Ik zit lekker in de tuin. Meer dan verdiend want het was me het tochtje wel vandaag. Samen met Jeroen naar de 'korte kneet klim' in Bloemendaal gereden. Heen hadden we de wind in de rug en we hebben de snelheid behoorlijk opgevoerd. Drieënveertig km per uur stond op de teller. Aangekomen in Zandvoort waren de benen dus verzuurd en zwaar. Dat gevoel is niet meer weggegaan, ook niet na de lunch in Bloemendaal aan Zee. (Broodje kaaskroket van Doppen en Turkse yoghurt met honing, muesli en verse aardbeien.) Er stond meer tegenwind dan verwacht en het begin ging vrij stroef. Maar al snel ging het beter. Tandje lager en malen maar. Op een goed moment achtentwintig km per uur en dat is gegeven de tegenwind gewoon goed. Al met al zal het een goede 120 kilometer zijn geweest. De benen zijn nu zwaar en ik gloei overal. Ik geloof niet dat ik de wedstrijd Duitsland – Spanje zal uitzien. Zondag de finale kijken in Lido di Pomposa. De kiddo's gaan zich in het Oranje hijsen en we nemen schmink mee. Er zitten veel Duitsers daar dus ik hoop op de Mannschaft. Ja, in het buitenland ontdek je je nationale identiteit weer.