De Amstel Gold Race. 150 prachtige kilometers. Het was prachtig, eigenlijk de mooiste tot nu toe. In het begin ging het cresendo. Heuveltje, hellinkje. Appeltje, eitje. Gaandeweg ging het steeds moeilijker en de beklimming naar het Drielandenpunt werd het omslagpunt. Het lukt me niet meer om op het zware blad te klimmen en moest telkens terugschakelen tot het allerlaagste verzet. Links en rechts vlogen ze me voorbij en ik zag Jeroen langzaam meters pakken. Chapeau! Bovenop de berg kon ik alleen maar op een steen zitten. Onvoorstelbaar moe. Nog nooit zo erg meegemaakt. Nu , een dag later, kan ik allemaal wel romantiseren maar dit was afzien. De kilometers naar de tweede verzorgingspost kan ik me niet meer voorstellen. Daar aangekomen ben ik weer een beetje hersteld. En dat was maar goed ook want de Kruisberg en de Eyserbosweg kwamen er vlak achter aan. De pijn was niet minder maar ik kon er in ieder geval van genieten.....en de finish kwam in zicht. Lekker over de Fromberg gefietst, dat vind ik een hele leuke heuvel. De Keutenberg opgelopen. 140km in de benen en dan de 22%. Ik weet niet of het me gelukt zou zijn maar het zat er mentaal gewoon niet in. Er zaten wat toeschouwers in de berm die riepen dat het geen wandeltocht was. Het antwoord is natuurlijk: "wij hoeven ons nergens voor te schamen". En zo is het. Samen lachend over de finish gekomen. Trots. Hoewel op verheugd toch maar geen Amstel biertje genomen.
Nog wat geleerd? Misschien wat meer aan krachttraining voor de benen doen (weer eens gaan mtb'en bij snowworld bijvoorbeeld, en de conditie op hoger peil brengen door wat meer te gaan hardlopen. Over drie weken de Steven Rooks Classic.