Oudejaarsavond 2014. Tussen de pizza en de oliebollen door is er even tijd om te reflecteren over het voorbije sportjaar. Dat jaar zou mijn rentree op het loopfront moeten zijn geweest maar het is er niet van gekomen. De achillespees héh. De tweede helft van het jaar ben ik ook nog eens geplaagd door een ischias die maar niet weg wil gaan. Ik heb me maar een beetje aangepast en haal m'n kicks nu uit de sportschool. Beetje stoeien met gewichten en de conditie op peil houden op de crosstrainer. Eigenlijk heb ik de knop al omgezet en deze activiteiten in m'n hoofd tot mijn primaire sport gemaakt. Snik. Maar het is goed te doen. Ik train veel herhalingen met een relatief laag gewicht om niet al te veel spieren op te bouwen. Want ik ben klein en kaal en dan oogt een brede schouder- en borstpartij al snel ordinair. Met de crosstrainer kan ik het best vinden. Wel een maf gezicht hoor zo'n een rij machines gericht op een rij televisies. En dan valt de slechte kwaliteit van de programma's nogal op, astro tv en Business class van Harry Mens bijvoorbeeld alsmede allerlei vreemde soaps lijken favoriet bij fit for free. Heel anders is dat bij het hardlopen in de frisse lucht met pak-em-beet een fazant of buizerd ter verstrooiing. Maar ja...... Ik heb daarom maar wat nieuwe afspeellijsten gemaakt om op te 'lopen' en dan blijkt wederom dat ik hopeloos ben blijven steken in de jaren 80. Geen afspeellijst zonder Duran Durans 'Hungry like the wolf'' en het zwaarste moment, op de top van de inspanningspiramide, is toch het lekkerst op Visages 'Fate to grey'. Anyway, het moet maar zo. Voor het komende jaar maakt ik me - op sportgebied - helemaal geen enkele illusie. Hooguit maar eens verdiepen in recenter muziek voor op de crosstrainer. M'n dochter ontwikkelt een leuke smaak zoals Neon Trees. Je zou bijna zeggen dat ze ook is blijven steken.

Het is sportief gezien een merkwaardige periode. Een loeierd van een ischias beperkt me behoorlijk. Eigenlijk doe ik erg weinig in afwachting van betere tijden. Maar vandaag stond er iets op het programma dat overmatig gebruik van pijnstillers rechtvaardigt: baanwielrennen. Ter ere van Jeroens verjaardag hadden we een kennismakingstraining in het velodrome in Amsterdam geboekt. Spannend!  

De entourage op de enigszins verlaten wielerbaan ademt de vergane glorie van de jaren vijftig. Het is oude troep maar wel schoon. Wilfried de Jong kan er een prachtige reportage over maken, als hij dat al niet gedaan heeft.... Spannend dus en bij de eerste blik op de baan zonk de moed me in de schoenen. Zo steil! Dat kan toch niet? Na een kort praatje en kennismaking met de prima fietsjes gingen we de baan op. Het grijze beton leek spekglad en remmen kan niet. Ik moet zeggen dat het me mentaal wel wat moeite kostte om de eerste keer naar boven te sturen. Maar toen.... geweldig! Wat een spektakel. Een heerlijk gevoel om rond te draaien. Steeds sneller, steeds hoger. En wat een mooie workout. De eerste rondjes gaan moeiteloos maar na een tijdje gaat de hartslag omhoog en de ademhaling razendsnel. Dat komt deels door een matige conditie maar zeker ook door de opwinding en de sensatie van de wind door je haren. Na een paar rondjes lijkt het alsof je in een soort van trance komt. Heel gek maar eigenlijk best lekker. Ik vind het een vreemde discipline maar voor herhaling vatbaar.

