Dit is de kleinzoon van Arnoldus Lagrand. Arnoldus was een gerespecteerd bokser in het vooroorlogs Rotterdam; hij moet nog getraind hebben met Bep van Klaveren! De boksgenen van de oude Lagrand blijven bewaard in de familie. Arno dribbelt en huppelt door de sportzaal dat het een lieve lust is: kwinkslagen, opstoten en hoekstoten. Helaas ook op mijn lever en ribben. Ik vergat mijn dekking en instinctief pakte Arno zijn kans. Auw. Even gedwongen rust nemen. Waarschijnlijk zit de kneuzing op een redelijk gunstige plek zit: de onderste ribben. Er is geen sprake van boze opzet. Ik mag Arno heel erg en kan niet kwaad op hem zijn. DNA en familietrekjes: ze zijn er nou eenmaal. Mijn Opa was bijvoorbeeld kaal................

Business as usual deze week. Twee keer krachttraining, boksen en ook weer twee keer hardlopen. Omdat het nog steeds goed gaat met mijn rug heb ik squats met gewichten aan de voorstelling toegevoegd. Spierpijn aan de bilspieren is hiervan het eerste resultaat, het gewenste effect zal ik straks ongetwijfeld voelen op de flanken van de Keutenberg of de Grand Ballon. Minpuntje is dat ik een vervelend pijntje boven mijn knie bemerkte tijdens het boksen. Opmerkelijk hoe veel je beenspieren belast worden tijdens een partijtje sparren. De kracht van een stoot komt duidelijk uit de gehele keten van spieren. Het pijntje was wel het signaal om eens bij Starshoe lang te gaan om mijn manier van lopen te laten analyseren en eventueel corrigerend materiaal aan te laten meten. Hierover later meer.

Ik had me voorgenomen om dit weekend 15 km te gaan lopen om zo te testen of ik überhaupt wel wat bij de CPC loop  te zoeken heb. Omdat het vrijdag lekker weer was moest er maar van komen. Ik was er best nerveus over want eigenlijk vergroot ik de afstand nu te snel en verloochen ik mijn voornemen om dit keer volgens het boekje op te bouwen en blessures te voorkomen. Enfin, ik hield het tempo geforceerd laag en toch liep het niet lekker. Het ging erg zwaar en ik kwam maar niet in een flow. Tot overmaat van ramp speelde er constant een vreselijk nummer van Tavares door mijn hoofd: "A penny for your thought, a nickel for a kiss. A dime if you tell me that you love me".  Verbazing en ergernis. Waar kwam dat toch vandaan? En waarom ging het weg? Pas gisteravond hoorde ik het lied terug bij een reclame voor ING Mobiel Bankieren, ik moet het eerder deze week op tv hebben opgevangen. De kenner weet dat het ritme van het kunstwerkje niet echt past bij hardlopen. Het hielp beslist niet om in de gewenste roes te komen. Rennen werd steeds zwaarder maar ik wilde volhouden. De stem van runkeeper vertelde mij elke tien minuten dat de gemiddelde snelheid weer iets lager was en.........shit.............daar was Tavares weer: "A diiiiiiiiiiiiiiiiime..............." Op mijn tandvlees kwam ik thuis. Pas na het douchen kon ik tevreden zijn.

Gisteren bij Starshoe geweest. Het is is de New Balance 880  geworden én een paar inlegzolen om doorzakken naar binnen te voorkomen. Garanties tot de voordeur natuurlijk maar het doorzakken van, vooral mijn linkervoet, was duidelijk te zien op de velen video's die gemaakt zijn. We zullen zien of het helpt om blessures af te wenden.

Vandaag heb ik de nieuwe schoenen geprobeerd. Welliswaar met spreekwoordelijk lood erin want had er helemaal geen zin in. Vanochtend waren we namelijk eerst naar het Haags gemeentemuseum geweest. Interessant hoor, maar dat gescharrel maakt dat je de rest van de zondag liever met een biertje en een boekje wil doorbrengen. De nieuwe schoenen haalde me over de streep en daar ben ik nu heel blij om. Het ging fantastisch. Bewust niet zo ver maar wel iets sneller dan normaal. Ik durf nog niet te zeggen of ik de CPC ga doen. Hoewel ik het vrijdag erg zwaar had zal ik het qua afstand zal ik het best halen. Met deze snelheid zit ik rond de gedroomde twee uur maar dan reken ik voor het gemak op weinig verval in de laatste kilometers. We zullen zien...............

