Dit is typisch zo'n week, vlak voor Kerst, waarin je gewoon teveel moet doen. Het één leuker dan het andere maar onontkoombaar. Sport is dan het sluitstuk en ik heb deze week dan ook niet veel gedaan. Een keertje fitness, that's all. Wel een uitgebreide sportkeuring ondergaan en nog goedgekeurd ook! De agenda voor sportjaar 2011 kan worden samengesteld. Prima idee om van tijd tot tijd eens te laten kijken hoe het er voor staat. Het zit wel goed met de conditie. Het ECG onder belasting gaf aan dat ik moet stoppen bij 350KWatt en een maximale hartslag van 178. Leuk om te weten is dat je, om een kans in he hooggebergte te hebben, 4KW per kg lichaamsgewicht moet hebben. Mooi, ik hou nog over. Met betrekking tot de blessures wist de sportarts te melden dat er geen schade aan knie (meniscus, banden etc) te zien is. De blessure lijkt daarom een relatief onschuldige lopersknie of frictie syndroom te zijn. Vooruitzichten zijn goed mits ik onmiddellijk stop op het moment dat de pijn begint en absoluut niet doorloop. De afgelopen weken hadden mij al duidelijk gemaakt dat dat niet zo verstandig is. To put it mildly. Ik houd deze week nog rust en wil dan tussen Kerst en Oudjaar rustig aan beginnen met lopen. M'n (sport)vriend Jeroen is ook goedgekeurd en dat zal het nieuwe sportjaar nog leuker maken. 

Het was prachtig weer vanochtend en dus naar buiten om een opkomende verkoudheid weg te fietsen. Rondje Rottemeren van ruim een uur in een lekker tempo met een pittige tegenwind. Leuk om te zien dat hele stukken van de Rotte nog bevroren zijn. Hopelijk kom ik binnenkort terug om te schaatsten. Ik kon de verleiding niet weerstaan om een paar hellingen op het mountainbike parcours te nemen ondanks dat ik me had voorgenomen om dat niet te doen om de knie et cetera. De eerste twintig minuten kreeg ik 'Nick en Simon' niet uit mijn hoofd. Vanochtend hoorde ik de kleintjes het nummer zingen. Sandra zingt het vaak voor ze en voor het eerst snapte ik het echt.  "....je hoeft niet alleen de wereld te dragen......." Ontroerend, maar ik kreeg het lied niet uit mijn kop en dan gaat het me daar toch irriteren zeg. Thuis gekomen heb ik - bemodderd en bezweet - veertig squats gedaan. De eerste drie series met Quinten op mijn rug, een soort Gulpenberg. De laatste met het kleintje van vier. Een makkie zoals de Cauberg dat is. Daarna douchen en koffie met de laatste chocoladeletter van dit jaar.

Het lijkt alleen maar saai. Ik heb zo ongeveer hetzelfde gedaan als de vorige week en de week daarvoor. Twee keer fitness met extra aandacht voor de beenspieren (die het volgend jaar hopelijk flink te verduren krijgen), keertje spinnen en vandaag geschaatst. Vooral het schaatsen is leuk. Wat een fantastisch gevoel is dat toch als je in een cadans zit. Zwieren en zwaaien. Hopelijk kan er deze winter er op natuurijs geschaatst worden. Als training haalt schaatsen het niet bij hardlopen of fietsen. Je komt praktisch net zo fris van de baan als dat je erop gegaan bent. Ik hou mezelf voor dat dit alleen maar goed is voor het genezingsproces. Hoe het daarmee voor staat durf ik niet te zeggen. In het normale leven heb ik nergens last van, hoewel mijn achillespees onwijs pijn doet als ik er een beetje in knijp. Knie is onduidelijk. Geen pijn maar ik voel ´em. En dat hoort niet. Ik weet meer als ik woensdag bij de sportarts ben geweest. Lekker weer lopen. Zondag misschien een stukje fietsen op de mtb.

De afgelopen sportweek is vergelijkbaar met die daarvoor. In de hoop van de knie- en achillespeesblessure af te komen, loop ik niet maar doe wel specifieke beenspieroefeningen en wat extra rekken. Misschien ga ik in de kerstvakantie weer rustig beginnen. Afgelopen dinsdag weer lekker gespind bij Q en vrijdag met Robert geschaatst. In vergelijking tot vorig week ging het schaatsen prima hoewel ik nog niet klaar ben voor een molentocht of zo. Opvallend dat na verloop van tijd de rechterenkel scheef gaat staan en ik sterk blijf op de linker. Volgende week gaan Jeroen en ik bij een sma de conditie laten doormeten en daar zit een consult met een sportarts bij. Ik ga hem mijn theorie voorhouden dat alle blessureleed van dit jaar verband houdt met de hernia (deze week een jaar geleden). Ook het verschil in kracht tussen links en rechts heeft mogelijk daarmee van doen. Ben benieuwd.

Nog twee keer gefitnessed op mij werk en vandaag 35 minuten op de tacx in een besneeuwde tuin gezeten. Ik ben geen liefhebber van de tacx, het heeft iets zinloos in zich. Heel anders dan spinnen. Schuldgevoel over teveel appeltaart, bockbier, pepernoten en banketletters is dan wel een motivator. Muziek is dan essentieel. Suburbs van Arcade fire op gehad. Dat album wordt echt steeds mooier, elke keer opnieuw. Vanavond nog het heerlijk avondje en morgen de aanbiedingen van de laatste marsepein en borstplaat van het seizoen. Ik ben gek op de Sint.

We zijn volop aan het nadenken over sportjaar 2011. Niets staat vast maar de CPC loop wordt het eerste doel. Onder de twee uur is het doel.

Ik heb een kloek besluit genomen maar wel met voorbehoud :) want niets is zo veranderlijk als een mens. Ik ga niet trainen voor Egmond (lopen en fietsen) en geef toe aan de blessures. De strategie is om maar weer eens opnieuw te beginnen en langzaam op te bouwen. Nog even een paar dagen extra rust om de geïrriteerde knie rust te gunnen en dan rustige loopjes van 5km doen om de conditie op peil te houden maar de knie en achillespees de gelegenheid te geven om te genezen. Ik heb een paar leuke oefeningen gezien om een lopersknie te behandelen en dat moet het dan maar zijn. Jammer. Genoeg gedaan deze week. Dinsdag spinnen en woensdag en donderdag fitness. Geoffrey liet me kennismaken met XCO Dat is een heel bijzonder concept. Rug en schouders vertellen me dat het effectief is. Bovendien train je niet alleen kracht maar de hartslag gaat ook omhoog en dat is goed voor de overall conditie. Vandaag heb ik voor het eerst dit jaar geschaatst. Koning Winter komt eraan en als we de plassen op kunnen wil ik er klaar voor zijn. Opvallend is dat glijden op mijn rechterbeen (hernia, lopersknie) veel moeilijker gaat, instabiel. Linkerbeen gaat prima.


Overigens zijn we uitgeloot voor de Maratona dles Dolomites. Shit. Daarentegen ga ik met Jeroen de elfstedentocht fietsen. 230km. Is dat wel leuk?

Best wel een rustige sportweek achter de rug. Dinsdag op het werk spinnen en vandaag een stukje lopen. Eigenlijk zou ik een mtb tocht van 55km op de Veluwe gaan maken. Het weer was zo slecht dat we besloten om wintertrio 1 te laten voor wat het is. Tenslotte komt er nog een wintertrio 2 als er dan niet geschaatst kan worden tenminste. De voorbereidingen voor de komende Beach Challence lopen wel in het honderd op deze manier maar laten we eerlijk zijn, sporten moet leuk blijven. Zo slecht kwam het niet uit. Sinterklaas is er weer en daar kon ik dan mooi naar toe. De blik in de ogen van Merijn van 4 jaar..................Vandaag had ik helemaal geen zin. Schuldgevoel over een teveel aan gevulde speculaas, marsepein en een chocoladeletter dreven me het huis uit. Het ging erg goed. Alweer een record. 10km in 53:08min. Vervelend dat én de knie én de achillespees zich melden. Hopeloos.

Goed gebruikt gemaakt van de vrije tijd. Gisteren weer een stukje gelopen. Alweer sneller dan ooit, de forerunner stopte exact na 10 km op 55:18. De feestvreugde wordt alleen getemperd omdat de achillespees opspeelt. Niet veel, maar toch.  Vandaag - tussen de buien door - een rondje Rottemeren gefietst op de mtb.