Vakantietijd! Lekker weer thuis. Het is elke dag maar weer de vraag wat ik ga doen en wanneer dan wel. Heerlijk is dat, geen verplichtingen, laat naar bed gaan, lang uitslapen en "lezen in de zonnige tuin met koffie en koek". Helemaal keuzevrij voel ik me toch niet. Het Dolce Vita in Italië heeft namelijk wat sporen nagelaten; paar pondjes vet rond de middel. Onvoorstelbaar toch dat een straf sportprogramma zo snel door een luie periode teniet gedaan kan worden. Daarom dus al paar keer in de sportschool geweest en - hé dat is leuk - rustigjes begonnen met wat hardlopen. En dat laatste is me toch lekker! Voorzichtigheid voor alles en ik kan niet bepaald zeggen dat ik nou erg ontspannen loop. Elk pijntje of stijf gevoel doet me vooralsnog schrikken. We gaan het wel zien; eerlijk gezegd ben ik er wat sceptisch over geworden maar dat is geen reden om het gewoon weer eens te proberen. Mijn stille hoop heb ik op de hoka's gevestigd, ze lopen in ieder geval heerlijk. Vanochtend ook weer eens een stukje gefietst. Ondanks het feit dat de held in het boek "De leugens van Lance - de ondergang van een wielerlegende" volledig wordt gefileerd, heb ik toch maar mijn favoriete US Postal Service shirt aangetrokken. Tenslotte bezorgt de Texaan mij zelfs nu nog plezier in de vorm van kostelijke leesuurtjes. Het zijn waarschijnlijk wel de laatste tochtjes op de trouwe Focus fiets. Tijdens de laatste Marmotte (foto's) werd het me wel duidelijk dat ik flink moet investeren in materiaal zoals een triple crankstel en/of een groter tandwiel achter om - met de huidige trainingsarbeid - fatsoenlijk de alpen over te gaan. Want het viel me ook dit jaar niet mee! Da's niet erg natuurlijk want daar doe je het natuurlijk ook voor. Zwaar maar alweer geweldig. Ik ben de vier cols dit jaar, voor mijn gevoel, beter dan ooit over gegaan. Vooral de Galibier was een overwinning. Niet gehinderd door enige prestatiedrang - zelfbescherming hoor - heb ik alleen naar mijn hartslag en ademhaling geluisterd en het klimtempo daarop afgestemd waardoor ik telkens majestueus de top bereikte. Terugkijkend vraag ik me dan wel af of ik dan niet een beetje te veel op reserve reed en misschien wat meer pijn moest incasseren met een hogere hartslag. En zou ik die Marmotte nou niet eens gewoon in één dag moeten doen? Sean zette me mijn beide benen op de grond: "weet je nog wat je tegen me zei halverwege de Alpe? En kun je nog terughalen hoe je je toen voelde". Oké, point taken. Nu op m'n gemakkie boodschappen doen. De bakker heeft een heerlijke boterkoek-appeltaart in de vitrine liggen! Gewoon doen. Morgen toch weer hardlopen...

Daar liggen mijn oude Teva sandalen. In het niet-recyclebare compartiment van een Italiaanse vuilnisbak. Bijna twintig jaar geleden kocht ik ze als voorbereiding op een reis door Kenya. Ze hebben het goed gedaan; van de verzengende hitte van de Centraal Aziatische woestijn tot de modderige moerasberg Ruwenzori in Uganda. Terugkijken is leuk. Het is lang geleden dat we een verre reizen maakten. Kinderen, weet-je-wel. Overigens is dat wellicht het grootste avontuur dat een mens kan aangaan. Je wereldje wordt kleiner maar wordt tegelijkertijd ook steeds relevanter. Na mij de zondvloed kan echt niet meer. Ik herinner me bijvoorbeeld - op mijn teva's - enorm genoten te hebben van monotoon gezang uit een madrassa in Buchara. Stiekem meeluisteren om de hoek, prachtig. Nu zou ik het - al dan niet ten onrechte - met wat meer reserve aanhoren... Jammer. Heerlijke vakantie overigens. De sportactiviteiten beperken zich tot wat zwemmen en badminton. Misschien nog een wandelingetje naar de bakker en het strandterras voor cappuccino. Van de sportarts hoorde ik dat pas in september iets gezegd kan worden over de achillespees. Ik wacht daarom nog even met hardlopen. Mooie smoes hoor. Pfff.

