Terugkijkend op de afgelopen sportweek kan ik er alleen maar tevreden over zijn. Ik verzoen me met het feit dat - ik noem ze nog maar eens - lies en achillespees maar heeeeeeeeeeel langzaam herstellen en pas mijn training en verwachtingspatroon er maar op aan. Het resultaat mag er desondanks best zijn. Twee keer fitness, met een pr voor bankdrukken, twee keer hardlopen en vandaag een rondje Rottemeren op de racert. Ik ben een nieuwe fase in de opbouw ingegaan en heb maar liefs 25 minuten achter elkaar gerend. Niet snel, maar ook geen pijn. Had ik eerst nog de ijdele en geheime hoop om vóór het einde van het jaar tien kilometer te lopen, dan heb ik dat nu wel laten varen. Laissez faire, we zullen zien. Ik ben in ieder geval erg blij met het wenkend perspectief dat ik überhaupt weer kan hardlopen. Vanochtend heb ik in alle vroegte (voor de zondag dan) met Arno een dik uur gefietst. Hij had een nieuwe fiets gekocht er die hebben we lekker ingereden. Twee veertigers op de fiets, de ambtelijke ontwikkelingen op het ministerie doorgenomen, mist op het land, bladeren op de weg. Terwijl we de toekomst van de afdeling bespreken en mooie producten voor het onderwijsveld bedenken, breekt de zon door. Het is om te huilen...........zo mooi is fietsen.