Gisteren de fietsconditie op peil gehouden door te spinnen. Ik heb me contant voorgehouden dat zo'n les maar een uur is en ik dus niet op reserve hoef te fietsen. Vaak heb ik iets minder weerstand op het vliegwiel dan ik aankan omdat er altijd een liedje na het huidige nummer komt. Op die manier haal je niet alles uit de training. Deze keer dus iets zwaarder en dat beviel goed. Goede muziek trouwens. Beetje 'underground' en altijd ritmisch zoals de Editors en allerlei Lowlands bandjes die volkomen langs me heen gaan. Als je mijn playlist op Spotfy ziet lijkt het alsof ik in de jaren 80 ben blijven steken en misschien is dat ook wel zo.

Net ook nog even hardgelopen. Tijdens de voetbaltraining van Quinten, en in de stromende regen, heb ik een rondje om het sportterrein gedaan. Als aanvulling op een 'long slow distance' training heb ik deze training in een snel tempo gelopen. Snel is relatief maar snel is voor mij harder lopen en de hartslag omhoog jagen. Resultaat was 3 km in 16 min. Ik hoop op deze manier de gemiddelde snelheid op te voeren.

Ik ben verstandig geweest en heb me kunnen beperken tot 10 km hardlopen. Dat was zaterdagmiddag en het ging met 56:12 min alweer sneller. Lekker. Geen pijn tijdens het lopen en ook niet daarna! Eigenlijk wilde ik vanavond nog wat gaan lopen maar mijn ouders nodigden ons uit voor een borreltje met zus enzo. Na twee biertjes en nog meer bitterballen is het niet goed lopen. Prima.

Heb ik misschien overreageerd vorige week? Ik was wel erg somber en dacht dat het sportjaar voorbij is. Of dat werkelijk zo is zal dit weekend blijken als ik weer ga hardlopen. Ik twijfel om mijn hart te volgen en weer vijftien kilometer te lopen of verstandig te doen, om te zien hoe de vlag er bij hangt, en gewoon een kilometertje of zeven. Dat ik überhaupt denk te kunnen lopen is al heerlijk. Afgelopen zondag bemerkte ik dat de brandende pijn in mijn knie snel afnam tot een zeurderig gevoel. Dat ging ook de maandag door totdat ik geen blessure meer waarnam. Onderzoek op het internet maakt me toch niet vrolijk. Het lijkt erop, maar ik ben natuurlijk geen dokter, dat het een meniscusblessure is. Waarom? In de blog gaf ik eerder aan dat ik soms het gevoel had door mijn knie te zakken en laat dat nou net een symptoom te zijn. Bij andere blessures zie je dit niet. Daarbij wordt een te snelle toename van het aantal trainingkilometers als mogelijke oorzaak gegeven. En om de halve marathon te halen heb ik wel degelijk te veel kilometers gemaakt. Besluit. Dit weekend maar tien kilometer doen.

Afgelopen dinsdag lekker gespind bij Q. Sinds lange tijd weer eens met Jeroen en Gert en dat is erg gezellig. Jeroen en ik zullen alle fietstraining nodig hebben want wiij hebben ons deze week ingeschreven voor........Maratona dles Dolomites. Een droom. Hier is het laatste woord nog niet over geblogd. De combinatie fietsen en lopen bevalt enorm en ik denk dat het elkaar versterkt. Ik merk dat vooral tijdens het spinnen waarbij ik meen dat de conditieverbetering door het lopen, helpt om de hoge intensiteit van het fietsen aan te kunnen.



Het volgende doel is de Beachchallence en daarom heb ik vandaag over het strand gefietst. Eerst de kinderen naar school gebracht en toen gelijk naar scheveningen gereden. Koffie gedronken aan zee en toen het strand op. Dat is me wat. Heen ging het prima met wind mee richting Katwijk. Het zware aan fietsen op het strand is - uiteraard - het mulle zand. Het zand vlak bij de waterlijn is erg zacht en de weerstand is enorm. Iets verder het strand op gaat het beter. Soms kom je ineens op een mul stuk en dan lijkt het alsof je benen een schok krijgen en er moet flink kacht gezet worden om op snelheid te blijven. Dat de wind mee helpt bleek wel toen ik omdraaide. Ik was warm aangekleed en zweette behoorlijk. Door de sterke, koude wind koelde ik snel af en vanwege de weerstand van mul zand en tegenwind ging ik erg langzaam. Ik bespeurde een gelijkenis tussen fietsen op het strand en heuvelop. Stoempen is het, met constante spanning op de dijbenen. Het strand was vandaag overigens op z'n mooist. Geen mens te zien. Alleen meeuwen die wegvliegen als je aankomt. Op het einde kwam er een waterig zonnetje over de duinen om het af te maken. Magisch. De drukke werkweek vergeten. Ik was maar net op tijd terug om de kleintjes van school op te halen.    

Een mooie sportprestatie en tegelijkertijd een enorme afknapper. Wat is er gebeurd? Vandaag heb ik 15 km gelopen. Het ging geweldig. Thuisgekomen in een tijd van 1:24:31. Ik bemerkte tijdens het lopen dat de gemiddelde snelheid langzaam omhoog gaat en dat ik dat kan volhouden. Het is toch vijftien kilometer, weetjewel. Ik dacht tussen de buien door te lopen maar dat bleek een illusie. Zeker een vol uur in de stromende regen gelopen. Dat is in het begin best lekker maar op een gegeven moment ben je het spuugnat. Misschien was dat wel de motivatie om sneller te rennen.Thuis aangekomen de kater. Na zeven kilometer kreeg ik al een beetje gevoel in mijn rechterknie. Hetzelfde gevoel als na de halve marathon vorige week en het gevoel dat ik ook had in de tweede helft van Boogies Extreme. Ik ben toch doorgelopen, het ging nu eenmaal zo lekker. Thuis liep ik, zeiknat, naar boven om me om te kleden en met mijn dochters te gaan zwemmen. Ik kwam de trap niet op. Pijn. Auw. Ik kan mijn knie niet buigen. Wandelen doet zeer. En wel in die mate dat ik er uitgesproken somber over ben. De derde flinke blessure dit jaar. Wat is dat toch? Ik zal maandag eens naar de dokter gaan. Rusten is geen optie daarvoor geniet ik te veel van sporten. Ik hoop niet dat het sportjaar 2010 vandaag geëindigd is. Voor morgen stond er een MTB tocht op het programma maar ik heb Maik net afgebeld. Tja. Voor nu  is er de troost van een bockbier, pijnstiller en het oktober nummer van Fiets. Morgen is het vast over.  

Uhh..............niet gelukt. Tenminste niet in twee uur. Ik heb de 21km afgelegd in 2hr en 5min. Hoe moet ik dat nou toch beoordelen? Ergens ben ik best trots en blij met het resultaat maar een toptijd is het niet. De excuses zijn elders in dit blog te vinden. De waarheid is dat ik er eigenlijk wel een beetje op gerekend had. Het was een prachtige dag. Fantastisch loopweer en een mooi parcours met een hoop afleiding. Ik herinner mij een saai stuk door een Amsterdamse kantoorwijk waar over een dikke kilometer speakers stonden opgesteld met opzwepende dance. Het hielp echt. Of dat er uit een woonhuis 'You never walk alone' van Lee klonk en ik liep precies op het moment supreme voorbij. Ik moest denken aan een wedstrijd van Feyenoord tegen Juventus in de champions leaque (lang, lang geleden) toen ik samen met mijn vader Lee, met gouden microfoon, langs de tribunes zag gaan. Veel publiek trouwens. Het is goed bedoeld hoor als ze zeggen: "Nog een klein stukkie" maar die laatste vier kilometers door het Vondelpark duren erg lang. Nog wel even gelachen om een toeschouwer die meldde dat de Keniaanen net voorbij waren.
 

Anyway, ik ben rustig gestart en het ging heerlijk. Hieronder de statistieken:
5 km           28:42
10 km         58:09 (29:27)
15 km         1:28:16 (30:07)
Netto tijd    2:05:24
Snelheid      10,095 km/uur
Plaats          5854 / Mrecr

Het lopen draait om genoeg lucht en spieren die  niet verzuren. Met dit tempo bemerk ik dat ik meer dan genoeg lucht heb, wat dat betreft zit er meer in. De spieren daarentegen beginnen tegen de dertien kilometer te verzuren. Op dat moment gaat de snelheid naar beneden. Betekent dat de training dan ook gericht moet zijn op afstand want als ik de snelheid van de eerste tien kilometer kan vasthouden, duik ik onder de twee uur. Wanneer dat dan gaat gebeuren? De volgende halve marathon is die van Egmond. Dat is geen goede graadmeter omdat deze loop - in de eerste week van Januari -  vooral een strijd is tegen de elementen wind en kou over het mulle Noordzeestrand . Tijdens de CPC loop in het gezellige Den Haag gaat het gebeuren.Nog even een update van het eerste online elektronisch patientendossier (quote Jochem). Geen last van de achillespees (wel een beetje tijdens het lopen). Wel pijn aan de buitenkant/onderkant van mijn rechterknie. Verder overal spierpijn maar dat is lekker. Deze week doe ik niets, alleen wat fitness op mijn werk.

