij Aschwin. Er is niet veel om te melden. De achillespees blijft sukkelen. Ik heb 'm deze week twee keer getest in korte langzame loopjes: éénmaal, andermaal. Het houdt niet over. maar vandaag ging het toch iets beter dan een paar dagen geleden en ik ben voorzichtig optimistisch. Het weer werkt helemaal niet mee om wat fietsconditie op te bouwen. Je moet wel heel erg gemotiveerd of geobsedeerd zijn om het plezier te behouden in de kou en de wind. Ik niet blijkbaar. Deze week dus 2x krachttraining, 1x boksen en thuis op de spinfiets getraind. Daarbij leuke filmpjes over de Alpe d'huez bekeken én een mooie documentaire over Gert Jan Theunisse. Een leuk alternatief voor buiten fietsen? Vandaag daarom weer op de mtb gesprongen. Helaas, en dit past in de wat trieste sportweek, brak mijn ketting. Net terwijl ik merkte dat de krachttraining mij eenvoudiger over het steile parcours helpt.......pats. De roestige ketting in tweeën tijdens het lastigste heuveltje. Roest was nog een gevolg van pekel op de weg naar Den Haag. Eigen schuld dus, ik had de fiets beter moeten onderhouden. Ik neem wel aan dat hiermee de winter definitief is afgesloten en dat het nu lekker lente gaat worden.

Even verslag doen van de voorbije sportweek. Één maal boksen, keertje krachttraining. That's all. Ik heb vrijdag nog wel even geprobeerd om een stukje te lopen maar daar ben ik vanwege de achillespees maar snel mee gestopt. Merkwaardigerwijs hield ik daar wel een goed gevoel aan over. Anders dan normaal luisterde ik dit keer namelijk wel naar mijn lichaam in plaats van doorgaan omdat..............ja waarom eigenlijk? Mogelijk was mijn wilskracht enigszins aangetast door de paar biertjes van de vorige avond bij de Earth, Wind & Fire Experience. Geinig hoor, dertien man op het podium! Het optreden kwam heel langzaam op gang maar toen het los ging was het prachtig. Te pas en te onpas komen de melodieën nu nog steeds in mijn kop: "Do you rembember......".

Gisteren maar weer eens een  flink stuk gefietst. Zie statistieken. Het komt er dit voorjaar bijna niet van om te fietsen. Ook gisteren was het weer niet echt lekker. Alleen omdat ik de kilometers nodig heb gooide ik de kop toch maar volop in de koude wind. Op het einde kreeg ik een geweldige hongerklop. Je kunt dan echt aan niets anders denken dan eten. Alles komt voorbij: brood met jam, warme kaasbroodjes, m&m's maar vooral een pot Conimex satesaus met kokos en stokbrood (even warm maken in de magnetron, heerlijk!). Thuisgekomen ben ik trillend aangevallen op de koelkast en heb toen belachelijk veel gegeten. De les is duidelijk: reserveband én een reep mee.

Vanavond heb ik nog even een stukje gelopen om de pees te testen. Tja. Het viel me niet eens tegen hoewel ik op de helft wel een beetje pijn kreeg. Als er geen negatieve reactie volgt ga ik dat deze week nog een paar keer doen.

Geen Bultentocht vandaag. Het weer is gewoon te slecht om een leuke fietstocht te maken. Ik ben vanmiddag nog wel op het MTB parcours geweest om wat in de modder te fietsen. Zo worden spieren sterk.

Paaszondag. Het komt niet zo  vaak voor maar we ontbijten met z'n vijven. Croissantjes, krentenbrood met roomboter en - het allerlekkerste - de tijd. Sandra zet een cd op die al zeker 12 jaar niet uit het doosje is geweest: Seasons End van Marillion. Er staat een nummer over Pasen op en de rest van het album blijkt na zoveel jaar weer heel mooi. De context van liedjes verandert als je kinderen krijgt en ik vraag me af wat ik voorheen in die teksten hoorden. Straks koffie zetten en dan de laatste hoofdstukken van het boek HhhH van Laurent Binet uitlezen. Wat een kunstwerk is dat zeg! Het boek gaat over de tweede wereldoorlog, daar lees ik graag over, en is fantastich geschreven. Een - voor mij - volstrekt nieuwe stijl. Fictie en nonfictie door elkaar heen en dat wordt dan aan elkaar gelijmd met een verslag van de auteur over hoe hij tot het boek gekomen is en welke ontwerpbeslissingen hij neemt tijdens het schrijven.

