Zojuist heb ik paar nieuwe compressiekousen gekocht. Misschien is dat wel de beste indicatie dat er weer muziek in het hardlopen zit. Heel geleidelijk vergroot ik de afstand en verhoog de snelheid. Heel geleidelijk hé...... Maar inmiddels zit wel weer ik op een niveau waarin die heerlijke, bijna euforische, gemoedstoestand ontstaat. Een soepele tred, hartslag net beneden het omslagpunt en beenspieren die het gemakkelijk aankunnen. En dan ontstaat zomaar de 'runners high'. Vaak dwalen mijn gedachte dan naar mijn werk en gek genoeg altijd in positieve zin. Voor problemen ontstaan -als vanzelf- creatieve oplossingen en ik kom dan bruisend van energie met een actielijstje thuis. Niet altijd hoor. Ik realiseer me dat dit heel anders is op de fiets. Ook daar dwalen mijn gedachten alle kanten op maar merkwaardigerwijs zijn dat toch wel de zwaardere onderwerpen: banken- en vluchtelingencrises, zwarte piet et cetera. En daar wordt ik dan niet al te vrolijk van. Hoe kan dat nou? Ach, ik zit natuurlijk ook niet voortdurend te panikeren op mijn biesieklette. Maar toch. Een opmerkelijk verschil.