     

Eigenlijk mag ik heel tevreden zijn over het hardlopen, een afstand van 13,45 km in 1 hr 15 min. Maar zo voelt het niet. Het voelt vooral moe, ik lig nu uitgeteld op de bank en daarmee overtreed ik een afspraak met mezelf. Die afspraak is dat ik lekker sport maar ik moet wel genoeg energie overhouden voor andere belangrijke dingen zoals mijn gezin enzo. (Hoewel ik niet de indruk heb dat ze me erg missen, skylanders op de wii is ook wel een heel erg leuk spel.........) Daarnaast wil het bepaald niet vlotten met de snelheid. De reden dat ik vandaag een wat grotere afstand liep, was dat ik de snelheid maar niet op de geplande 11 km/hr kon houden. Om toch voldaan aan de rode wijn en Japanse kaaszoutjes te kunnen moest ik aan een andere parameter draaien; de afstand dus. Tja. Volgende week maar eens kijken of of de CPC loop binnen de twee uur haalbaar is. Zoniet, dan ga ik ergens over een maand of twee een andere halve marathon lopen. Doorzetten vergroot de kans op blessures en da's niet wat ik wil. Perspectief op verbetering is er genoeg. Na zeven kilometer werd ik door een oldtimer ingehaald. Hautain groette de zestiger mij en liep kwiek door. Ik kon zijn gezicht niet zien maar ik durf te wedden dat hij glimlachte. Klasse kerel. Ik hoop hem deze Lente nog eens tegen te komen. Dan zal ik hem vertellen hij mij demoraliseert en motiveert tegelijk. We zullen dan even lachen en samen een poosje in zijn tempo oplopen.

Een regelmatig leven is saai? Nee! Nou ja, je kunt dan in ieder geval goed plannen..... De zaken die moeten maar niet altijd leuk zijn en die dingen die leuk maar niet noodzakelijk zijn. En dus heb ik een routineuze week achter de rug met twee keer krachttraining, een keertje boksen en een duurloop van 11,5 km in een prima tempo. Daarnaast ook gestart met een masterclass IT-Demand en Leveranciersmanagement bij NCOI om mijn MBI verder te verdiepen. Op het eerste gezicht leek me het onderwerp van de masterclass niet erg boeiend maar, al lezende, viel ik van verbazing van de bank. De wijze van inkoop of (out)sourcing is enorm relevant voor de prestatie en toegevoegde waarde van mijn eigen demand afdeling. Mooi is dat, begonnen met de nodige scepsis en nu rete-nieuwsgierig naar de rest van de studie. Op de foto is het pittige boekenpakket te zien met rechts bovenaan het boekje Onder Invloed. Die heb ik van Sandra voor mijn verjaardag gekregen. Het boek verhaalt over de invloeden en inspiratie van hedendaagse Nederlandse bands en zangers. Ik bewonder een aantal van die artiesten (Johan, Anne Soldaat en Tim Knol bijvoorbeeld) maar veel geïnterviewden ken ik niet. Het is fantastisch om lezend en luisterend kennis met ze te maken. Er hangt een mooie afspeellijst van 'Onder Invloed' op Spotify. Meer heb je eigenlijk niet nodig.
Het hardlopen ging het gisteren hartstikke goed. Het tempo komt langzaam weer op niveau en de afstand begint ook ergens op te lijken. Of ik de race tegen de klok om de CPC goed voorbereid te halen, kan winnen blijft nog te bezien. Veel langer dan deze afstand acht ik nu nog niet verstandig. Ik wil morgen nog wel een stuk gaan lopen om de opgaande lijn verder te versterken. Go Wim go!! Die bokstraining is toch wel iets heel bijzonders. De training was weer loodzwaar en na de les gaat het werk natuurlijk gewoon weer door. Ik kon niet meer schrijven vanwege verzuurde armen. Machteloos stond ik voor een whiteboard. Het handschrift lag ergens tussen cyrillisch, chinees en steno. Onsportieve collega's die zich daarom afvroegen welk voordeel bedrijfsfitness heeft voor DUO heb ik maar genegeerd. Ik had ze natuurlijk ook de zojuist geoefende uppercut kunnen demonstreren maar dat zou de business case voor bedrijfsfitness natuurlijk niet sterker hebben gemaakt. Met Sean ben ik  deze week nog in de nieuwe zaak van 12gotrading geweest. Mooi hoor. Onnodig te zeggen dat ik toen wel heel veel zin kreeg in het komende fietsseizoen. De filmpjes van Lance Armstrong tijdens een triatlon in Panama deden de rest; kom maar op met die Primavera.