Ik verzorg mijn pijnlijke achillespees met strekoefening en Midalgan (extra warm) voor de doorbloeding. Het voelt best goed. Hoop en vrees. Morgen ga ik, als het weer tenminste niet slecht is, de Bultentocht fietsen. Ik verwacht pas volgend weekend voorzichtig weer te gaan lopen, op het internet circuleren te veel griezelige verhalen over deze kwetsuur zodat ik heel voorzichtig ben. Gisteren heeft Qb z'n eerste prijs van dit seizoen in ontvangst genomen. Zijn voetbalteam doet het heel goed en ze waren daarom uitgenodigd voor een zwaar toernooi met selectieteams in Hellevoetssluis. Het was weer een feest om naar te kijken. Drie wedstrijden gespeeld en drie keer gewonnen en.................heel veel plezier met elkaar. Woensdagavond een pittige bekerwedstrijd voor een plekje in de halve finale. Qb doet het steeds beter maar achter de stoere verdediger die hij is, schuilt vooral een gepassioneerde danser. Hij dans heel graag en uitbundig en dat doet hij ook nog eens heel goed. Eigenlijk moet hij erin doorgaan en we zoeken al naar een goede dans- of balletschool die goed is in te passen in zijn programma. Want hij wil wel blijven voetballen en bovendien heeft hij twee zussen die ook naar hot en her gebracht moeten worden. Vrijdagavond zei Merijn plompverloren dat ze viool wil spelen. Onmiddellijk werd de ipad gepakt: zoekterm "Vioollessen in Zoetermeer".

Nu koffie. Straks naar Den Haag toe om lekker in het centrum te wandelen. De winkels zijn gesloten en dan komt de schoonheid van het Lange Voorhout en van het Binnenhof pas goed uit. De kans is aanwezig dat ik nog zo vol van het boek ben dat ik de kinderen zal vertellen (zoals mijn vader dat aan mij heeft verteld) dat daar in de oorlog het hoofdkwartier van de SD was en daar waar de vlaggen van de Nederlandse provincies staan toen de vlag van etc etc...... Zalig Pasen.

Het is wederom een prachtige sportweek, maar nu wel met een vervelend randje. Twee keer krachttraining, weer eens boksen (!) en een snel rondje hardlopen (recordtijd). Helaas zit ik nu met een pijnlijke......roffel..roffel...... achillespees. Shit. Eerder overwoog ik nog om de subtitel 'Relaas van een blessuregevoelige loper en fietser' te verwijderen omdat nieuwe schoenen en een verstandige opbouw leken te werken. Niet dus. Waar een ander zijn vorderingen op sportgebied beloond ziet met een pr of de felicitaties van de rondemiss, krijgt ik een blessure. Vorige week kreeg ik na de 16 km wat stijve pezen maar dat ging gelukkig snel weer over. Fijn want woensdag stond er een kort maar snel rondje met Anne op het programma. Anne is een jonge, sterke vent en dat wil ik ook nog zijn. Niet toegeven dus dat het iets te snel gaat en zeker niet als hij - quasi - bezorgt aan me vraagt of het nog gaat. Met gevolg dat ik nu vijf keer per dag stretch en de Voltaren emulgel maar weer voor de dag heb gehaald. Mogelijk zijn de vele bokkensprongen tijdens de bokstraining debet aan het euvel en daar kan ik dan Niek de schuld weer van geven. Of zal ik in het vervolg maar beter op de signalen van mijn lichaam letten? Het boksen was overigens weer top!

De frustratie vanwege de pees zat er vandaag dus goed in. Het chagrijn verergerde nog meer tijdens een werksessie over de inrichting van mijn afdeling waarin ik maar niet staat ben om mijn visie over het voetlicht te krijgen. Ik wordt verondersteld goed te luisteren en dan onderbouwd te kunnen adviseren maar nu krijgt mijn afwijkende mening met betrekking tot de aanpak geen gehoor. Daar ga ik in het paasweekend eens goed over nadenken. Het zal toch niet aan mij liggen? Afijn, tamelijk opgefokt tapte ik een kopje koffie alwaar ik tot mijn grote verbazing om advies gevraagd werd door een volstrekt vreemde man over niets minder dan de kleur van het nieuwe tapijt in de koffiehoek. In verwarring koos ik voor donkergrijs gemêleerd. De meneer complimenteerde me, schreef iets in zijn notitieblok en verdween. Ik staarde in mijn bekertje koffie en schoot in de lach.........