Wauw. Ik gloei, mijn dijbenen zijn stijf en pijnlijk en ik ben bekaf. Maar heel tevreden want ik heb toch maar weer mooi 15km gelopen. Alweer in een prachtige 1hr en 26 min. Ik merk dat het me beter afgaat om het tempo vast te houden hoewel het een hele opgave blijft om vijftien kilometer te lopen. Ik vrees de halve marathon zondag maar weet dat ik er alles aan gedaan heb. Ook het spinnen op dinsdag moet geholpen hebben. Nu herstellen. Niets doen (alsof ik nu een sprintje kan trekken), de hartslag laag houden en de spieren opbouwen. Een beter begin daarbij dan vandaag kan trouwens niet. Mijn vader kookt elke donderdag en er stonden spruitjes en gehaktballen, waar rechts Nederland de vingers bij aflikt, op het menu. Glaasje rode wijn erbij. Ik werk de blog dan ook bij in een lichte roes. Amsterdam..........ik kom eraan.

Een prachtige training gehad vandaag. Na het werk ben ik lopend naar huis gegaan. Het was fantastisch weer en ik had zo af en toe vleugels. De arbeid van de afgelopen weken betaald zich nu duidelijk uit. Tijdens het lopen moet ik soms inhouden omdat ik op afstand train en niet wil dat ik me opblaas en wandelend naar huis moet. Het kan dus wel. Ik merk dat de gemiddelde snelheid langzaam toeneemt. De forerunner geeft me gelijk, 57min 50sec op het 10km punt en in totaal 15km in 1hr en 26min. Jawel, met dit gemiddelde haal ik het binnen de twee uur. Toch durf ik er niet op te hopen. Het gaat me tegen het einde echt niet gemakkelijk af. Maar wat een voldoening. Thuis aangekomen aan de kids gevraagd of ze trots op me zijn. Fout moment, nickelodeon stond op. Stil pap! Snel douchen en een verrukkelijke stamppot spitskool en een braadworst met vette jus. Morgen ga ik nog een keer spinnen om in een hoge hartslag te trainen. Zondag Amsterdam. Spannend.

Het gaat goed. In een ultieme eindsprint, na de blessures, probeer ik genoeg te trainen om een leuk resultaat op de halve marathon neer te zetten. Wat zou ik graag willen dat de prestatieloop een week later is maar over acht dagen is het al zover. Vandaag heb ik - en daar ben ik trots op - 14km gelopen. Voor mijn gevoel gaat de gemiddelde snelheid beetje bij beetje omhoog. Vandaag liep ik de 10km in 58min en 20sec. Daarna een klein beetje gas terug omdat ik perse deze afstand wilde lopen. Na 1hr en 22min en 23sec was ik weer thuis. Mooi is dat ik de vermoeidheid wel voel (en ook de achillespees trouwens) maar het valt reuze mee. Beetje heen en weer wandelen naar school helpt natuurlijk ook.

Ok, er is niet veel tijd meer om te trainen. De statistieken en het lichaam zeggen me dat het niet gaat lukken om binnen de twee uur te finishen. Ik hoop nu dat ik halve marathon uitloop én dat doe zonder te wandelen. Dat is me namelijk nog nooit gelukt in de vier keer dat ik eerder liep (CPC 2x, Amsterdam en Egmond). Zeker weet ik het niet maar ik denk dat mijn PR op 2hr en 5min ligt.

Ik heb vandaag, als introducee, de zogenaamde jubiko-loop gedaan. Dat is een jaarlijkse loop voor liefhebbers van het ministerie van Justitie, binnenlandse zaken en het koningshuis. Tien kilometer door de duinen en over het Scheveningse strand. Een perfecte voorbereiding. Duin op en af en terug over het (niet zo rulle) zand. Erg leuk. Vooral het stuk over het strand was prachtig. De zon kwam onder de wolken vandaan en het geeft een leuke afleiding om op de branding te letten. Een hele mooie tijd: 58 min en 25 sec. Daarna een pasta party. Volgend jaar weer. Nadat ik Jeroen thuis had afgezet nog even met Justitie in contact gekomen. Ik belde in de auto met mijn moeder om te informeren hoe haar staaroperatie was gegaan. Oeps, motoragent. Proces verbaal. Eigen schuld, dikke bult.

Weer een stapje verder. Vandaag heb ik 12km in 1hr 13 min gelopen. Dat is hetzelfde resultaat als afgelopen vrijdag en ik ben er heel blij mee. Het kostte me overigens wel meer moeite dan de vorige keer. Vooral rond de negen kilometer is zwaar. Stoppen zegt het lichaam en ik heb het gevoel alsof ik sjok. Hoe moet dat toch over twee weken in Amsterdam? De blog is dan absoluut een stimulans om toch door te gaan. Het was fantastisch weer en er waren ook behoorlijk wat wielrijders op de weg. Tijdens het lopen vroeg ik me af wat nu eigenlijk zwaarder is: hardlopen of fietsen. Na een dag fietsen ben ik veel vermoeider. Je voelt het in het hele lichaam en niet alleen de benen. Herstel duur soms dagen. Maar daar ben je dan ook uren voor onderweg. Met lopen is dat anders. Tijdens het lopen is de hartslag hoger en, meer dan bij fietsen, ben je buiten adem. Wanneer de training klaar is, herstel ik sneller. Vandaag dan ook met de kinderen gewandeld. Bij het lopen malen de gedachten door je hoofd. Vaak over het werk en ik bedenk de mooiste dingen. Ineens ben je dan honderden meters verder. Overigens stopt dat malen gewoon en raakt je hoofd leeg. Heerlijk. Van fietsen geniet ik meer. Van het landschap en het gezelschap. Kies zelf maar.

Het is waar, rust is belangrijk. Na vier dagen rust (alleen fitness op maandag) heb ik dinsdag een fikse route gelopen. Ik was van plan om met de forerunner te gaan lopen en dan tussen de elf en twaalf kilometer te lopen in een rustig tempo. Jammer genoeg waren de batterijen van de gps op. Zonde. Dus ik schat - op gevoel - dat ik zo'n elf kilometer heb gelopen. Schatting op basis van de tijd (iets meer dan een uur) en het aardige tempo. Het is lang geleden dat het zo lekker ging. Halverwege toch nog even nog pijn in mijn knie vlak boven de knieschijf maar daar kon ik doorheen lopen en op in de laatste paar honderd meter speelde de achillespees weer op. De pijntjes zijn weer snel verdwenen toen ik thuis was. Heel erg tevreden.

En de vooruitgang gaat door. Vandaag 11,9 km gelopen. Geen toptijd, 1hr 12min, maar ik ben er heel blij mee. Ik heb sinds tijden weer eens met de forerunner gelopen en dat bevalt wel en niet. Lekker om te weten wat de statistieken zijn maar het jaagt me toch ook wel op. En als ik iets niet wil is me over de kop jagen net nu de blessures weggaan. De achillespeesblessure is, knock knock, onder controle. Beetje gevoelig na zeven kilometer en natuurlijk de stijfheid in de ochtend maar het gaat onmiskenbaar goed. Met mijn rechterknie weer minder. Lichte pijn, de hele dag door, aan de binnenkant. Ik heb vandaag zonder kniebanden gelopen. Ik denk (hoop) dat de kniebanden die ik de laatste tijd draag niet gunstig zijn. Misschien forceren ze de knie in een onnatuurlijke positie waardoor de pijn ontstaat. Tja. Bovendien heb ik gisteren in het krachthonk geen beenspieren getraind. Geloof het of niet maar gisteren had ik de pijn in beide knieën en nu alleen nog in de rechter. Maar aankijken hoe het zich ontwikkeld. In ieder geval loopt het een stuk comfortabeler.

Onwillekeurig neemt de ambitie weer toe. Stiekem hoop ik toch om onder de twee uur te gaan lopen. Dat kan net met dit tempo maar eerlijk is eerlijk, na twaalf kilometer was het ook voorbij. Ik heb nog ruim twee weken om te trainen. Als er geen negatieve reacties ontstaan wil ik zondag weer twaalf kilometer lopen.

