Wat mij betreft is de Marmotte 2012 het voorlopige hoogtepunt in de fietscarrière. Lex, Sean en ik hebben de route in twee dagen gedaan met een overnachting - precies op de helft -  in Valloire. Foto's Marmotte. Het was mijn eerste kennismaking met het echte hooggebergte en het is me zeker niet tegengevallen. Vooral de beklimming en de afdaling van de Calibier mochten er zijn. Niet in het minst omdat de fantasie daar met me op de loop ging en ik me een echte coureur waande. Daar was ook alle tijd voor want de gemiddelde snelheid lag rond de acht kilometer per uur. Geen toptempo maar ik ben er niet ontevreden over. Buitengewoon opvallend was dat de renners die mij voorbij gingen allemaal geschoren benen hadden en degene die ik inhaalde juist weer niet. Een vreemde constatering en ik vroeg aan Sean of hem dat ook opgevallen was. Hij keek me eerst wat meewarig aan maar kennelijk liet het hem toch niet los want op de Alp d'huez heeft hij daarna namelijk hetzelfde geconstateerd. De eerste in een reeks verbeterslagen is wel duidelijk! Verbeterpunten genoeg. Ten eerste meer kracht, vooral meer kracht. Ondanks een tandje 28 achter kost het me ontzettend veel moeite om de pedalen soepel rond te krijgen. Ook wil ik meer inzicht krijgen in de hartslag. Nu rij ik op gevoel en zoek een tempo dat ik lang kan volhouden. Wellicht rij ik daarmee iets te veel op reserve?! Tenslotte wil ik beter kunnen dalen. Onvoorstelbaar hoeveel tijd je kunt winnen of verliezen in de afdaling. Natuurlijk gaat het niet om het winnen maar iedereen begrijpt wel er voortdurend wordt geloerd naar vriendjes of een, voor die gelegenheid, gekozen concurrent.

Qua sfeer verschillen de twee dagen enorm. Voor de Rando des Maramottes - Le plaisiers sans stress! kozen slechts honderd stoutmoedigen. Gevolg daarvan was dat we op de eerste dag vrijwel alleen over de Col du Glandon koersden. Leuk! De organisatie geloofde het ook wel want bij het bevoorradingspunt op de top stond slecht één verkleumde norse fransman met een paar flessen Coca Cola, wat cakejes en een doos tum tummetjes. Snel een fotootje van Paps met de door Merijntje gemaakte mascotte en 'on y va' op weg naar de Col du Télégraph en naar het verdiende biertje.

Al met al zou het me - waarschijnlijk - niet gelukt zijn om de Marmotte in één dag te doen. Inmiddels heb ik weer wat praatjes en zou ik volgend jaar best weer willen meedoen. Met de geleerde lessen in gedachten moet toch  het mogelijk zijn. Waarom niet?