Rustdag. Spiertjes krijgen de gelegenheid om een beetje bij te komen van de afgelopen week. De zaterdagse krant bij de hand, kopje koffie erbij en Bertolf luisteren. Onrust ontstaat; ik moet de blog nog bijwerken. Alshet eenmaal in je kop zit, kun je maar beter gelijk doen. Net zoals 's nacht moeten plassen en geen zin hebben om het warme bed te verlaten, het is onvermijdelijk. Twee keer een pittige krachttraining gedaan deze week en ook twee keer hardgelopen. Woensdag, in de pauze, samen met Anne een stukje gelopen. Omdat er maar vijf kilometers op het programma stonden kon het tempo omhoog. Runkeeper. Het ging hartstikke goed, er zit nog wel meer in en ik ga dit vaker doen. Volgens de vakbladen hoort dit ook in een goed schema. Gisteren was het tijd voor een veel langere loop. Het zijn zestien kilometers geworden en ik ben er enorm tevreden over. Zeker ook gezien de statistieken. Fantastisch zo'n loop waarin je je goed voelt. Een flow waarbij de gedachten alle kanten opgaan. Het werk, de medezeggenschapsraad, de onderhandelingen in het Catshuis, de ziekte van mijn zus..........alles komt dan voorbij, alles komt goed.

Ik krijg steeds meer bedenkingen bij mijn plan om een marathon te lopen in oktober. Goed, er is nog een half jaar te gaan maar dan kan ik me eigenlijk alleen maar beperken tot rennen. Dat gaat dus niet met al die fietstochten in aantocht. Als je ziet wat Angelo er bijvoorbeeld voor doet. Wat nu?  Reality check! In het najaar loop ik 'gewoon' de halve marathon van Amsterdam. Ik de wintermaanden komt er toch niets van fietsen en zijn er meer mogelijkheden voor een goede voorbereiding. Rotterdam 2013? Waarom niet? Heb ik de Royal ten al genoemd. Jeroen wil die erg graag doen. Goed idee................

Het is zo'n weekend dat alles goed is. Ik heb een voldaan gevoel van het sporten: Vrijdag hardgelopen en op Zondag fietsen, het weer is prachtig en vanavond eten we lasagne. En ook nog even in de, drukke, Haagse binnenstad geweest, wat wil je nog meer? Bovendien is er nog voldoende tijd over om weer eens lekker te lezen. Ik heb een boek van Deepak Chopra over Mohammed uit de bibliotheek gehaald. Heerlijk. Hoewel. Onlangs las ik een blogpost waarin een mevrouw beschrijft hoe internet mijn brein verwoestte. Enorm herkenbaar. Ik vind het ook steeds moeilijker om een boek uit te lezen, de krant en weekbladen blijven vaak ongelezen liggen. Behalve de ipad. Die is constant in gebruik en het aanbod wordt daarmee maar vluchtig doorgenomen. Goed dat de kleintjes het apparaat regelmatig confisqueren, even loskomen want je wilt natuurlijk niet altijd ruzie in de tent.

Afijn, het lopen ging afgelopen vrijdag uitgesproken slecht. Ik voelde het onmiddellijk. De dag daarvoor had ik een zware HIT training gehad. Ik was de enige sporter in het krachthonk en Geoffry kwam er gezellig bij staan. Dus geen gelegenheid om te verzaken en hij stimuleerde volop om nog een extra plakje te pakken. Dat voelde ik de andere dag dan ook behoorlijk: een hogere hartslag en spierpijn in de beentjes. Ik besloot daarom om de geplande vijftien kilometer lopen te laten voor wat het was en voor de tien kilometer te gaan. Helaas, die verdraaide runkeeper juffrouw melde al snel dat het tempo niet best was. Een tandje extra was absoluut niet mogelijk en dus restte mijn iets anders dan erin berusten. Toch nog elf kilometers gemaakt plus kop verbrand, dat ook nog eens. Vanochtend vroeg op de fiets. Het weer viel eigenlijk tegen, het was gewoon koud en er stond veel wind. Een rondje Vlietlanden gedaan met wind mee op de terugweg en dat was heerlijk. Lammetjes overal maar nog geen koeien in de wei! Inmiddels is het opgewarmd. Ik pak een koffie en mijn boek en ga wat  lezen. Overigens blijft de agenda veranderen. De Classico boretti is gisteren aan het programma toegevoegd. Geen spektakel maar wel een gratis mooi shirt en pasta na afloop. Die kan natuurlijk nooit zo lekker zijn als Sandra's lasagne...................

