Vakantietijd! Lekker weer thuis. Het is elke dag maar weer de vraag wat ik ga doen en wanneer dan wel. Heerlijk is dat, geen verplichtingen, laat naar bed gaan, lang uitslapen en "lezen in de zonnige tuin met koffie en koek". Helemaal keuzevrij voel ik me toch niet. Het Dolce Vita in Italië heeft namelijk wat sporen nagelaten; paar pondjes vet rond de middel. Onvoorstelbaar toch dat een straf sportprogramma zo snel door een luie periode teniet gedaan kan worden. Daarom dus al paar keer in de sportschool geweest en - hé dat is leuk - rustigjes begonnen met wat hardlopen. En dat laatste is me toch lekker! Voorzichtigheid voor alles en ik kan niet bepaald zeggen dat ik nou erg ontspannen loop. Elk pijntje of stijf gevoel doet me vooralsnog schrikken. We gaan het wel zien; eerlijk gezegd ben ik er wat sceptisch over geworden maar dat is geen reden om het gewoon weer eens te proberen. Mijn stille hoop heb ik op de hoka's gevestigd, ze lopen in ieder geval heerlijk. Vanochtend ook weer eens een stukje gefietst. Ondanks het feit dat de held in het boek "De leugens van Lance - de ondergang van een wielerlegende" volledig wordt gefileerd, heb ik toch maar mijn favoriete US Postal Service shirt aangetrokken. Tenslotte bezorgt de Texaan mij zelfs nu nog plezier in de vorm van kostelijke leesuurtjes. Het zijn waarschijnlijk wel de laatste tochtjes op de trouwe Focus fiets. Tijdens de laatste Marmotte (foto's) werd het me wel duidelijk dat ik flink moet investeren in materiaal zoals een triple crankstel en/of een groter tandwiel achter om - met de huidige trainingsarbeid - fatsoenlijk de alpen over te gaan. Want het viel me ook dit jaar niet mee! Da's niet erg natuurlijk want daar doe je het natuurlijk ook voor. Zwaar maar alweer geweldig. Ik ben de vier cols dit jaar, voor mijn gevoel, beter dan ooit over gegaan. Vooral de Galibier was een overwinning. Niet gehinderd door enige prestatiedrang - zelfbescherming hoor - heb ik alleen naar mijn hartslag en ademhaling geluisterd en het klimtempo daarop afgestemd waardoor ik telkens majestueus de top bereikte. Terugkijkend vraag ik me dan wel af of ik dan niet een beetje te veel op reserve reed en misschien wat meer pijn moest incasseren met een hogere hartslag. En zou ik die Marmotte nou niet eens gewoon in één dag moeten doen? Sean zette me mijn beide benen op de grond: "weet je nog wat je tegen me zei halverwege de Alpe? En kun je nog terughalen hoe je je toen voelde". Oké, point taken. Nu op m'n gemakkie boodschappen doen. De bakker heeft een heerlijke boterkoek-appeltaart in de vitrine liggen! Gewoon doen. Morgen toch weer hardlopen...