Lekker hoor, hardlopen. De beenspieren waren nog stijf en moe van het schaatsen en daarom besloot ik een heel rustig tempo aan te houden. Bovendien lag er hard geworden sneeuw op de paden waardoor er ook niet sneller gelopen kon worden. En mooi dat het was! Ik voelde me niet opgejaagd om een betere prestatie dan de vorige keer neer te leggen. Alleen lopen en genieten. Van de zon, de schaatsers en zelfs van de wandelaars die opvallend vriendelijk waren. Het was erg zwaar. Ik wilde beslist meer dan tien kilometer rennen zodat ik enigszins kans maak op de halve marathon straks. In het begin ging het - vanwege het lage tempo - fantastisch. later werd het steeds zwaarder. Toch 11, 3 km gelopen met een gemiddelde van 10 km/uur. Runkeeper.Vanochtend wilde ik eigenlijk weer zo'n stuk lopen maat toen ik via de trap naar beneden liep voelde ik onmiddellijk dat dat niet verstandig was. Een stukje fietsen dan maar. De eerste keer in het nieuwe jaar. Was het een prettige tocht? Niet echt, het sneeuwde en de sneeuwvlokjes leken allemaal in mijn gelaserde ogen terecht te komen. Van de, tijdens woon-werk verkeer, opgebouwde fietsconditie bleek niet veel over te zijn. Anyway, de kop is er af. Dertig kilometer stoempen en daarna wachtte een Sylvester biertje en de overgebleven toastjes geitenkaas. Zondagmiddag.........

Een heildronk op Koning Winter, het Leven, ijsvereniging Bleiswijk, volgend jaar nieuwe schaatsen en elkaar. Zo sloten Robert en ik vanochtend - ruim voor twaalf uur - schaatsseizoen 2012 af. Althans we verwachten dat het gedaan is. Gezien de weersverwachtingen en omdat er in het weekend voor vaders van drie kinderen geen tijd is voor een lange tocht. Het was mooi.

De Elfstedentocht gaat niet door. Eigenlijk doet dat me niets. Het evenement is verschrikkelijk opgeblazen tot een soort noordelijk carnaval; niet de charme van koek en zopie maar de doorgeslagen commercie van Unox en Heineken. Het sportieve aspect lijkt bijzaak en als er vanuit de Tweede Kamer zelfs om een nationale vrije dag wordt gevraagd is het welletjes.......... Ik heb vandaag zelf maar een vrije dag genomen om op de Rottemeren te schaatsen. De ijsclub Bleiswijk heeft een puike prestatie geleverd bij het prepareren van een mooie en veilige route over de meren. Zij gebruiken daar onder anderen de 2CV met sneeuwschuiver (foto). Toch is de kwaliteit van het ijs heel wisselend en er zijn veel scheuren. Snel schaatsen is er dan ook niet bij maar dat is helemaal niet erg, het moto is genieten! Het was erg rustig en dat gaf een extra dimensie. Aan het begin van de meren, bij de A12, is het ijs nog erg goed. Verderop wordt het steeds slechter en wordt het steeds eenzamer. Spannend hoor. Op een gegeven moment stond ik voor de keuze om - toch wel angstig - door te gaan richting Rotterdam of omkeren naar de snelweg. Wat te doen? Gaan where no man has gone before? Een snelle risicoanalyse dan maar: Kans maal gevolg. De kans om door het ijs te gaan is niet zo groot, de gevolgen voor een vader van drie kinderen zijn daarentegen aanzienlijk. Teruggaan dus en zonder spijt. Dan gaat langzaam de kaars uit. Het ijs lijkt echt heel slecht met vermoeide enkels. Gelukkig staat er verderop een tentje met een bankje op het ijs. Als ik dichterbij kom hoor ik een idioot nummer door de speakers klinken: Michel Fugain met une belle histoire. Dat hoort nu niet, dat hoort in de maand Juli op het strand. Gek, het verstoort de idylle die ik in mijn hoofd heb opgebouwd. Ik ben maar snel doorgereden naar  het opstappunt, dan kom je langs de molengang en het kwam weer helemaal goed. Thuisgekomen de zere knie met Voltaren bewerkt en preventief een tabletje Diclofenac genomen; morgen namelijk weer schaatsen. Daarna mag het van mij warm water gaan regenen want ik heb een afspraak met de CPC-loop en ik heb daar nog wat trainingsarbeid voor te verrichten.

