Na een kleine motivatiedip vlak na de Vogezen ben ik weer volop bezig om met de voorbereiding op de tweede hoofdakte van het fietsseizoen: La Marmotte. Het is soms een hele opgave om weer op de fiets te stappen; ik heb inmiddels geen gespreksstof meer met mezelf op de lange tochten door de polders. De verveling slaat dan toe en er zijn zoveel leuke alternatieven. Bijvoorbeeld De waarheid over de zaak Harry Quebert. Zo'n boek doet je beseffen dat lezen zoooo lekker is. Vooral in de tuin; koud biertje in de middag en een korenwijntje voor de koele avonden.

Gelukkig zijn er dan altijd weer die momenten van waar fietsgeluk. Bijvoorbeeld omdat het gemakkelijk gaat en je in een fantastische flow geraakt of ineens ontdek je een prachtig pad waar je nog nooit geweest bent. Wat is Zuid-Holland toch mooi... Zonder ironie. Een aantal weken geleden wilde ik de fiets nog inruilen of in ieder geval grondig renoveren. Op de langere en steilere hellingen kom ik gewoon te kort met het beschikbare verzet. Een triple of minimaal een grotere tandwiel achter is hard nodig om de benen normaal rond te krijgen zonder dat energieverslindende harken met een snelheid van pak-hem-beet 9 km per uur. Dure grap is dat. Een simpel tandje erbij betekent dat ook andere nieuwe componenten van voor naar achter vervangen moeten worden. Tja, al twijfelend meesmuilt de verkoper dat ik natuurlijk ook 'kan gaan trainen'. Dat doet de deur dicht. Ik heb daarom alleen een paar nieuwe zwarte bandjes gekocht om de, letterlijk tot de draad afgesleten, hippe rode banden te vervangen én - dat is gaaf - een gouden stuurlint. Als dat niet stimuleert weet ik het niet meer. Extra krachttraining op de sportclub en een boost voor het uithoudingsvermogen door crosstraining doen de rest. En hoe hoog is die Galibier nu eigenlijk? Knallen, nog twee weken! Daarna wil ik eigenlijk voorzichtig een beetje gaan hardlopen. Ik vrees dat experiment wel. Eigenlijk voel ik de achillespees nog steeds elke morgen. Soms een beetje, soms helemaal niet en soms heel erg. Er is werkelijk geen peil op te trekken. Het blijkt dat rust dus ook niet helpt. Ik ben daarom bang dat ergens aan het einde van het jaar de onvermijdelijke conclusie is dat...

Qb doet het geweldig in zijn sport. Gisteren ontving hij zijn tweede zwarte streep op de blauwe band: de 8e Kyu. Uit handen van zijn leraar Shihan Antonio da graca. Een week later dan de rest van de groep omdat hij tijdens het echte examen tot zijn afgrijzen moest uitvallen, dat is niet gebruikelijk maar er werd heel erg lief ingespeeld op de beleving van de kleine krijger. Sowieso is mijn oordeel dat men er enorm goed voor elkaar zorgt. Fysiek en mentaal. Goed, je krijgt tijdens de training een behoorlijk pak slaag maar wel op het niveau dat je aan kunt of - belangrijker - zelf wilt. Ik vind mijn zoon erg dapper, ik kan het niet anders omschrijven...

Weekendje om in te lijsten! In sportief opzicht meer dan geslaagd en qua gezelligheid.... nou ja.... uhh ... proost! In grote lijnen was het een schaamteloze herhaling van de twee vorige edities: op donderdagavond de stijfheid van de autorit verdrijven op de Ballon d'Alsace, eten, biertje, hopen op een goed bed en de volgende twee dagen een flinke rit. Op de donderdagavondklim wordt de pikorde vastgesteld en de constatering was dat iedereen erop is vooruitgegaan. Vele trainingskilometers ten spijt eindig ik alweer in de achterhoede. Maar.... Prima tempo en met speels gemak.

Het is de parcoursbouwer gelukt om weer nieuwe cols op te nemen. Vooral de Platzerwasel was een verrassing. Gaaf hoor! Mijn beste klim ooit maakte ik even daarvoor op de Petit Ballon. Op de een of andere manier kon daar ik een tandje meer ronddraaien en was er meer dan genoeg lucht. Genietend van de prachtige omgeving zag ik Arthur en Ed zomaar één bocht voor me? Grinta, eindelijk grinta.

Helaas, was het de Grand ballon geweest had ik nog moeten zien maar nu blijft het bij de nooit te verifiëren uitspraak (die door zovele renners al zo vaak is gezegd) dat ik ze gepakt had als "de klim een halve kilometer langer was". Afijn, dieptepunt was de laatste kilometer voor de route des Crêtes bij de beklimming van de Grand Ballon vanuit Moosch. Hoogtepunt was de afdaling vanaf diezelfde Crétes naar het meer van Kruth.

Ook heel fijn was het restaurant, met ongezellige tl verlichting, op de laatste avond. Geen idee hoe het daar heet en ik kan het ook niet terugvinden op het net maar - allemachtig - wat een lekkere cordon bleu zeg! En als het toch om eten gaat, kunnen die Fransozen toch wel een smakelijk stokbroodje maken. En de dames Boelsma, Lagrand en ook Ed zijn goed in pastasaus....... Bedankt daarvoor!