Na een kleine motivatiedip vlak na de Vogezen ben ik weer volop bezig om met de voorbereiding op de tweede hoofdakte van het fietsseizoen: La Marmotte. Het is soms een hele opgave om weer op de fiets te stappen; ik heb inmiddels geen gespreksstof meer met mezelf op de lange tochten door de polders. De verveling slaat dan toe en er zijn zoveel leuke alternatieven. Bijvoorbeeld De waarheid over de zaak Harry Quebert. Zo'n boek doet je beseffen dat lezen zoooo lekker is. Vooral in de tuin; koud biertje in de middag en een korenwijntje voor de koele avonden.

Gelukkig zijn er dan altijd weer die momenten van waar fietsgeluk. Bijvoorbeeld omdat het gemakkelijk gaat en je in een fantastische flow geraakt of ineens ontdek je een prachtig pad waar je nog nooit geweest bent. Wat is Zuid-Holland toch mooi... Zonder ironie. Een aantal weken geleden wilde ik de fiets nog inruilen of in ieder geval grondig renoveren. Op de langere en steilere hellingen kom ik gewoon te kort met het beschikbare verzet. Een triple of minimaal een grotere tandwiel achter is hard nodig om de benen normaal rond te krijgen zonder dat energieverslindende harken met een snelheid van pak-hem-beet 9 km per uur. Dure grap is dat. Een simpel tandje erbij betekent dat ook andere nieuwe componenten van voor naar achter vervangen moeten worden. Tja, al twijfelend meesmuilt de verkoper dat ik natuurlijk ook 'kan gaan trainen'. Dat doet de deur dicht. Ik heb daarom alleen een paar nieuwe zwarte bandjes gekocht om de, letterlijk tot de draad afgesleten, hippe rode banden te vervangen én - dat is gaaf - een gouden stuurlint. Als dat niet stimuleert weet ik het niet meer. Extra krachttraining op de sportclub en een boost voor het uithoudingsvermogen door crosstraining doen de rest. En hoe hoog is die Galibier nu eigenlijk? Knallen, nog twee weken! Daarna wil ik eigenlijk voorzichtig een beetje gaan hardlopen. Ik vrees dat experiment wel. Eigenlijk voel ik de achillespees nog steeds elke morgen. Soms een beetje, soms helemaal niet en soms heel erg. Er is werkelijk geen peil op te trekken. Het blijkt dat rust dus ook niet helpt. Ik ben daarom bang dat ergens aan het einde van het jaar de onvermijdelijke conclusie is dat...

Qb doet het geweldig in zijn sport. Gisteren ontving hij zijn tweede zwarte streep op de blauwe band: de 8e Kyu. Uit handen van zijn leraar Shihan Antonio da graca. Een week later dan de rest van de groep omdat hij tijdens het echte examen tot zijn afgrijzen moest uitvallen, dat is niet gebruikelijk maar er werd heel erg lief ingespeeld op de beleving van de kleine krijger. Sowieso is mijn oordeel dat men er enorm goed voor elkaar zorgt. Fysiek en mentaal. Goed, je krijgt tijdens de training een behoorlijk pak slaag maar wel op het niveau dat je aan kunt of - belangrijker - zelf wilt. Ik vind mijn zoon erg dapper, ik kan het niet anders omschrijven...

Weekendje om in te lijsten! In sportief opzicht meer dan geslaagd en qua gezelligheid.... nou ja.... uhh ... proost! In grote lijnen was het een schaamteloze herhaling van de twee vorige edities: op donderdagavond de stijfheid van de autorit verdrijven op de Ballon d'Alsace, eten, biertje, hopen op een goed bed en de volgende twee dagen een flinke rit. Op de donderdagavondklim wordt de pikorde vastgesteld en de constatering was dat iedereen erop is vooruitgegaan. Vele trainingskilometers ten spijt eindig ik alweer in de achterhoede. Maar.... Prima tempo en met speels gemak.

Het is de parcoursbouwer gelukt om weer nieuwe cols op te nemen. Vooral de Platzerwasel was een verrassing. Gaaf hoor! Mijn beste klim ooit maakte ik even daarvoor op de Petit Ballon. Op de een of andere manier kon daar ik een tandje meer ronddraaien en was er meer dan genoeg lucht. Genietend van de prachtige omgeving zag ik Arthur en Ed zomaar één bocht voor me? Grinta, eindelijk grinta.

