Onvermijdelijk. Ik ga de beachchallence niet doen. Zelf als ik – als door een Lourdes-achtig wonder – morgen zonder pijn opsta, is het moeilijk om mij in twee weken voor te bereiden op tien kilometer zeulen over het strand. Jammer. Met de achillespees zelf weet ik het ook niet meer. Ik doe trouw de oefeningen met als voorlopig resultaat spierpijn in de kuit. Moeilijk om dan te beoordelen hoe het er met de gevoeligheid in de achillespees voor staat. Ik heb toch maar een afspraak voor een consult met een sport fysiotherapeut gemaakt. Dat is aanstaande Maandag. Tot die tijd doorgaan met de rek- en krachtoefeningen en voorzichtig lopen. Dat heb ik trouwens net gedaan. In het suffe tempo maar nu wel een stukje verder. Ik mis het hardlopen enorm.

Het blog begint een beetje op een medisch journaal te lijken in laatst van de verslaglegging van een heroïsch sportjaar. Op zichzelf best interessant eigenlijk.
De fietsconditie is gisteren op peil gehouden met een uurtje spinnen. Nog een medisch feitje dan. We spinnen al bijna tien jaar (!) bij dezelfde instructeur. Prachtige vent. Nou heeft Fred nog niet zo lang geleden een hartaanval gekregen. Beterschap man! Hij schijnt weer op de goede weg te zijn en wil snel weer les geven. Mijn vraag is nu of het vele sporten hem geholpen heeft om het defect goed op te vangen of dat het vele sporten – op tweeënzestig jarige leeftijd – niet zo goed is? Ik hoop het snel met hem te bespreken.