Morgen ben ik jarig. Op mijn leeftijd wil je dat eigenlijk alleen maar weten wanneer je een excuus nodig hebt als een jongere concurrent toch weer eerder op de top van de heuvel arriveert of gewoon een betere tijd neerzet. Ik ga er alles aan doen om dat te voorkomen maar als het nodig zal ik niet aarzelen deze armzalige troef uit te spelen op de flanken van de Grand Ballon. Hoewel Koning Winter nu regeert en we lekker kunnen schaatsen begin ik steeds meer uit te zien naar het komende fietsseizoen. Naar de sportieve maar zeker ook de sociale aspecten ervan; lange autotochten naar het zuiden waarin de financiële crisis wordt becommentarieerd, levenslessen delen in de bollenstreek én appeltaart in eten in verschillende uitspanningen. Heerlijk. Volgende week het vuil dat nog van Boogies Extreme 2011 is, van de focus wassen en het stuurlint vervangen. Nog een maand tot de eerste toertocht van dit jaar: de Joop.

Gisteren weer een HIT-training met gewichten gedaan en daarna 5 km op de loopband gelopen. Deze manier van krachttraining bevalt me wel, kort maar krachtig, ik voel na elke training de spieren weer. Zolang het koud blijft wil ik op de band blijven lopen. Tenslotte wil ik nu liever schaatsen en deze snelle looptraining is gemakkelijk tussendoor te doen. Vandaag weer gebokst. Fantastisch. Ik kan me niet voorstellen dat er een zwaardere sport is dan boksen. Na anderhalve minuut sparren kun je amper op je benen blijven staan en ook het oefenen van een serie stoten mag er zijn. Recht, links, wegduiken, stoot op de lever en een uppercut. En nog eens. En dan nog een keertje. Vandaag was er veel aandacht voor de benen. Ik weet zeker dat al die soepele sprongen op een stepbankje me straks zullen helpen op de Alpe d' huez. Een prestatie van formaat maar het is peanuts vergeleken met die van olympisch medaillewinnaar Maarten van der weijden. Mijn zus had het boek gekocht en nam hem mee nadat ze hem zelf had gelezen. Een confronterend boek en veel te herkenbaar. Maarten kijkt anders tegen de genezing van kanker aan dan Lance dat doet. De manier waarop hij de mogelijkheden voor een patiënt om zelf te vechten tegen de ziekte relativeert en het al dan niet genezen aan niet beïnvloedbare factoren zoals puur geluk en het aanslaan van de medicijnen toeschrijft, is overtuigend.