Een hele mooie sportweek. Dinsdagavond ben ik met Rene en Jochem gaan mountainbike bij Snowworld. Gelijk na het werk, vijf minuten warmrijden en dan de heuvels op. Het blijft een hele aparte tak van sport. Het parcours is niet groot en heeft kleine, steile hellingen met steentjes en zand. Een technische route volgens Rene en hij kan het weten. Ik ben beslist geen explosieve sporter en dat merk je dan. Hijgen, hartslag torenhoog en het net niet halen. Maar wel leuk. Opvallend was dat ik op een gegeven moment dezelfde pijn voelde als bij Boogies in de rechterknie. Even overwoog ik om me niet te laten kennen maar gelukkig overwon het verstand. Tot morgen jongens! Woensdag lekker gelopen. Het was prachtweer. Mist op het land en in de mist staan schapen. Een oranjerode zon boven het balijbos en het geluid van ganzen. Hoe mooi wil je het hebben. Hardlopen ging fantastisch. Vanwege de invallende duisternis pakte ik een rondje van zeven kilometer. Geen last van mijn achillespees, wel met kniebanden om. Ik kwam zowaar in die heerlijke flow. Het tempo lag wat hoger en dat voelde natuurlijker aan. Thuis een espresso en banaanschuimpjes. Het voelt zo goed dat ik Joris Linssen op Schiphol (Hello Goodbye, NCRV) niet afzet.

Vandaag heb ik de week afgesloten met een duurloop van tien kilometer. Zelfde route als afgelopen zondag. Geen flow deze keer en zware benen maar het is een heerlijk gevoel om weer grotere afstanden te maken met bovendien bijna geen pijn meer in de achillespees. Wel weer met de kniebanden gelopen. Merkwaardig dat die nu last geven.... Ik heb nu zes dagen achter elkaar gesport. Op mijn werk namelijk ook twee keer aan fitness gedaan. Ik doe dan een circuit waarbij ik elke spiergroep gebruik. Altijd twee sets van twaalf herhalingen en twee oefeningen per spiergroep. Goede zaak om even een paar dagen rust te nemen. Alleen een beetje stretchen en gevulde speculaas eten. Die wordt morgen voor het eerste in het seizoen weer aangeboden door de warme bakker. Sterke koffie erbij. Rust is een mooi onderdeel van de training.

Een doorkijkje naar volgende week. Als er geen terugslag komt wil ik Maandag weer tien kilometer pakken en woensdag een - niet al te zware - intervaltraining. Ik begin heel voorzichtig vertrouwen te krijgen in de halve marathon. Daar is nog wel veel voor nodig. Leuk.

Sporten is gezond! En daarom liep ik vandaag met: compressiesokken om de kuitspieren in bedwang te houden zodat de pijnlijke achillespees ontzien wordt én twee spiksplinternieuwe kniebanden omdat de huidige blessure zich rondom de knie manifesteert. Maar wel gelopen. Tien kilometer en deze afstand heb ik sinds november 2010 niet meer gelopen. Het tempo lag laag en het was zelfs een beetje saai. Toen ik dat realiseerde heb ik me wat meer op de mindfullness aspecten geconcentreerd. Hoe ziet de omgeving er uit? Hoe voel ik me? En is dit leuker dan op dit moment op de bank zitten? Dat werkt. De omgeving is natuurlijk prachtig. Wanneer ik het Balijbos uitkom, loop ik tussen de tuinders. Mooie huizen en vooral mooie rookwolken die door de (toch wel sterke) wind de prachtigste vormen hebben. Sinds vorig jaar is er ook een nieuw stuk natuurbos aangewezen. Een stukje grond dat onbewerkt blijft en waar je dus de ontwikkeling naar nieuw bos ziet. Een mooi punt dus om bij elke loop te bedenken of er iets wijzigt. Het lopen zelf ging prima. Na een tijdje merk ik duidelijk dat ik de afstand lang niet gelopen heb. Zelf bij dit tempo komt er een moment dat het moeilijk wordt; zware benen en een zware ademhaling. Het blijft een zware sport en de voldoening is er dan ook. Thuisgekomen was er nog een sterke cappuccino en een groot stuk pruimentaart. Dat mag dan hé. Over twee weken ga ik met Jeroen’s werk een loopje door duinen en strand doen van tien kilometer. Dat wordt dan het beslismoment voor de halve marathon van Amsterdam. Ik zet het idee om minder dan twee uur te lopen uit mijn hoofd en wil gewoon meedoen. Lukt dat niet dan is er die week voor de marathon een heel aardig alternatief: de Bart Brentjens Challenge challence. Heel leuk maar tweede keus.

Een paar foto's van Boogies extreme.

Het wordt herfst. Door regen en storm heb ik toch nog even gelopen. Zeven kilometer met als enig doel om ongeschonden uit de strijd te komen. Het blijft sukkelen. Vorig week maandag (!) alweer liep ik voor het laatst en dat ging heel goed. Tenminste, tot de laatste kilometer. Ik voelde toen een doffe pijn in het staartbeen ontstaan. Nee, hé. Gaat de achillespees over, speelt die hernia weer op. Toch lekker doorgelopen en uitgerekend dat als ik de afstand met 10% per week uitbreidt, ik gewoon op tijd voor Amsterdam ben en binnen de twee uur ga lopen. Mis. Dinsdag ben ik tussen de tweede en derde etage tijdens het traplopen door de rechterknie gezakt. Gewoon een slap gevoel in het rechterbeen. Jawel, het herniabeen. Daarna heb ik niet meer gelopen en de kracht kwam weer langzaam terug. Alleen tijdens Boogies extreme had ik wel last van de knie. Speelde in de tweede helft van de tocht behoorlijk mee. Waardeloos. Vandaag is dus een test en het voelt goed. Morgen zien we wel weer.  Het is was vast de laatste avondloop met licht. Tijdens het lopen werd het donker en da's niet prettig lopen in het bos. Spijtig want 's-avonds lopen in het Balijbos is heerlijk. Hazen en fazanten. Soms schrik je je wezenloos als er een voor je wegschiet. Het ruiterpad was veranderd in een grote modderzooi en ik zal mijn schoen moeten poetsen. Ik had tijdens de loop geen last van de achillespees en ook 's-ochtends wordt de stijfheid echt minder. Tijd voor iets nieuws dus, zou een cynicus kunnen zeggen. Maar ik wil immer-gerade-aus en plan voor vrijdag dezelfde loop als vanavond en wil dan zondag de eerste tien kilometer sinds november 2009 pakken.

The day after. Boogies extreme was de mooiste van dit jaar. Het weer was fantastisch en de route zwaar, lang en mooi. Het ging over 165km waarvan de eerste 115km bedoeld waren om de rijden langzaam, maar onherroepelijk, uit te putten. De laatste kilometers slopen je daarna vakkundig. Toen ik de grens passeerde was de macht eigenlijk al uit de benen verdwenen. Maar wat een feest om 'dansend op de pedalen' de Fôret op te rijden. Blijven zitten tot het tempo er uit gaat en dan staan om de vaart er weer in te brengen. Als de dijen dan branden weer gaan zitten enzovoorts. Mooi! Moeilijk om je dan niet te verbeelden dat je Boogaard zelf bent of Lance natuurlijk. De laatste kilometers in Zuid-Limburg mochten er wezen. Steeds het zelfde patroon. Rene en Jeroen, alias 'den driest', liepen in afdalingen uit (ik durf niet zo) en de energie om het gat dicht te rijden op het vlakke, was er al niet meer. Klimmen ging verhoudingsgewijs nog wel lekker maar dan zie hoeveel inspanning het kost om tijdens een klim wat meters in te lopen. Op de Loorberg was dat goed te merken. Jeroen en Rene hadden een behoorlijk gat toen de klim begon. Voor hen is de tocht ook al 125km lang, heel kwiek ging het niet meer omhoog en ik kon heel voorzichtig wat terugkomen. Ik zal niet beweren dat de top te snel kwam maar voordat ik kon aantikken waren ze boven en ging het gas er weer op. Tot ziens. Volgende berg was de Gulpenberg maar dan we vanaf de zuidkant. Dat is de steile kant en die doet volgens mij niet onder voor de gevreesde Eysenbosweg. Kan ook komen omdat we er niet op gerekend hadden en dat is ook zo voor de Kruisberg. Een pukkeltje op weg naar de Eysenbosweg. Nou pukkeltje.....

