Een verschrikking. Ik kan het niet anders beschrijven. Na de Elfstedentocht had ik het even gehad met fietsen én mijn rug voelde wel weer lekker. Althans, goed genoeg om weer eens te gaan hardlopen. Mis. Na twee korte loopjes van twintig minuten ben ik terug bij af. Auw. Wat nu? Hardlopen uit m'n kop zetten? Een jaar rust? Schei toch uit! Nu al anderhalve week met een pijnlijke, stijve en vastzittende rug. Tot overmaat van ramp werd het twee dagen geleden nog erger toen ik met de kinderen ging zwemmen. Ik stond bovenop de hoge duikplank, zachtje wiebelen. Nou...de terugslag van de plank was niet zo zachtjes volgens de onderug. Als een blikseminslag! Naar beneden klimmen leek me nog erger dan springen maar heel even vreesde ik dat ik dan naar de bodem zou zakken en mijn benen niet kon gebruiken om te zwemmen. Ik vertrouwde op sterke armspieren en sprong. Viel reuze mee maar ik zit er nu maar mooi mee. Morgenochtend weer naar de kraker. Heeft lekker geholpen de afgelopen periode. Niet.