Helaas, was het de Grand ballon geweest had ik nog moeten zien maar nu blijft het bij de nooit te verifiëren uitspraak (die door zovele renners al zo vaak is gezegd) dat ik ze gepakt had als "de klim een halve kilometer langer was". Afijn, dieptepunt was de laatste kilometer voor de route des Crêtes bij de beklimming van de Grand Ballon vanuit Moosch. Hoogtepunt was de afdaling vanaf diezelfde Crétes naar het meer van Kruth.

Ook heel fijn was het restaurant, met ongezellige tl verlichting, op de laatste avond. Geen idee hoe het daar heet en ik kan het ook niet terugvinden op het net maar - allemachtig - wat een lekkere cordon bleu zeg! En als het toch om eten gaat, kunnen die Fransozen toch wel een smakelijk stokbroodje maken. En de dames Boelsma, Lagrand en ook Ed zijn goed in pastasaus....... Bedankt daarvoor!

Lean and mean. Zo voel ik me op dit moment. Met intensieve trainingen op de fiets en in de sportschool ben ik - voorlopig - even klaar. Letterlijk én figuurlijk. Want de conditie is uitstekend en ik heb meer spierkracht in de benen dan ooit! En dat is niet alleen een gevoel maar wordt ook bevestigd door de sportarts. Ik heb me deze week weer eens preventief laten doormeten op de sportpoli met als resultaat: "Duurvermogen is uitstekend, geen beperkingen met betrekking tot maximale inspanning". En dus wordt het knallen op de hellingen van de Vogezen later deze week. Ik ben razend benieuwd hoe ik me verhoud tot de rest van het gezelschap. Tot waar kan ik volgen? Wie blijf ik voor? Met een scheef oog kijkend op runkeeper zie ik dat iedereen veel getraind heeft dus dat belooft nog wat. Afijn, veel kan ik niet meer aan doen behalve een beetje rusten en koolhydraten stapelen. Pasta derhalve.

Ik had oorspronkelijk als doel om 1250 km te fietsen voor a.s. donderdag. Dat is net niet gelukt want ik ben blijven steken op zo'n 1100 km. En eigenlijk was ik het ook wel een beetje zat ook. Er gaat veel tijd in fietsen zitten, een training korter dan anderhalf uur geeft nu eenmaal weinig voldoening. Wat dat betreft blijf ik toch hopen dat de achillespeesblessure na de zomer over is. Inmiddels ben ik maar weer eens begonnen met excentrische oefeningen op de trap en wellicht volgt er nog een behandeling in het kader van het achillespeesonderzoek. Maar eerst fietsen............

Oh ja. Ik luister momenteel veel naar Jake Bugg. Gebeurt niet veel de laatste tijd dat ik iets nieuws ontdek. Shipwrecked in the eighties heet dat geloof ik. Met mijn favoriet Deacon blue's dignity kan ik inmiddels bij Sandra niet meer aankomen. Mij verveelt het nooit.

Stiekem best wel oké vanavond. Een stukje tikken met het Eurovisie songfestival op de tv en daarmee kond doen van de afgelopen periode. Inmiddels weet ik hoe leuk het is om het later opnieuw te lezen. De trainingen staan nu sterk in het teken van de komende Vogezentrip. Ik fiets en doen relatief veel aan krachttraining voor de beentjes en neem nota bene wat rust. Eigenlijk ben ik qua fietsen in de vorm van mijn leven. Dat was ik althans vorige week tijdens de Classico Boretti. Zelden kon ik zo goed in een snelle groep meekomen. Hangend aan het wiel en dan sterk aanzetten als ik in de bocht wat meters verloren was. Ken je het gevoel dat je één met je fiets bent? Dat elke trap raak is? Heerlijk. Jammer dat ik deze week geen kilometers kon maken vanwege 'de verbouwing' maar ook omdat het weer een beetje omgeslagen is zodat ik 's avonds na gedane arbeid niet nog even een kort rondje kon maken. De ambitieuze doelstelling van 1250 km zal ik dan ook niet gaan halen maar in de buurt kom ik wel en - belangrijker nog - daar ben ik dik tevreden mee. Met de nieuwe slaapkamers ook; een klusser zal ik nooit worden maar toch......