Yeah right. Terug in de - bijna obsessieve - sportroutine. De noodklok luiden omtrent mijn ribben blijkt voorbarig want de pijn neemt gelukkig elke dag verder af. Afgelopen maandag kon ik dus weer een zware HIT-training afwerken en ik heb die bij wijze van test afgesloten met een half uur rennen op de loopband. Op die manier dacht ik te kunnen vaststellen of mijn gekneusde ribbenkast de schokken op kan vangen. Het is prima uitgepakt en ik heb gelijk een een mooie opstarttraining gehad. Daarom heb ik vandaag, met vertrouwen, weer lekker hardgelopen. Met een mooi resultaat zegt runkeeper: 10,55km in 58 min. Ik ben daarvoor wel wat eerder van mijn werk weggegaan terwijl er toch echt iets afgemaakt moest worden. Dat moet ik dan straks gaan doen maar ik heb daar helemaal geen zin meer in en werk dus maar de blog bij. Alleen het knaagt, het is onvermijdelijk. Pikant is dat ik mijn bedrijfsanalyse wil laten liggen om uitgerekend het boek 'Doe het vandaag!' te lezen. Appje downloaden voor het maken van een mindmap op de ipad en daarna tevreden een triple biertje te nemen. Dat is wat ik wil! Bovendien moet ik  het Programma 2012 updaten. We willen namelijk de Bultentocht fietsen. Ik moet nog mailen naar Jeroen, Sean, Jose, Marco, Rene en Jurriaan om te vragen of ze meegaan. Moedertje natuurlijk ook even bellen.Wat nu.....................?

Gisteren is mijn wielerseizoen van start gegaan. Het was de dag van de Joop Zoetemelk Classic. Deze toertocht doe je niet omdat hij zo leuk is maar gewoon omdat het de eerste tocht is en ook nog eens in de buurt. De route gaat door het groene hart: mijn achtertuin en trainingsgebied. Geen klimmersheroïek – hoewel de organisatie een charmante afsluiter in de vorm van de ‘col du bourg de la crème’ bedacht had – of leuke stadjes maar polders vol wind. Het was heerlijk om weer eens lang te fietsen en de conditie is eigenlijk prima, alsof er geen zeven maanden zaten tussen de Joop en de vorige toertocht. Zelfs de kwetsuren lijken hetzelfde: voor Jeroen zijn schouder (slijmbeurs?) en voor mij een zeurend gevoel achter mijn rechterknie na zestig kilometer. Bovendien spelen mijn gekneusde ribben nu aardig op. Het urenlange gehobbel deed niet echt goed. Vannacht kon ik weer niet op mijn zij slapen van de pijn. Geen Parijs-Roubaix dus voor mij! Een lelijke terugval want deze week ben ik weer voorzichtig aan krachttraining gaan doen en ik overwoog zelfs om komende dinsdag te gaan boksen (zonder sparren, nooit meer sparren…….) Anyway, de drukke Joop zit er op en ik verheug me enorm op de komende tochten. Leuk dat Jurriaan mee ging, hij deed het erg goed en reed vaak in een groepje voor ons (Jeroen, Sean en Wim) uit. Ik vond wel dat de fietspaden erg vol waren. Veel toerverenigingen en daar hangt een merkwaardige sfeer omheen. Net alsof ze andere rijders willen leren hoe je je gedraagt in het verkeer: Vóór, Achter, Pas op zus, Pas op zo! Prima om elkaar te waarschuwen voor een paaltje in de weg maar wat een pretentie. Je kunt overigens wel lekker schuilen in zo’n groep bij tegenwind. Na 100km ontvingen we de complimenten van Joop en na een colaatje fietste is samen met Sean nog 19 km extra om thuis de verjaardag van mijn jongste te gaan vieren. Ze is alweer zes jaar.

Nu even de stramme spieren losmaken met een familiewandeling bij de Rottemeren. De kiddo's spelen boven piraatje en ze weten nog van niets. Dat wordt wat.

Er is niet veel te melden. Nou ja, morgen is de CPC loop en.......STOP. Volgende week is de Joop Zoetemelk Classic. Tijd dus om de racert uit de mottenballen te halen. De vochtige schuur doet mijn mooie fiets weinig goeds. De pedalen roesten en - dat is bijzonder - er zit volop schimmel op het stuur, precies op de plek waar ik mijn handen  het liefst plaats. Kennelijk is dat prima organisch materiaal voor de paddenstoelen om op te groeien. Vies. Snel een nieuw stuurlint kopen, misschien wel in een ander kleurtje met bijpassende banden. Geinig. Ik heb deze week alleen wat op de hometrainer gefietst. Het is nog steeds behoorlijk pijnlijk om over een verkeersdrempel te rijden. Trainen op de weg is dan ook nicht im frage. Het was leuk geweest om tijdens het trainen op de ipad naar Paris-Nice te kijken maar het aanbod op ziggo-tv is beperkt tot wat Nederlandse zenders. De belg zendt de koers wel uit. Dus maar naar herhalingen van PenW gekeken en vanmiddag zelfs naar "Rob's grote tuinverbouwing". Tja, dan is het best wel een lange training.............