Wel met uitzicht op die Eysenbosweg zo'n kilometer verderop. Maar ook die berg kom je op. Ik heb er niets van gezien. De wereld is niet groter dan twee meter voor je fiets en het enig geluid is je eigen gekreun in hetzelfde ritme als de pedaaltred. De beloning is de Fromberg. Mijn favoriet vanaf mijn eerste toerrit (AGR 2010). Daarna de Keutenberg, te steil en te kort om leuk te zijn maar mag niet ontbreken omdat die past in de mythevorming. Overleven, uitblazen en afzakken naar Valkenburg. Daar geen zoetigheid meer. Bier is bitter en dik verdiend.

Hé, wat zeg ik toch tegen mezelf bij het bereiken van de finisch op de Cauberg? Filmpje! Wat onzettend jammer dat er precies op Eysenbosweg een bus voorbij komt. En alweer die gozer met dat Cancellara-shirt........

Nazomer. Eindelijk was er weer eens een mooie dag in het weekend. Familiebezoek in Breda kon op die manier gecombineerd worden met fietsen. Jeroen kwam met de trein naar Zoetermeer en daar vandaan reden we via de Alblasserwaard en de Moerdijk naar het Zuiden. Windje tegen, de hele vijfentachtig kilometer lang. Alweer blijkt dat Nederlandse polders erg mooi zijn. Vooral het stukje tussen Krimpen aan de Lek en Alblasserdam (Kinderdijk). Vanwege de wind verbranden we behoorlijk snel calorieën en omdat we op een eenvoudig tochtje van zestig kilometer gerekend hadden, waren we niet voorzien van gel en energierepen. Lunchen dus! De eerste de beste snackbar in Dordrecht. Maar die kwam niet (het centrum lag toch wel ver van de route). Een dreigende hongerklop, het gesprek stokt, de stemming daalt en de wind blaast. Bijna bij de Moerdijkbrug en daarna alleen maar vlakte tot Breda. Gelukkig. Café de Sloep, vlak voor de brug. Merkwaardigerwijs zijn klanten en bediening onvervalste Hagenezen uit – vroeger – de Schilderwijk. We vielen als Hagenaars een heel klein beetje uit de toon maar werden als helden onthaald. Uitsmijter ham/kaas (drie boterhammen), patat met twee VanDobben kroketten een appelpunt, koffie, cola en twee marsen later vervolgen we de tocht. Leuke Brabantse dorpjes door en om half vijf de eerste Jupiler in Breda gedronken. Het ging goed en dat betekent dat we klaar zijn voor Boogies aanstaande Zaterdag. Een tocht als deze is zeker geen makkie maar fantastisch om te bemerken dat training gewoon effect heeft. Ik zal niet afstappen op de Keutenberg.

Het was een mooie sportweek. Het begon afgelopen maandag met 6 kilometer op de loopband. De afstand vergroten maar de belasting niet te ver opvoeren door de kilometertjes op de loopband af te werken. Het ging prima en dan bedoel ik vooral de reactie, de ochtend daarna, van de achillespees. Jawel, de pijn blijft maar is onder normale, niet sporten, omstandigheden bijna weg. De fysiotherapeut vroeg mij vanochtend om de pijn te duiden op een schaal van één tot tien. Tja. Ik geef de pijn onbelast een twee en tijdens het lopen en enkele uren daarna een zeven. Hoe dan ook, het gaat vooruit en daarom ben ik dinsdag buiten gaan lopen in een matig tempo. Een dikke 5 kilometer. Wederom heerlijk. Twee dagen hardlopen…….dat moet afgewisseld worden met een fietstocht. En dat was woensdag avond. Rondje Zoetermeer/Wassenaar/Katwijk/Leiden/Zoetermeer van om en nabij vijftig kilometers. We waren met z’n vieren: Jeroen, Joost, Stefan en ik. Een leuke rondje, ga ik meer doen.


Vandaag de week fantastisch afgesloten met 7 kilometer. Een afstand die ik sinds eind Juni niet meer gelopen heb. Het was heerlijk, daar niet van, maar ik voelde duidelijk de gevolgen van het personeelsfeest van gisteravond. Een van die gevolgen – maar van andere orde dan een houten kop – is het plan om de directie te vragen om ons voor Alpe d'HuZes te sponsoren. Als dat serieus wordt is daar het laatste nog niet over geschreven op dit blog.

Het viel vandaag mee met de regen. Was het een goede beslissing om niet aan de Germania klimtoer mee te doen? Dat gevoel knaagt inclusief een bijbehorend - en volkomen misplaatst natuurlijk – schuldgevoel. Ben ik wel klaar voor de ‘grande finale’ in Zuid Limburg en de Voerstreek? Kom ik de Keuterberg wel op na Les Waides en Eyserbosweg? Het is ondragelijk en daarom ben ik aan het einde van de middag op de tacx gestapt. In de tuin met de laatste zonnestralen. Hartstikke goed eigenlijk. Er staat constant een hoop spanning op de bovenbenen en je merkt al snel verzuring. Zo heb ik het nog niet ervaren. Een goede krachttraining. Het album ‘Ring’ van de Connells uit ’93 op de ipod. Heerlijk. Daarna nog wat op de boksbal getraind en QB de beginselen van de lowkick bijgebracht. Past dat wel bij de geweldloze boodschap van zijn grote held Avatar Aang?

Ik heb vanavond – hopelijk – een begin gemaakt met de training voor de halve marathon van Amsterdam. Sinds tijden weer een lekker rondje door het Balijbos gehold. Niet snel maar sneller, en verder, dan de laatste maanden. Het ging nog lekker ook maar ik merk duidelijk dat ik er tijdje uit ben. Ik heb moed gekregen voor een herstart omdat de fysiotherapeut aangaf dat de achillespees meer belast moet worden. Sterker nog, voor verder herstel is het nodig. De pijn is niet weg hoewel ik er gedurende de dag eigenlijk geen last van heb. Trouwens, van mijn hernia ook niet meer en dat is pas echt fijn! Tijdens het hardlopen is er wel pijn. Volgens de fysio is dat niet erg en moet ik rekening houden met een lange periode waarin deze pijn blijft. De verrassende redenering is dat als ik de belasting opvoer en de pijn blijft gelijk er per saldo verbetering is. Tja......


Morgen is de Germania klimtocht. Ik heb er lang naar uitgekeken maar heb nu koudwatervrees. We hebben een record aan regen en morgen zal het niet veel beter zijn. Ik bel Jeroen op om de boel maar af te blazen en ga wat inschenken. Even kijken hoe de fietsconditie voor Boogies extrem op peil blijft.

Vandaag vijf (!) kilometer op de loopbank gelopen. Ik deed er een half uur over. Op dit moment heb ik geen pijn aan de achillespees. Komt het goed?

Vandaag heb ik twee hele kilometers op de loopbank van de fitnessruimte op het werk afgewerkt. Een loopbank heeft natuurlijk een zachte landing en dat geeft de gelegenheid om wat sneller te lopen. Lekker! Ik voerde de snelheid op tot maar liefst 10 km/uur. Ik ben benieuwd naar de reactie. Net weer even flink gestretch en daar begin ik tabak van te krijgen. Eigenlijk.

Het was een rare sportweek met een goed einde. De week begint met een bezoek aan de fysiotherapeut. Tja...ga zo door, zegt hij: strekken en rustig opbouwen. Het verhaal is dat er nu wel genoeg gerust is en dat de belasting van de achillespees omhoog kan. Pijn tijdens het lopen mag maar deze moet snel weg gaan in ruste. Dat is voorlopig het adagium. Deze week daarom drie keer gelopen. Tempo zeer laag en hooguit tien minuten. Volgende week wil ik wat wat meer lopen en kijken wat de reactie is. De fysio heeft de pees vrijdag – pijnlijk - gemasseerd.

Het spinnen op dinsdag past in het sportbeeld. Normaal gesproken is de spinles behoorlijk intensief maar deze keer was er geen docent op komen dagen. Daarom zelf maar een beetje gefietst en dat zonder muziek. Niet leuk en daarom al snel gestopt.

Vandaag toch weer lekker gefietst. Een tocht rondom de Rottemeren en Noord AA van zo'n zeventig kilometer. Vooral om de conditie op peil te houden voor de Germania klimtocht volgende week. Ik ga nu maar stretchen.

Onvermijdelijk. Ik ga de beachchallence niet doen. Zelf als ik – als door een Lourdes-achtig wonder – morgen zonder pijn opsta, is het moeilijk om mij in twee weken voor te bereiden op tien kilometer zeulen over het strand. Jammer. Met de achillespees zelf weet ik het ook niet meer. Ik doe trouw de oefeningen met als voorlopig resultaat spierpijn in de kuit. Moeilijk om dan te beoordelen hoe het er met de gevoeligheid in de achillespees voor staat. Ik heb toch maar een afspraak voor een consult met een sport fysiotherapeut gemaakt. Dat is aanstaande Maandag. Tot die tijd doorgaan met de rek- en krachtoefeningen en voorzichtig lopen. Dat heb ik trouwens net gedaan. In het suffe tempo maar nu wel een stukje verder. Ik mis het hardlopen enorm.

