Pinksterweekend. Mooi weer en lekker sporten. Geen grote evenementen of zo maar een leuke verdeling tussen sport en kiddo's (en liggen in de zon). Zaterdag heb ik nieuwe hardloopschoenen gekocht. Misschien is dat het antwoord op de vele pijntjes in been, heup en vooral – en dat verontrust me het meest – achillespees De oude schoenen waren twee jaar oud bleek in de winkel. Ik stond in het bestand en heb al vijf jaar dezelfde asics schoen. Geen reden om te veranderen zou je zeggen maar de verkoper kwam met een aardig alternatief. Ets strakker om de voet , lekker, en nog goedkoper ook. Inpakken en wegwezen.

Die ochtend eerst nog even op de MTB over het wk-parcours geweest. Het is een tijdje droog geweest en ik ben ook op de 'hoge' trail geweest. Korte maat oh zo steile klimmetjes. Er liggen enorm veel kiezels op het parcours en dat maakt het toch angstig. Maar ook leuk.

Zondagochtend tegen de natuur in vroeg gelopen. Mijn bioritme is zeker niet ingeregeld voor de ochtenden en dat bleek. Om tien uur vertrokken – één kopje koffie – om de nieuwe schoen in te wijden en de warmte te ontlopen. Vreselijk. Zweten, hartslag heel hoog, hijgen. Op een gegeven moment gestopt (kan mij het schelen) en daar zag ik dat ik op 4,7km en 2 minuten zat. Zo, zo. Prima eigenlijk, dus toch maar doorlopen. Eindtijd is 7,4km in 38min = 11,7 km/uur. Ja, goed. Hoe is het mogelijk, zo voelde het beslist niet.

Zondagochtend om kwart over acht vertrokken op de racert. Lekker rondje door het groene hart van een goede twee uur. Conditie behouden is het credo nu. Opvallend was dat de achillespees bij het opstaan niet zo stijf en pijnlijk was. Het zal toch niet waar zijn?