Best lekker zo'n weekje niets doen. Alleen jammer van die pijn aan mijn ribbenkast en dat ik daarom niet op mijn linkerzij kan liggen. Wat een gezeik zeg! De CPC loop kan ik wel vergeten. Het vizier is nu gericht op de Joop Zoetemelk Classic; het begin van het fietsseizoen, op de dag van de Primavera. Vanmiddag acte de presence gegeven in de sportruimte om te kijken of ik de schade aan de conditie een beetje kan beperken. Krachttraining is nog niet mogelijk. Aanspannen van de core is niet bepaald prettig, to put it mildly. Daarom maar op de spinfiets geklommen. Dodelijk saai maar een nuttig half uur. Vanuit België en Zuid Nederland komt een griepepidemie deze kant op. Doe eens niet! Hoesten en niezen kan nu even niet. En lachen, da's ook gevoelig momenteel. En weet je? Ik bemerk hoe vaak ik moet lachen, thuis en op mijn werk. Mooi is dat.........

Dit is de kleinzoon van Arnoldus Lagrand. Arnoldus was een gerespecteerd bokser in het vooroorlogs Rotterdam; hij moet nog getraind hebben met Bep van Klaveren! De boksgenen van de oude Lagrand blijven bewaard in de familie. Arno dribbelt en huppelt door de sportzaal dat het een lieve lust is: kwinkslagen, opstoten en hoekstoten. Helaas ook op mijn lever en ribben. Ik vergat mijn dekking en instinctief pakte Arno zijn kans. Auw. Even gedwongen rust nemen. Waarschijnlijk zit de kneuzing op een redelijk gunstige plek zit: de onderste ribben. Er is geen sprake van boze opzet. Ik mag Arno heel erg en kan niet kwaad op hem zijn. DNA en familietrekjes: ze zijn er nou eenmaal. Mijn Opa was bijvoorbeeld kaal................

Business as usual deze week. Twee keer krachttraining, boksen en ook weer twee keer hardlopen. Omdat het nog steeds goed gaat met mijn rug heb ik squats met gewichten aan de voorstelling toegevoegd. Spierpijn aan de bilspieren is hiervan het eerste resultaat, het gewenste effect zal ik straks ongetwijfeld voelen op de flanken van de Keutenberg of de Grand Ballon. Minpuntje is dat ik een vervelend pijntje boven mijn knie bemerkte tijdens het boksen. Opmerkelijk hoe veel je beenspieren belast worden tijdens een partijtje sparren. De kracht van een stoot komt duidelijk uit de gehele keten van spieren. Het pijntje was wel het signaal om eens bij Starshoe lang te gaan om mijn manier van lopen te laten analyseren en eventueel corrigerend materiaal aan te laten meten. Hierover later meer.

Ik had me voorgenomen om dit weekend 15 km te gaan lopen om zo te testen of ik überhaupt wel wat bij de CPC loop  te zoeken heb. Omdat het vrijdag lekker weer was moest er maar van komen. Ik was er best nerveus over want eigenlijk vergroot ik de afstand nu te snel en verloochen ik mijn voornemen om dit keer volgens het boekje op te bouwen en blessures te voorkomen. Enfin, ik hield het tempo geforceerd laag en toch liep het niet lekker. Het ging erg zwaar en ik kwam maar niet in een flow. Tot overmaat van ramp speelde er constant een vreselijk nummer van Tavares door mijn hoofd: "A penny for your thought, a nickel for a kiss. A dime if you tell me that you love me".  Verbazing en ergernis. Waar kwam dat toch vandaan? En waarom ging het weg? Pas gisteravond hoorde ik het lied terug bij een reclame voor ING Mobiel Bankieren, ik moet het eerder deze week op tv hebben opgevangen. De kenner weet dat het ritme van het kunstwerkje niet echt past bij hardlopen. Het hielp beslist niet om in de gewenste roes te komen. Rennen werd steeds zwaarder maar ik wilde volhouden. De stem van runkeeper vertelde mij elke tien minuten dat de gemiddelde snelheid weer iets lager was en.........shit.............daar was Tavares weer: "A diiiiiiiiiiiiiiiiime..............." Op mijn tandvlees kwam ik thuis. Pas na het douchen kon ik tevreden zijn.

Gisteren bij Starshoe geweest. Het is is de New Balance 880  geworden én een paar inlegzolen om doorzakken naar binnen te voorkomen. Garanties tot de voordeur natuurlijk maar het doorzakken van, vooral mijn linkervoet, was duidelijk te zien op de velen video's die gemaakt zijn. We zullen zien of het helpt om blessures af te wenden.

Vandaag heb ik de nieuwe schoenen geprobeerd. Welliswaar met spreekwoordelijk lood erin want had er helemaal geen zin in. Vanochtend waren we namelijk eerst naar het Haags gemeentemuseum geweest. Interessant hoor, maar dat gescharrel maakt dat je de rest van de zondag liever met een biertje en een boekje wil doorbrengen. De nieuwe schoenen haalde me over de streep en daar ben ik nu heel blij om. Het ging fantastisch. Bewust niet zo ver maar wel iets sneller dan normaal. Ik durf nog niet te zeggen of ik de CPC ga doen. Hoewel ik het vrijdag erg zwaar had zal ik het qua afstand zal ik het best halen. Met deze snelheid zit ik rond de gedroomde twee uur maar dan reken ik voor het gemak op weinig verval in de laatste kilometers. We zullen zien...............