Morgen ben ik jarig. Op mijn leeftijd wil je dat eigenlijk alleen maar weten wanneer je een excuus nodig hebt als een jongere concurrent toch weer eerder op de top van de heuvel arriveert of gewoon een betere tijd neerzet. Ik ga er alles aan doen om dat te voorkomen maar als het nodig zal ik niet aarzelen deze armzalige troef uit te spelen op de flanken van de Grand Ballon. Hoewel Koning Winter nu regeert en we lekker kunnen schaatsen begin ik steeds meer uit te zien naar het komende fietsseizoen. Naar de sportieve maar zeker ook de sociale aspecten ervan; lange autotochten naar het zuiden waarin de financiële crisis wordt becommentarieerd, levenslessen delen in de bollenstreek én appeltaart in eten in verschillende uitspanningen. Heerlijk. Volgende week het vuil dat nog van Boogies Extreme 2011 is, van de focus wassen en het stuurlint vervangen. Nog een maand tot de eerste toertocht van dit jaar: de Joop.

Gisteren weer een HIT-training met gewichten gedaan en daarna 5 km op de loopband gelopen. Deze manier van krachttraining bevalt me wel, kort maar krachtig, ik voel na elke training de spieren weer. Zolang het koud blijft wil ik op de band blijven lopen. Tenslotte wil ik nu liever schaatsen en deze snelle looptraining is gemakkelijk tussendoor te doen. Vandaag weer gebokst. Fantastisch. Ik kan me niet voorstellen dat er een zwaardere sport is dan boksen. Na anderhalve minuut sparren kun je amper op je benen blijven staan en ook het oefenen van een serie stoten mag er zijn. Recht, links, wegduiken, stoot op de lever en een uppercut. En nog eens. En dan nog een keertje. Vandaag was er veel aandacht voor de benen. Ik weet zeker dat al die soepele sprongen op een stepbankje me straks zullen helpen op de Alpe d' huez. Een prestatie van formaat maar het is peanuts vergeleken met die van olympisch medaillewinnaar Maarten van der weijden. Mijn zus had het boek gekocht en nam hem mee nadat ze hem zelf had gelezen. Een confronterend boek en veel te herkenbaar. Maarten kijkt anders tegen de genezing van kanker aan dan Lance dat doet. De manier waarop hij de mogelijkheden voor een patiënt om zelf te vechten tegen de ziekte relativeert en het al dan niet genezen aan niet beïnvloedbare factoren zoals puur geluk en het aanslaan van de medicijnen toeschrijft, is overtuigend.

