Gisteren is mijn wielerseizoen van start gegaan. Het was de dag van de Joop Zoetemelk Classic. Deze toertocht doe je niet omdat hij zo leuk is maar gewoon omdat het de eerste tocht is en ook nog eens in de buurt. De route gaat door het groene hart: mijn achtertuin en trainingsgebied. Geen klimmersheroïek – hoewel de organisatie een charmante afsluiter in de vorm van de ‘col du bourg de la crème’ bedacht had – of leuke stadjes maar polders vol wind. Het was heerlijk om weer eens lang te fietsen en de conditie is eigenlijk prima, alsof er geen zeven maanden zaten tussen de Joop en de vorige toertocht. Zelfs de kwetsuren lijken hetzelfde: voor Jeroen zijn schouder (slijmbeurs?) en voor mij een zeurend gevoel achter mijn rechterknie na zestig kilometer. Bovendien spelen mijn gekneusde ribben nu aardig op. Het urenlange gehobbel deed niet echt goed. Vannacht kon ik weer niet op mijn zij slapen van de pijn. Geen Parijs-Roubaix dus voor mij! Een lelijke terugval want deze week ben ik weer voorzichtig aan krachttraining gaan doen en ik overwoog zelfs om komende dinsdag te gaan boksen (zonder sparren, nooit meer sparren…….) Anyway, de drukke Joop zit er op en ik verheug me enorm op de komende tochten. Leuk dat Jurriaan mee ging, hij deed het erg goed en reed vaak in een groepje voor ons (Jeroen, Sean en Wim) uit. Ik vond wel dat de fietspaden erg vol waren. Veel toerverenigingen en daar hangt een merkwaardige sfeer omheen. Net alsof ze andere rijders willen leren hoe je je gedraagt in het verkeer: Vóór, Achter, Pas op zus, Pas op zo! Prima om elkaar te waarschuwen voor een paaltje in de weg maar wat een pretentie. Je kunt overigens wel lekker schuilen in zo’n groep bij tegenwind. Na 100km ontvingen we de complimenten van Joop en na een colaatje fietste is samen met Sean nog 19 km extra om thuis de verjaardag van mijn jongste te gaan vieren. Ze is alweer zes jaar.

Nu even de stramme spieren losmaken met een familiewandeling bij de Rottemeren. De kiddo's spelen boven piraatje en ze weten nog van niets. Dat wordt wat.