     

Eigenlijk mag ik heel tevreden zijn over het hardlopen, een afstand van 13,45 km in 1 hr 15 min. Maar zo voelt het niet. Het voelt vooral moe, ik lig nu uitgeteld op de bank en daarmee overtreed ik een afspraak met mezelf. Die afspraak is dat ik lekker sport maar ik moet wel genoeg energie overhouden voor andere belangrijke dingen zoals mijn gezin enzo. (Hoewel ik niet de indruk heb dat ze me erg missen, skylanders op de wii is ook wel een heel erg leuk spel.........) Daarnaast wil het bepaald niet vlotten met de snelheid. De reden dat ik vandaag een wat grotere afstand liep, was dat ik de snelheid maar niet op de geplande 11 km/hr kon houden. Om toch voldaan aan de rode wijn en Japanse kaaszoutjes te kunnen moest ik aan een andere parameter draaien; de afstand dus. Tja. Volgende week maar eens kijken of of de CPC loop binnen de twee uur haalbaar is. Zoniet, dan ga ik ergens over een maand of twee een andere halve marathon lopen. Doorzetten vergroot de kans op blessures en da's niet wat ik wil. Perspectief op verbetering is er genoeg. Na zeven kilometer werd ik door een oldtimer ingehaald. Hautain groette de zestiger mij en liep kwiek door. Ik kon zijn gezicht niet zien maar ik durf te wedden dat hij glimlachte. Klasse kerel. Ik hoop hem deze Lente nog eens tegen te komen. Dan zal ik hem vertellen hij mij demoraliseert en motiveert tegelijk. We zullen dan even lachen en samen een poosje in zijn tempo oplopen.

Een regelmatig leven is saai? Nee! Nou ja, je kunt dan in ieder geval goed plannen..... De zaken die moeten maar niet altijd leuk zijn en die dingen die leuk maar niet noodzakelijk zijn. En dus heb ik een routineuze week achter de rug met twee keer krachttraining, een keertje boksen en een duurloop van 11,5 km in een prima tempo. Daarnaast ook gestart met een masterclass IT-Demand en Leveranciersmanagement bij NCOI om mijn MBI verder te verdiepen. Op het eerste gezicht leek me het onderwerp van de masterclass niet erg boeiend maar, al lezende, viel ik van verbazing van de bank. De wijze van inkoop of (out)sourcing is enorm relevant voor de prestatie en toegevoegde waarde van mijn eigen demand afdeling. Mooi is dat, begonnen met de nodige scepsis en nu rete-nieuwsgierig naar de rest van de studie. Op de foto is het pittige boekenpakket te zien met rechts bovenaan het boekje Onder Invloed. Die heb ik van Sandra voor mijn verjaardag gekregen. Het boek verhaalt over de invloeden en inspiratie van hedendaagse Nederlandse bands en zangers. Ik bewonder een aantal van die artiesten (Johan, Anne Soldaat en Tim Knol bijvoorbeeld) maar veel geïnterviewden ken ik niet. Het is fantastisch om lezend en luisterend kennis met ze te maken. Er hangt een mooie afspeellijst van 'Onder Invloed' op Spotify. Meer heb je eigenlijk niet nodig.
Het hardlopen ging het gisteren hartstikke goed. Het tempo komt langzaam weer op niveau en de afstand begint ook ergens op te lijken. Of ik de race tegen de klok om de CPC goed voorbereid te halen, kan winnen blijft nog te bezien. Veel langer dan deze afstand acht ik nu nog niet verstandig. Ik wil morgen nog wel een stuk gaan lopen om de opgaande lijn verder te versterken. Go Wim go!! Die bokstraining is toch wel iets heel bijzonders. De training was weer loodzwaar en na de les gaat het werk natuurlijk gewoon weer door. Ik kon niet meer schrijven vanwege verzuurde armen. Machteloos stond ik voor een whiteboard. Het handschrift lag ergens tussen cyrillisch, chinees en steno. Onsportieve collega's die zich daarom afvroegen welk voordeel bedrijfsfitness heeft voor DUO heb ik maar genegeerd. Ik had ze natuurlijk ook de zojuist geoefende uppercut kunnen demonstreren maar dat zou de business case voor bedrijfsfitness natuurlijk niet sterker hebben gemaakt. Met Sean ben ik  deze week nog in de nieuwe zaak van 12gotrading geweest. Mooi hoor. Onnodig te zeggen dat ik toen wel heel veel zin kreeg in het komende fietsseizoen. De filmpjes van Lance Armstrong tijdens een triatlon in Panama deden de rest; kom maar op met die Primavera.