Omdat er, vanwege sneeuw op het ijs, toch geen lange schaatstochten gemaakt kunnen worden heb ik zaterdag alleen wat geschaatst op het slootje achter ons huis. En dat was evengoed heerlijk. Het is wel duidelijk dat de wijk bestaat uit angstige mensen: grote-stads-problematiek en krakend ijs. Zelfs na dagen vorst en een temperatuur van min acht was er niemand op het ijs. Wij besloten het na de lunch maar eens te wagen. De kleintjes eerst want die wegen niets. Geen enkel probleem en nadat paps, met koude vingers, alle schaatsen had aangesnoerd gingen de kiddo's los. Al snel meldden zich meer mensen en werd de sloot met sneeuwschuivers en bezems een prachtige schaatsbaan. Wat een weertje. Geen wind en de winterzon. Kleine Merijn stond voor het eerst op schaatsen en deed het fantastisch: tough cookie! Het was echt gezellig, alleen de koek en sopie ontbraken. Sandra heeft donderdag een mooie thermoskan van Starbucks voor me meegenomen. Ik associeer Starbucks met vakanties uit vervlogen tijden, Los Angeles of Vancouver bijvoorbeeld. Die thermoskan gaat mee vanmiddag! Ik weet nog niet wat ik dan ga doen. Vervelend genoeg heb ik nu pijn boven mijn knie. Steunen op één been is wat pijnlijk. Zal ik de pijn verbijten en een tocht gaan maken of rust nemen, Voltaren smeren, en hopen dat ik deze week nog wat uurtjes vrij kan nemen. Het laatste is dan het wel het verstandigst maar wat doe je met schaatskoorts? Na het schaatsen heb ik ook nog een stukje hardgelopen. Zevenenhalf kilometer op besneeuwde paadjes door het bos en langs de kassen. Ik wilde na een rustige periode vanwege verkoudheid niet te veel van de opgebouwde conditie verliezen. Het was een bijzondere ervaring en CPC-loops gewijs heel nuttig. Nadat ik me spik en span beneden melde, werd ik naar de nieuwe snackbar gestuurd voor friet. Wat een tegenvaller. Een nieuwe snackbar met oud frituurvet, patat smakeloos met flauwe pindasaus. Jakkes. De euforie van de sportdag maakte plaats voor een schuldgevoel. Die verdween tijdens een bezoekje van mijn zus; het gaat goed met haar. Fijn , heel erg fijn!  

Jawel, vandaag schaatsen op natuurijs! Het kon uiteindelijk ook hier in het westen, collega's in Groningen vertelden dat zij gisteren de ijzers al hadden ondergebonden. Ik was dus tamelijk ongeduldig én opgewonden. Robert en ik hadden om kwart voor negen op de school van de kinderen afgesproken zodat we vroeg naar het ijs konden gaan. Op tijd terug voor de middagpauze maar ook omdat er sneeuw aan het einde van de ochtend was voorspeld en dat is natuurlijk niet best voor het ijs. Onderzoek leerde dat het nog niet mogelijk was om op plassen of meertjes te rijden. We besloten om dan maar naar de baan van schaatsvereninging Leiderdorp te rijden. Onderweg zouden we dan voorbij de vogelplas langs de A4 komen en dat was al eerder in deze contreien de eerste veilige plek voor natuurijs. En het was veilig. Nou ja, hier en daar reden er mensen in windwakken maar de vogelplas is hooguit een halve meter diep. Lachen dus, moet ik eigenlijk toegeven. Ik kon het dan ook niet laten om een slachtoffer op de foto zetten. Deze man reed vier meter voor ons. Robert en ik keuvelde wat en keken ook niet voor ons uit. Plons, schrik en daar stond de meneer een beetje suf te kijken in een halve meter stinkend water. Zonder hem waren wij er vast in gereden. Het incident was natuurlijk niet het hoogtepunt van de dag. Het was werkelijk prachtig: pikzwart, glad en keihard ijs. In het begin scheen de zon en dat maakte het archetypisch hollands tafereel compleet. Zie foto's Later werd het grijzer en begon het zachtjes te sneeuwen. Tegen die tijd hadden de enkels er helaas geen zin meer in en moest ik stoppen. Jammer hoor. Ik wil andere schaatsen hebben. Met warme, zachte schoenen met meer steun aan de enkels. Er ligt nu een paar centimeters sneeuw. Te weinig om sneeuwballen te gooien maar genoeg om de aangroei van het ijs te verstoren. En dat zou zonde zijn want met deze koude nachten zou het ijs op de Rottemeren wel eens sterk genoeg kunnen worden. Molentocht Zondag?