Het blog begint een beetje op een medisch journaal te lijken in laatst van de verslaglegging van een heroïsch sportjaar. Op zichzelf best interessant eigenlijk.
De fietsconditie is gisteren op peil gehouden met een uurtje spinnen. Nog een medisch feitje dan. We spinnen al bijna tien jaar (!) bij dezelfde instructeur. Prachtige vent. Nou heeft Fred nog niet zo lang geleden een hartaanval gekregen. Beterschap man! Hij schijnt weer op de goede weg te zijn en wil snel weer les geven. Mijn vraag is nu of het vele sporten hem geholpen heeft om het defect goed op te vangen of dat het vele sporten – op tweeënzestig jarige leeftijd – niet zo goed is? Ik hoop het snel met hem te bespreken.

Dit weekend heb ik niets op sportief gebied gedaan. Met de kids gekampeerd op de Veluwe. Leuk en nat. Ik nog niets te zeggen over het experiment van afgelopen Donderdag. Eerlijk gezegd ben ik bang dat de pees iets gevoeliger is maar veel is het niet. Daarom heb ik vanmiddag nog zo'n zelfde rondje gedaan en de wat rek-oefeningen die ik op het internet gevonden heb. De eerste melding van pijn in mijn achillespees is overigens van 25 April! Kortom tijd voor genezing en rust roest.

Spannend. Ik heb vanavond een klein stukje gelopen na een maand rust. De pijn in de achillespees gaat niet weg en ik ben mijn geduld verloren. Een experiment dus. Ook al omdat ik een vage notie heb van de vorige keer dat ik een achillespees-blessure had. Ik meen dat ik toen na weken of maanden ook weer ben gaan lopen zonder dat de pijn volledig verdwenen was. Ondanks fysiotherapie en massages die je tegen het plafond doen gaan. Ik zal maximaal tien minuten gelopen hebben en dat in een slakkengang. Morgenochtend de reactie afwachten. Die zal tevens bepalen of deelname aan de komende beachchallence wel reëel is.

Met de conditie zit het wel goed. Dat is afgelopen maandag duidelijk geworden met een avondrit Zoetermeer – Ypenburg – Delft – Rottemeren – Zoetermeer met Jeroen, Joost en Stefan. Een (on)behoorlijk tempo, sneller dan Jeroen en ik normaal doen moet ik bekennen, en het ging heel goed. De dag daarna dat heerlijke zware gevoel in de benen waardoor je weet dat er goed getraind is. Nog een keer!

De eerste plannen voor sportjaar 2011 zijn er. De Egmond–Pier-Egmond atb strandrace en een dag later de Egmond Halve Marathon. Er wordt een klassement voor beide dagen gemaakt. Een half jaar om te trainen. Als de achillespees morgen maar.........................

De teller blijft staan op 107 km. Een fietstocht door het groene hart met Jeroen. We vertrokken, met de wind in de rug, uit Zoetermeer – via de Rottemeren – naar het pontje bij Moordrecht. Natuurlijk hadden we vijf kilometer verder over de waterkering kunnen fietsen maar dit heeft wel wat. Mooi plaatsje trouwens. In de Krimpenerwaard geluncht bij – onze nieuwe outfit ten spijt – een bakkertje. Kaasbroodje, Ragoutbroodje en een ‘gelderse verleiding’. Dat is een soort krentenbol gevuld met banketbakkersroom en slagroom. Sterke zwart koffie. Beetje ouwehoeren en zuchtend verder gaan. Via Oudewater en Papekop langs de Oude Rijn naar Alphen en daarna langs Zoeterwoude terug naar Zoetermeer. Al met al een pittige tocht. Er stond vandaag behoorlijk wat wind en dan kun je bij een snelheid van 26 km/uur beslist niet spreken van linkeballen. Het was stoempen. En genieten. Om niet te zeggen: Super lekker!

It's the achillespees, stupid! Ik word er niet goed van. Twee volle weken rust maar de pijn isniet minder geworden. Misschien iets maar zeker niet veel. Ik zit inmiddels op een regime van vier maal per dag Voltaren emulgel in de (ijdele) hoop dat het snel beter zal gaan. Ik mis het hardlopen eigenlijk steeds meer. Bovendien is rennen eenvoudiger in te passen dan fietsen. En er ontstaat een lichte tijdsdruk. Over vier weken is de beach challence in Den Haag. Dat is een off-Road triatlon van 300 mt zwemmen, 30 km fietsen op het strand en 10 km hardlopen.

Om me voor te bereiden op het fietsen heb ik gisteren de wijk en wouden MTB route gedaan. Daar zit behoorlijk wat zand bij. Bijvoorbeeld op de ruiterpaden waar het zand nu erg mul is vanwege de droogte. Loodzwaar was het en ik heb me enorm vergist. Ik was bekaf. Ik dacht er een goed uur over te doen maar het zijn er ruim tweeënhalf geworden. De afsluitende ronde over het wk-mountainbike parcours heb ik maar even laten schieten. Thuis lekker bijgekomen met koffie en opgeklopte melk en een zelfgebakken chocoladetaart. Uhh....door Sandra gebakken. Op Nickelodeon was het Avatar weekend (de tekenfilm) en ik ben 's-middags naast Quinten op de bank gaan liggen. Ongetwijfeld de beste tekenfilm serie ooit!

Met de fietsconditie zit het wel goed. Afgelopen vrijdag ook al een flinke tocht gemaakt. Zoetermeer – Capelle – Krimpen – Gouda – Zoetermeer. Het is mooi om te bemerken dat nauwelijks moe ben na zo'n tocht. Wat een verschil met het begin van het seizoen! Hoe zou het zijn om nu de Amstel Gold Race te rijden? Jeroen en ik hebben ons ingeschreven voor Boogies extreme. In principe is dat voor mij het einde van het fietsseizoen. Misschien af en toe een MTB rit.

Terug van vakantie. Eerst een week strand en zwembad in Italië en daarna een paar dagen in Seefeld in Tirol. Het hotel in Seefeld had een aantal mountainbikes staan en, niet onbelangrijk, entertainment voor de kids. Fietsen dus! Twee middagen met de fiets de bergen in. Volgens het personeel in het hotel zijn de wandelpaden rondom Seefeld ook de MTB routes. Ik verwachtte daarom wat problemen met wandelaars maar dat viel reuze mee. Nauwelijks wandelaars en dat betekende dat ik gans alleen in het donkere woud was. Een leuke ervaring, zeker omdat verdwalen onmogelijk is vanwege de 'grundliche hinweisen'. Geen route of plan dus en daarom gewoon omhoog fietsen en kijken waar je uitkomt. Een mini-avontuur. Erg leuk en een hele goede training. Veel grind maar ook bemodderde singel tracks en overal een prachtig uitzicht op het hooggebergte. Pittig. Terug in het hotel gekomen had ik zware benen , vooral aan de achterkant. Herstellen in het zwembad waarbij ook het bovenlichaam getraind is. De kleintjes worden namelijk steeds zwaarder en ze moeten natuurlijk gegooid worden.


Seefeld is niet het mekka voor mtb. Oorspronkelijk wilde we dan ook naar het Garda meer gaan. Ik ben echter voor het stadje gevallen. Alles is er. Ook een bergwandeling naar de top gemaakt. Merijntje is natuurlijk nog veel te klein maar ze klaagde niet. De andere twee vonden het echt leuk en dat belooft veel goeds voor de komende jaren. Investeren in kleine bergschoentjes en lopen maar.

De autorit van de Adriatische kust naar Seefeld hebben we voor een stuk secundair gedaan. Dwars door de Dolomieten. Waarschijnlijk het gebied van de marathon. De auto had er moeite mee soms...................................