Lekker hoor, hardlopen. De beenspieren waren nog stijf en moe van het schaatsen en daarom besloot ik een heel rustig tempo aan te houden. Bovendien lag er hard geworden sneeuw op de paden waardoor er ook niet sneller gelopen kon worden. En mooi dat het was! Ik voelde me niet opgejaagd om een betere prestatie dan de vorige keer neer te leggen. Alleen lopen en genieten. Van de zon, de schaatsers en zelfs van de wandelaars die opvallend vriendelijk waren. Het was erg zwaar. Ik wilde beslist meer dan tien kilometer rennen zodat ik enigszins kans maak op de halve marathon straks. In het begin ging het - vanwege het lage tempo - fantastisch. later werd het steeds zwaarder. Toch 11, 3 km gelopen met een gemiddelde van 10 km/uur. Runkeeper.Vanochtend wilde ik eigenlijk weer zo'n stuk lopen maat toen ik via de trap naar beneden liep voelde ik onmiddellijk dat dat niet verstandig was. Een stukje fietsen dan maar. De eerste keer in het nieuwe jaar. Was het een prettige tocht? Niet echt, het sneeuwde en de sneeuwvlokjes leken allemaal in mijn gelaserde ogen terecht te komen. Van de, tijdens woon-werk verkeer, opgebouwde fietsconditie bleek niet veel over te zijn. Anyway, de kop is er af. Dertig kilometer stoempen en daarna wachtte een Sylvester biertje en de overgebleven toastjes geitenkaas. Zondagmiddag.........

Een heildronk op Koning Winter, het Leven, ijsvereniging Bleiswijk, volgend jaar nieuwe schaatsen en elkaar. Zo sloten Robert en ik vanochtend - ruim voor twaalf uur - schaatsseizoen 2012 af. Althans we verwachten dat het gedaan is. Gezien de weersverwachtingen en omdat er in het weekend voor vaders van drie kinderen geen tijd is voor een lange tocht. Het was mooi.

De Elfstedentocht gaat niet door. Eigenlijk doet dat me niets. Het evenement is verschrikkelijk opgeblazen tot een soort noordelijk carnaval; niet de charme van koek en zopie maar de doorgeslagen commercie van Unox en Heineken. Het sportieve aspect lijkt bijzaak en als er vanuit de Tweede Kamer zelfs om een nationale vrije dag wordt gevraagd is het welletjes.......... Ik heb vandaag zelf maar een vrije dag genomen om op de Rottemeren te schaatsen. De ijsclub Bleiswijk heeft een puike prestatie geleverd bij het prepareren van een mooie en veilige route over de meren. Zij gebruiken daar onder anderen de 2CV met sneeuwschuiver (foto). Toch is de kwaliteit van het ijs heel wisselend en er zijn veel scheuren. Snel schaatsen is er dan ook niet bij maar dat is helemaal niet erg, het moto is genieten! Het was erg rustig en dat gaf een extra dimensie. Aan het begin van de meren, bij de A12, is het ijs nog erg goed. Verderop wordt het steeds slechter en wordt het steeds eenzamer. Spannend hoor. Op een gegeven moment stond ik voor de keuze om - toch wel angstig - door te gaan richting Rotterdam of omkeren naar de snelweg. Wat te doen? Gaan where no man has gone before? Een snelle risicoanalyse dan maar: Kans maal gevolg. De kans om door het ijs te gaan is niet zo groot, de gevolgen voor een vader van drie kinderen zijn daarentegen aanzienlijk. Teruggaan dus en zonder spijt. Dan gaat langzaam de kaars uit. Het ijs lijkt echt heel slecht met vermoeide enkels. Gelukkig staat er verderop een tentje met een bankje op het ijs. Als ik dichterbij kom hoor ik een idioot nummer door de speakers klinken: Michel Fugain met une belle histoire. Dat hoort nu niet, dat hoort in de maand Juli op het strand. Gek, het verstoort de idylle die ik in mijn hoofd heb opgebouwd. Ik ben maar snel doorgereden naar  het opstappunt, dan kom je langs de molengang en het kwam weer helemaal goed. Thuisgekomen de zere knie met Voltaren bewerkt en preventief een tabletje Diclofenac genomen; morgen namelijk weer schaatsen. Daarna mag het van mij warm water gaan regenen want ik heb een afspraak met de CPC-loop en ik heb daar nog wat trainingsarbeid voor te verrichten.