Op de eerste vrije dag sinds weken zijn San en ik een dagje in de sauna geweest. Daar liet 'iceman' Wim Hof me niet los. Ben ik normaal gesproken niet gediend van koud water, nu dwong ik mezelf tot een aantal onderdompeling en koud nadouchen. Eigenlijk erg lekker. Maar dit schrijvende herinner ik me dat ik had voorgenomen om thuis ook (eventjes!) koud te douchen. Niks van gekomen dus. Misschien eens een workshop bij de interessante zonderling gaan doen.

Omdat ik deze week niet bij DUO was (heb ik al gezegd dat het klussen klaar is?) kon ik een mijn belofte aan Wesley Jansen om een keertje te komen meetrainen, nakomen. Qb traint bij zijn dojo hokori meiyo en er zijn meer ouders die er met hun kroost meedoen. En het was fantastisch! Ik heb vroeger vrij fanatiek aan jui jitsu gedaan dus het was niet helemaal nieuw. Wel veel harder. Veel harder. Een training duurt twee uur en bestaat uit conditie, techniek en sparren. Techniek heb ik niet, conditie meer dan voldoende en het sparren ging gewoon lekker. M'n sparringpartners waren geïnstrueerd om het rustig aan te doen met me maar lieten het niet over kun kant gaan als ik ze wel raakten. Pats. Lowkick op mijn dijbeen. Gewend aan semi contact probeerde ik de trappen te blokken maar dat is in deze variant niet zo slim. Gevolg, beurse onderarmen en bovenbenen. Die bovenbenen hinderden me vandaag behoorlijk tijdens het spinnen op de sportschool om de opgebouwde conditie op peil te houden. Misschien niet zo slim om in de aanloop naar Vogezen en Marmotte te beginnen met karate maar het is wel erg gaaf. Qb vindt het prima op voorwaarde dat ik het judo pak van z'n zus niet meer aandoen. En dat beloof ik! Het is ook geen porem.

 Over strijd gesproken. Het boek 'Oorlog en Terpentijn' is prachtig. Het verhaal is ontroerend en verbijsterend, de schrijfstijl echt heel mooi. Vlaams, rustig. Waarom ik dan meestal toch de ipad pak in plaats van een boek is me beslist een raadsel.

Het zijn intensieve weken. We hebben ter huize een kleine verbouwing en er moet flink getraind worden. Hemelvaart komt snel en dus een lang weekend fietsen in de Vogezen met 'de jongens'. Het is momenteel wat schipperen met de tijd en dat betekent dat ik niet al te lange fietstochten maak. Toch lukt het me nog aardig. Zo'n twee keer in de week fitness voor sixpack en beenspieren en even zo vaak op de racert. Ik maak dan kleine ritjes van zo'n dertig tot vijftig kilometer en dat bevalt enorm goed. Eigenlijk. Na het eten snel op de fiets om de geliefde route langs Rotte of Vliet te doen of - wanneer in goede doen - die zelfs  te combineren. En natuurlijk moet dat gelogd worden op runkeeper. En, ik heb het er eerder over gehad, dat is niet altijd even verheugend. Dit item op geenstijl is dan ook heel erg herkenbaar en dan met name wat Thijs Zonneberg er over zegt, zo is het gewoon! Maar waarom dan? Het antwoord kwam van collega en vriend Arno. Misschien zelf ook sukkelend met de leeftijd vergeleek hij mij met een........oude zilverrug gorilla. De patriarch die uitgedaagd wordt door de jonkies (Hallo Anne) en woest probeert de nakende machtswisseling nog even uit te stellen. De aanvallen zijn beslist sympathiek en zeker niet gemeen: 'goed gedaan, jammer van de gemiddelde snelheid'. En als ik dan tot doel stel om 1250 km te maken vóór de vakantie, wordt er doodleuk een doelstelling van - ja lach maar - 1251 km of zelfs 1252 km gesteld. Een wijs man zou er glimlachend mee omgaan. De zilverrug echter pakt met tegenzin zijn fiets, selecteert runkeepert en gaat fanatiek op de pedalen staan. Kilometers maken, ruim boven de dertig per uur zitten! Onbewust van al dat mooie voorjaarsgebeuren zoals de watervogels, lammetjes en frisse polders. Tja.