Ik zit lekker in de tuin. Meer dan verdiend want het was me het tochtje wel vandaag. Samen met Jeroen naar de 'korte kneet klim' in Bloemendaal gereden. Heen hadden we de wind in de rug en we hebben de snelheid behoorlijk opgevoerd. Drieënveertig km per uur stond op de teller. Aangekomen in Zandvoort waren de benen dus verzuurd en zwaar. Dat gevoel is niet meer weggegaan, ook niet na de lunch in Bloemendaal aan Zee. (Broodje kaaskroket van Doppen en Turkse yoghurt met honing, muesli en verse aardbeien.) Er stond meer tegenwind dan verwacht en het begin ging vrij stroef. Maar al snel ging het beter. Tandje lager en malen maar. Op een goed moment achtentwintig km per uur en dat is gegeven de tegenwind gewoon goed. Al met al zal het een goede 120 kilometer zijn geweest. De benen zijn nu zwaar en ik gloei overal. Ik geloof niet dat ik de wedstrijd Duitsland – Spanje zal uitzien. Zondag de finale kijken in Lido di Pomposa. De kiddo's gaan zich in het Oranje hijsen en we nemen schmink mee. Er zitten veel Duitsers daar dus ik hoop op de Mannschaft. Ja, in het buitenland ontdek je je nationale identiteit weer.

Goed gelopen alweer. Rondje 8,9 km in 49 minuten. Dat is 10.9 km/uur. Net genoeg om het doel, de halve marathon van Amsterdam binnen de twee uur, te behalen. Ik kan sneller maar heb me bewust ingehouden vanwege de achilleespees. Onnodig te zeggen dat het weer pijn deed. Tijdens het lopen kwam een vakantie uit een vorig leven terug. Ik had al eerder een achillespeesblessure en er staat mij een moment helder bij. In Santa Monica LA moest ik op een gegeven moment halverwege op de trap van het motel blijven staan vanwege de helse pijn. Ik voelde me toen nogal wanhopig omdat ik toen zeker drie weken rust had gehad. Daar zit het 'm dus niet in. Wellicht. Rustig doorgaan met een tussenpauze van 4 dagen. Geen uitbreiding van het rondje voorlopig. En Advil.

Vandaag de toertocht Grand depart gereden. Een hele leuke dag. Jeroen en ik hebben de 120km gereden en dat in een heel mooi tempo. Meestal iets boven de 30km/uur en dat voelde lekker. De omstandigheden waren prima. Ok, het was warm - heel warm - maar al fietsend was een voldoende verkoeling. De route ging over de Zuid-Hollandse eilanden, voor mij een onbekende streek. Mooi. Langs de IJssel (?) naar Dordrecht en toen via de Heinenoordtunnel en de pont voor Tiengemeenten naar de lunch in Numansdorp. Een memorabele broodjeszaak gevonden. Dat moest ook wel wat de verzorging was eigenlijk niet zo goed. We hadden niets bij ons, tenslotte kom je bijna misselijk over de streep in de Limburgse toertochten, en we kregen alleen appels en bananen en plastic flessen (zeg er wat van Femke) water. Wel lekkere appels, opvallend lekkere appels. Enfin, de broodjeszaak. Ciabatta met filet americain. Na de pauze viel het tempo een beetje terug maar na een tijdje ging het weer crescendo. Terug op het Tour de France terrein zijn we opgevangen door niemand minder dan de deurzakkers. "Wij zijn binnen, het feest kan beginnen", "Na tweeën komt de tent hier naar beneden”. Gelukkig stonden er ook bekenden van Jeroen. Met een koud biertje. Een mooi einde van een mooie tocht.

Ik heb de achillespees een week rust gegeven. Het resultaat is niet om over naar huis te schrijven. Blijft pijnlijk, ook tijdens het lopen. Gisteravond laat een rondje 8,8 gedaan. Het  was ontzettend warm. Jammer genoeg begaf de batterij van de forerunner het dus ik heb geen statistieken. Het gevoel zegt me dat ik prima liep. Snel en krachtig. In de avond lopen is ook meer mijn ding. Ik moest mijn hoofd ook leegmaken wat ik was behoorlijk nerveus voor het verdedigen van mijn MBI scriptie vandaag. Geslaagd btw. Idioot genoeg lijkt het haast niet meer mgelijk om pijnvrij te lopen. Niet heel erg maar wel hinderlijk. Deze keer was het de rechterkuit. Wat is dat toch? Gaat de leeftijd meespelen? Volgens mij bouw ik de afstand rustig op en zo verschrikkelijk hard ga ik ook niet. Merkwaardig.

Morgen ga ik met Jeroen de toertocht grand depart ter gelegenheid van de start van de tour de france in Rotterdam rijden. Ik heb er zin an (om maar een uitdrukking van een bekende Rotterdammer te gebruiken).

Vanavond lekker gelopen. Ik twijfelde even vanwege de achillespees (en de nieuwe zachte bank) maar heb me er toch toe kunnen zetten. Met de forerunner. Ik deed 50 minuten over de 8,8km. Dat is 10,56 km/uur. Net aan voor de ambitie om de halve marathon onder de twee uur te doen.

Overigens bevalt masseren van de pees me niet. Pijnlijk en volgens mij versterkt het de ontstekking. Normaal gesproken trekt de pijn geleidelijk weg na een paar dagen. Daar is nu geen sprake. Niet doen en we gaan het zien.

Een 'rustige' week gehad. Twee keer, dinsdag en vanochtend, gelopen. Lopen is een stuk makkelijker in te plannen in een drukke werkweek en daarom even geen fietstraining. Jammer. Ik heb de afstand een beetje uitgebreid met ongeveer een kilometer. Hoeveel weet ik niet want ik was de forerunner kwijt. Inmiddels toch maar goed gezocht en deze onder een stapel schoenen, plastic zakken en judopakken teruggevonden. Op zichzelf niet erg. Zonder GPS loopt toch wel relaxt en ik neem me voor om straks mét de forerunner ook ontspannen te lopen en me niet te laten opjagen. De pijn in mijn linker achillespees is storend. Na dinsdag is de pijn weliswaar minder geworden maar niet weggegaan. Verstandiger zou zijn om niet te lopen. Ik probeer het met advil, stretchen en massage.

Limburgs Mooiste was 'hot'. Allemachtig wat een hitte. Daarbij komt een late start, twee lekke banden en een ernstig tekort aan zout en ziedaar: fail. De rode lus is 150km en we hebben er 117km van gefietst. Unaniem besluit op het – al gesloten – servicepunt in Gulpen.


Geen overnachting maar vroeg uit de veren. Om half zes vertrokken, eerst Rene en Joram ingeladen en toen naar Heerlen. Aankomst kwart voor negen. Althans bij de afslag. Daarna twee uur in de file. Drama. We konden pas om half twaalf fietsen. Dat ging lekker. Het was warm maar goed te doen. Al snel een lekker groepje gevonden en de tempo zat er goed in. Makkelijk zat, medaille verdienen. Pssssssst. Lek rijden na 20km. Geen probleem maar het achterwiel ging er niet lekker in. Aanlopende remmen. Behoorlijk oponthoud. Waarschijnlijk waren we de laatste renners op dat moment. Bovendien was het ontbijt verbrand en geen lunch. Gelukkig een krentenbol in Vaals en water, veel water. Maar geen fietspomp en de achterband was eigenlijk wat zacht. Knallen naar het tweede punt op 48km. Daar is een fietspomp. Mooi. Pang. Binnen- en buitenband geklapt vanwege overdruk. Ik heb nieuwe banden gekocht maar de gemiddelde snelheid was inmiddels dramatisch laag. Dat in tegenstelling tot de gemiddelde temperatuur en die begon z'n tol te eisen. Eerder dan normaal sloeg de vermoeidheid toe. Op 75km was de pijp wel leeg en toen kwam Les Waides nog. Een prachtige klim. Daarna als een zombie doorgereden. Op de 98km was nog een servicepunt. Water over de kop maar geen verfrissing. De grensheuvel over op naar Gulpen. Jeroen sms't vanaf een Sardinisch strand of we eindelijk gefinisched zijn. Nee, we zijn moe en warm. Fail. Over een fietspad, plat als een pannenkoek, naar het eindpunt gereden. Het is kwart voor acht. Bij het doek alleen nog cola. “Het bier is op” klinkt over de speakers. Eigenlijk een hele mooie fietsdag.

De grote tochten in het voorjaar zitten erop. Lichte verschuiving naar het lopen. Ik zet mijn zinnen op de www.beachchallence.nl eind Augustus.

Een slechte week achter de rug. Weinig gedaan want veel te moe. Waarom? Weet niet. Misschien te veel gedaan de afgelopen tijd. Vorige week twee maal de hardloopschoenen aangedaan en twee keer snel omgekeerd. Weerzin en ook pijn aan de achillespees. Vanavond daarom een nieuwe strategie uitgeprobeerd. Forerunner thuisgelaten en op het gevoel gelopen. Heerlijk. Ik weet het niet zeker maar een stukkie langzamer gegaan. Toch uitgelopen en da's mooi. Zeveneneenhalf kilometer in de tas.