Morgen ben ik jarig. Op mijn leeftijd wil je dat eigenlijk alleen maar weten wanneer je een excuus nodig hebt als een jongere concurrent toch weer eerder op de top van de heuvel arriveert of gewoon een betere tijd neerzet. Ik ga er alles aan doen om dat te voorkomen maar als het nodig zal ik niet aarzelen deze armzalige troef uit te spelen op de flanken van de Grand Ballon. Hoewel Koning Winter nu regeert en we lekker kunnen schaatsen begin ik steeds meer uit te zien naar het komende fietsseizoen. Naar de sportieve maar zeker ook de sociale aspecten ervan; lange autotochten naar het zuiden waarin de financiële crisis wordt becommentarieerd, levenslessen delen in de bollenstreek én appeltaart in eten in verschillende uitspanningen. Heerlijk. Volgende week het vuil dat nog van Boogies Extreme 2011 is, van de focus wassen en het stuurlint vervangen. Nog een maand tot de eerste toertocht van dit jaar: de Joop.

Gisteren weer een HIT-training met gewichten gedaan en daarna 5 km op de loopband gelopen. Deze manier van krachttraining bevalt me wel, kort maar krachtig, ik voel na elke training de spieren weer. Zolang het koud blijft wil ik op de band blijven lopen. Tenslotte wil ik nu liever schaatsen en deze snelle looptraining is gemakkelijk tussendoor te doen. Vandaag weer gebokst. Fantastisch. Ik kan me niet voorstellen dat er een zwaardere sport is dan boksen. Na anderhalve minuut sparren kun je amper op je benen blijven staan en ook het oefenen van een serie stoten mag er zijn. Recht, links, wegduiken, stoot op de lever en een uppercut. En nog eens. En dan nog een keertje. Vandaag was er veel aandacht voor de benen. Ik weet zeker dat al die soepele sprongen op een stepbankje me straks zullen helpen op de Alpe d' huez. Een prestatie van formaat maar het is peanuts vergeleken met die van olympisch medaillewinnaar Maarten van der weijden. Mijn zus had het boek gekocht en nam hem mee nadat ze hem zelf had gelezen. Een confronterend boek en veel te herkenbaar. Maarten kijkt anders tegen de genezing van kanker aan dan Lance dat doet. De manier waarop hij de mogelijkheden voor een patiënt om zelf te vechten tegen de ziekte relativeert en het al dan niet genezen aan niet beïnvloedbare factoren zoals puur geluk en het aanslaan van de medicijnen toeschrijft, is overtuigend.

Omdat er, vanwege sneeuw op het ijs, toch geen lange schaatstochten gemaakt kunnen worden heb ik zaterdag alleen wat geschaatst op het slootje achter ons huis. En dat was evengoed heerlijk. Het is wel duidelijk dat de wijk bestaat uit angstige mensen: grote-stads-problematiek en krakend ijs. Zelfs na dagen vorst en een temperatuur van min acht was er niemand op het ijs. Wij besloten het na de lunch maar eens te wagen. De kleintjes eerst want die wegen niets. Geen enkel probleem en nadat paps, met koude vingers, alle schaatsen had aangesnoerd gingen de kiddo's los. Al snel meldden zich meer mensen en werd de sloot met sneeuwschuivers en bezems een prachtige schaatsbaan. Wat een weertje. Geen wind en de winterzon. Kleine Merijn stond voor het eerst op schaatsen en deed het fantastisch: tough cookie! Het was echt gezellig, alleen de koek en sopie ontbraken. Sandra heeft donderdag een mooie thermoskan van Starbucks voor me meegenomen. Ik associeer Starbucks met vakanties uit vervlogen tijden, Los Angeles of Vancouver bijvoorbeeld. Die thermoskan gaat mee vanmiddag! Ik weet nog niet wat ik dan ga doen. Vervelend genoeg heb ik nu pijn boven mijn knie. Steunen op één been is wat pijnlijk. Zal ik de pijn verbijten en een tocht gaan maken of rust nemen, Voltaren smeren, en hopen dat ik deze week nog wat uurtjes vrij kan nemen. Het laatste is dan het wel het verstandigst maar wat doe je met schaatskoorts? Na het schaatsen heb ik ook nog een stukje hardgelopen. Zevenenhalf kilometer op besneeuwde paadjes door het bos en langs de kassen. Ik wilde na een rustige periode vanwege verkoudheid niet te veel van de opgebouwde conditie verliezen. Het was een bijzondere ervaring en CPC-loops gewijs heel nuttig. Nadat ik me spik en span beneden melde, werd ik naar de nieuwe snackbar gestuurd voor friet. Wat een tegenvaller. Een nieuwe snackbar met oud frituurvet, patat smakeloos met flauwe pindasaus. Jakkes. De euforie van de sportdag maakte plaats voor een schuldgevoel. Die verdween tijdens een bezoekje van mijn zus; het gaat goed met haar. Fijn , heel erg fijn!