Door al dat gejakker is mijn conditie nu best goed. Inmiddels nader ik de 500 km én is het grote werk op de zolder bijna klaar. Het zou dus zomaar kunnen.......... En dan zullen we eens zien of ik straks op de Grand Ballon en later de Calibier een laagland of  een berggorilla ben.

Heerlijk gefietst vanavond. Een goed uur en iets meer dan dertig kilometer. Gek is dat; een uur hardlopen lijkt veel korter dan een uur fietsten. Zonder twijfel heeft rennen een meer meditatief karakter, mindfulness biking of chi fietsen bestaan dan ook niet. Afijn, de fietsconditie is nog lang niet op orde. Ik heb als doel gesteld om 1250 km te trainen vóórdat we naar de Vogezen gaan en dat wordt nog een hele klus. Net werd ik bijvoorbeeld door een clubje fietsers, bij wie ik even in de slipstream zat, behoorlijk met de neus op de feiten gedrukt toen zij ineens op de pedalen gingen staan. Ik kon hooguit vijftig meter volgen en moest ze toen laten gaan. Het lukte echt niet, zelfs achteraan de groep hangend. Ach, toen ben ik maar gewoon gaan genieten van de ondergaande zon, de vogeltjes en het zachte weer. Een beetje mindfulness eigenlijk en ander wel chi.........

De winterstop is nu wel voorbij. Zojuist heb ik laatste erwtensoep burgemeester gemaakt. En het smaakte verrukkelijk na 50km ploeteren op de fiets. Bij Benthuizen begon ik al te fantaseren over voedsel en toen moest de echte tegenwind nog komen. Vlak voor de naderende hongerklop kon ik de fiets stallen in de schuur en gelukzalig het familiepak aanbreken. Tevreden ben ik, de kop van het fietsseizoen 2015 is eraf. En elk jaar verbaas ik me er weer over dat wielrennen zo'n zware sport is. De afspraak dat ik na een training niet uitgeteld op bank zit, gaat nu eventjes niet op. Alleen daarom al zin om lekker veel te gaan fietsen en de conditie op peil te brengen. En dat moet dan maar op de racert want met mijn andere spogt, het hardlopen, wil het niet vlotten. Dus maar even een paar zinnen over het onderwerp dat eigenlijk niet meer in dit blog zou moeten terugkomen: de achillespees. Nou, de blessure is er nog. Een paar dagen geleden is de geplande scan van de pees gemaakt, een half jaar na de injectie, en daar is in alarmerend rood op te zien dat er nog steeds peesweefsel is beschadigd. Hetgeen natuurlijk klopt met mijn eigen waarneming. Elke ochtend een pijnlijke kuit en achillespees. Het is weliswaar zo weer over na wat beweging en ik heb er ook geen last van in het dagelijks leven maar het is wel erg beperkend bij het hardlopen. Ik loop nu sinds de Kerstdagen twee keer per week hard en bouw de afstand tergend langzaam op. Momenteel zit ik op vijf intervallen van 3min elk. Eigenlijk is het meer een mentale kwestie dan een werkelijke sportbeleving; ik doe tenminste wat! Nou ja, ik blijf dit regime volgen en stort me daarnaast vol overgave op het fietsseizoen. Hopelijk gaat het in september (Deo volente en insjallah) dan weer beter als de fiets weer in het vet gaat en mijn loopseizoen begint. Met nieuwe loopschoenen! Niet dat ik er nog veel aan heb maar mijn nieuwe hoka one one pantoffels zijn dan wel niet mooi maar lopen onvoorstelbaar lekker. Ik kan het iedereen aanraden.

Voor de rest ben ik de winter goed doorgekomen. Beetje schaatsen en krachttraining. Fitness met veel herhalingen en een laag gewicht. Alleen voor de beenspieren pak ik een zwaarder gewicht maar nog steeds met veel herhalingen. Dat zal me straks op de hellingen van de Vogezen en de Alpen zeker helpen.........