Hiernaast staat de beloning voor 240 km fietsen afgebeeld. Ik heb er gemengde gevoelens over. Jazeker, fantastisch dat we het gedaan hebben maar - mijn god - wat een klus. Het was lang, nat en er stond veel wind (windkracht 5). Die wind stond van Dokkum tot Stavoren stijf van voren. Beetje regen erbij..................Voor omroep Fryslân genoeg reden om deze episode tot de zwaarste in 99 jaar te kwalificeren. En wij waren erbij! Ondanks de motregen (niet meer droog geworden die dag) begon de dag prima. Komt ook vanwege de verzorging, waarover straks meer. Noordwaarts met een zuidwesten wind gaat nu eenmaal goed en we hadden al snel een groep te pakken met ons tempo. Af en toe op kop rijden en weer laten zakken. Machtig gevoel is dat om langs het peloton naar voren te schuiven om daar de boel aan te voeren. Om een uurtje of half negen koffie en appeltaart in Dokkum. Goede sfeer en veel publiek. Snel verder. Oeps, werken geblazen. In het begin gaat dat goed. Eigenlijk wel leuk want dan blijkt dat ik goed getraind ben. Je ziet het aan de groepjes waar je je aansluit. Gaandeweg wordt het zwaarder en tegen de tijd dat Balk is bereikt, is het beste er wel vanaf. Allang. Op de dijk langs het IJsselmeer eindelijk de wind niet recht voor maar van opzij. Maar zo makkelijk geven de elementen zich niet gewonnen. Geen wind maar harde regen. Een inzinking. Bij het binnenrijden van Stavoren wordt 'losing my religion' van REM gedraaid. Suzanne is dat nummer net op de gitaar aan het leren. Het sentiment veroorzaakt een brok in mijn keel. Doorrijden. En dan is de ellende voorbij. De laatste 35 kilometer gaan heerlijk. We hebben weer praatjes en de zon komt voorzichtig door. Het lijkt wel of we herstellen en dat terwijl we zeker 30 km/uur rijden. Om zes uur rijden we Bolsward binnen. Daar is de medaille en daar wacht een biertje. Tweehondervijfendertig kilometer. Volgend jaar weer? Ik weet het niet. Maandagavond wist ik zeker van niet maar nu is er alleen nog maar het heldendom dus waarom niet?

Wat zijn wij in de watten gelegd. Een prima slaapplaats in het tuinhuisje bij tante Trudel en oom Jean (van Marco). Op Zondagavond ontvangst met een biertje en de vraag hoeveel broodjes wij denken nodig te hebben en wat we erop willen. Fries suikerbrood erbij? Met roomboter toch? Het koffiezetapparaat wordt uit de keuken naar het tuinhuisje verplaatst zodat wij 's ochtend goed wakker konden worden. Gastvrij? Dacht het wel. Daarna eten bij Steve en Titia. Geen eenvoudige pasta maar een buffet met meerdere soorten en een barbecue. Stefaner Weizen erbij en afsluiten met een IJsvogel korenwijntje want dat is  goed voor de maag. foto's Zo leuk om te zien dat het goed met ze gaat in Friesland. Tante Trudel stond in Oudemirdum ook nog bij de stempelpost op ons te wachten. Met bananen en gevulde koeken.

Al met al toch een sportief hoogtepunt. Voorlopig geen tochten op het programma. Ik ga nu bekijken of ik het hardlopen weer een beetje kan oppakken en ga wat mountainbiken. Gisteravond - met stijve spieren -  getest hoe het met de rug is. Twintig minuten gerend. In bed voelde ik een onbestendig gevoel in het staartbeen maar gelukkig heb ik vandaag nergens last van. Morgen weer een keer.