Het is sportief gezien een merkwaardige periode. Een loeierd van een ischias beperkt me behoorlijk. Eigenlijk doe ik erg weinig in afwachting van betere tijden. Maar vandaag stond er iets op het programma dat overmatig gebruik van pijnstillers rechtvaardigt: baanwielrennen. Ter ere van Jeroens verjaardag hadden we een kennismakingstraining in het velodrome in Amsterdam geboekt. Spannend!  

De entourage op de enigszins verlaten wielerbaan ademt de vergane glorie van de jaren vijftig. Het is oude troep maar wel schoon. Wilfried de Jong kan er een prachtige reportage over maken, als hij dat al niet gedaan heeft.... Spannend dus en bij de eerste blik op de baan zonk de moed me in de schoenen. Zo steil! Dat kan toch niet? Na een kort praatje en kennismaking met de prima fietsjes gingen we de baan op. Het grijze beton leek spekglad en remmen kan niet. Ik moet zeggen dat het me mentaal wel wat moeite kostte om de eerste keer naar boven te sturen. Maar toen.... geweldig! Wat een spektakel. Een heerlijk gevoel om rond te draaien. Steeds sneller, steeds hoger. En wat een mooie workout. De eerste rondjes gaan moeiteloos maar na een tijdje gaat de hartslag omhoog en de ademhaling razendsnel. Dat komt deels door een matige conditie maar zeker ook door de opwinding en de sensatie van de wind door je haren. Na een paar rondjes lijkt het alsof je in een soort van trance komt. Heel gek maar eigenlijk best lekker. Ik vind het een vreemde discipline maar voor herhaling vatbaar.