Pinksterweekend. Mooi weer en lekker sporten. Geen grote evenementen of zo maar een leuke verdeling tussen sport en kiddo's (en liggen in de zon). Zaterdag heb ik nieuwe hardloopschoenen gekocht. Misschien is dat het antwoord op de vele pijntjes in been, heup en vooral – en dat verontrust me het meest – achillespees De oude schoenen waren twee jaar oud bleek in de winkel. Ik stond in het bestand en heb al vijf jaar dezelfde asics schoen. Geen reden om te veranderen zou je zeggen maar de verkoper kwam met een aardig alternatief. Ets strakker om de voet , lekker, en nog goedkoper ook. Inpakken en wegwezen.

Die ochtend eerst nog even op de MTB over het wk-parcours geweest. Het is een tijdje droog geweest en ik ben ook op de 'hoge' trail geweest. Korte maat oh zo steile klimmetjes. Er liggen enorm veel kiezels op het parcours en dat maakt het toch angstig. Maar ook leuk.

Zondagochtend tegen de natuur in vroeg gelopen. Mijn bioritme is zeker niet ingeregeld voor de ochtenden en dat bleek. Om tien uur vertrokken – één kopje koffie – om de nieuwe schoen in te wijden en de warmte te ontlopen. Vreselijk. Zweten, hartslag heel hoog, hijgen. Op een gegeven moment gestopt (kan mij het schelen) en daar zag ik dat ik op 4,7km en 2 minuten zat. Zo, zo. Prima eigenlijk, dus toch maar doorlopen. Eindtijd is 7,4km in 38min = 11,7 km/uur. Ja, goed. Hoe is het mogelijk, zo voelde het beslist niet.

Zondagochtend om kwart over acht vertrokken op de racert. Lekker rondje door het groene hart van een goede twee uur. Conditie behouden is het credo nu. Opvallend was dat de achillespees bij het opstaan niet zo stijf en pijnlijk was. Het zal toch niet waar zijn?

Gisteren de klassieker 'Spinnen bij Fred' gereden. Heb bewust geprobeerd om een slagje zwaarder te fietsen om wat kracht op te bouwen. De afgelopen Steven Rooks heeft geleerd dat ik kracht te kort kom om snel te klimmen. Fred draaide het afschuwelijke nummer 'Child in time' voor een sitting climb van een minuut of tien. Langzaam ritme en - het moet gezegd - een hypnotiserend nummer. Doeltreffend zeggen de dijbenen.

Ik gloei nog wat na van een loop rond het balijbos. Vaste rondje van 7,4 km in 37 minuten. Dat is maar liefst 12 km/uur. Fantastisch. Maar het lopen is op deze manier niet ontspannend en de advil zit al op de achillespees. Niet zeuren. Beretrots. Geen blessures asjeblieft.

Lekker gelopen. De statistieken zijn: 7,4 km in 39 min. Dat is 11,4 km/uur. Op schema!

Terug van de vakantie. Dinsdagavond het lichaam weer geactiveerd met een spinningles.

Vandaag was de Steven Rooks Classic. Goed getraind en gemotiveerd tot op het bot. Beetje nerveus ook wel want het is niet niks. We begonnen met een peloton van negen man voor de 160km. Als snel viel de groep uit elkaar en pakte we ons eigen tempo. Het was eigenlijk veel te koud (zeven graden is gemeten!) en het miezerde. Bah. Na de eerste verzorgingspost, na vijftig kilometer, zijn Jeroen en ik op de route voor de 110km terecht gekomen waardoor we de klim naar de Redoute gemist hebben. Plots stonden we aan de voet van die tweede scherprechter: bois d'olme. Een puist die pas na de Redoute zou moeten komen. Wat te doen? Terug te rijden om de oorspronkelijke op te pakken.......zo fris zaten we ook weer niet.

Er zat maar één ding op en dat was genieten. En dat hebben we gedaan. Met 130km in de benen wachtten ons bier en frieten in Maastricht. De rest van de groep kwam verrassend snel achter ons binnen. Iedereen moe maar nu al zin in de volgende tocht.

Op het filmpje is de reactie van Jeroen te zien toen hij hoorde dat we de Redoute gemist hadden. Niet te horen is de reactie van (de dodelijk vermoeide?) Anne. Hij had net de Redoute op de palmares geschreven toen hij hoorde dat wij deze links lieten: "Flikker toch op, man"!

Een obsessie, daar lijkt het op. Gisteren hadden we een laatste fietstraining voor mijn vakantie gepland. Nog één keer boven de honderd en dan naar Portugal. De weergoden gooiden roet in het eten. En hoe. Het heeft de hele dag geregend en de tocht naar Bergambacht om Anne en René daar te ontmoeten is afgeblazen. 's-Avonds toch nog gelopen. Obsessie. In de stromende regen en de schemering 6,4 km in 34 min gelopen. Dat is 11,2 km/uur. Prima. Vanochtend een paar rondjes op het  MTB parcours Zoetermeer gedaan. Obsessie. Erg leuk en heel wat anders. Het zijn korte en felle hellingen en bovenaan is de hartslag behoorlijk hoog en de zuurstofschuld aanzienlijk. Heel nuttig. Ik heb zaterdag een paar compressiesokken gekocht en die gisteravond en vandaag geprobeerd. Heel lekker. Ik stond vanochtend inderdaad zonder zware benen op – zoals door de verpakking beloofd werd – en minder pijn in de achillespezen. Tijdens het inpakken besloten om geen sportschoenen mee te nemen. De rust is vast goed en het gaat deze week niet om mijn sport maar lekker met z'n vijven genieten van elkaar. QuintenBill heeft zaterdag z'n eerste mountainbike gekregen. Wat een romantiek om samen met je zoontje te gaan fietsen. Voorlopig lijkt de geestdrift van één kant te koment. We zullen zien.

De eerste dag van de mei-vakantie. Een drukke tijd gehad op mijn werk en de studie en dat merk je dan pas goed. Ik was vandaag van plan om te gaan lopen en ik zag er de hele dag tegen op. Toch maar gegaan om een uurtje of vier. Stroef begin. Langzaam. Wind tegen. Ik heb een andere route genomen maar richtte me wel op dezelfde afstand. Het paardenpad in het Balijbos was vanwege de regen glad en modderig geworden en dat deed de snelheid geen goed. Dacht ik. Want het resultaat was toch verrassend: 7,4km in 41min. Dat is 10,8 km/uur. Minder leuk is dat mijn rug tijdens het lopen opspeelde, niet heel erg maar het verontrust me wel. Inmiddels voel ik niets meer, geen reden om minder te gaan lopen dus.

Wat kun je meer doen? Gisteren met Jeroen, het was een prachtige lentedag, zo'n 90km gefietst. De Sensa Veneto is ingereden en goedgekeurd. Maar komt een Sensa wel hoger dan de nok van Wassenaar? We gaan het meemaken. Bij Jochem, Rene en Anne gaat het ook kriebelen. Een sms van Marco om naar onze trainingsarbeid te informeren. Ons antwoord: "Wij staan in Lisse. Ga jij ook nog fietsen dan?".

Dinsdagavond nog een loopje gedaan. 6,5km in 34,5min. Dat is 11,3 km/uur. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat tempo twee uur kan volhouden. Vanavond ga ik me inschrijven voor de halve marathon van Amsterdam. (Lees je mee, Jeroen!)

Lopen. Je zou bijna vergeten hoe lekker dat is. Afgelopen vrijdag en vandaag gelopen. Ik heb de afstand wat vergroot om te kijken hoe de rug reageert. Dat valt een beetje tegen. Vrijdagavond 6,2km gelopen (met de forerunner voor wat extra motivatie). Toen ik stopte was de zwabbervoet er weer. Daar had ik niet op gerekend. Jammer. De volgende ochtend met pijn in mijn achillespees opgestaan. Ook dat nog. Vanochtend wat Advil opgedaan en dat hielp. Dat heb ik net ook, preventief, gedaan na een loop van 6,5km. Verrassend genoeg zwabbert de voet minder. We zullen zien morgen.

De cijfers. Vrijdag 6,2km in 39min is 9,5km per uur. Zondag 6,5km in 36min is 10,8. Met deze snelheid lukt het om de halve marathon een keer onder de twee uur te lopen.

Lekker hersteld van de AGR en de volgende uitdaging komt eraan. De Steven Rooks Classic met de Redoute daarin. Enige training is dus nodig want om dat hele stuk naar de Ardennen te fietsen, vanuit Maastricht dat wel, om dan naar boven te lopen......


Gisteren dus wat aan krachttraining gedaan en wel via een atb tocht van 38km: ATB route Land van wijk en wouden. Da's niks dacht ik. Mis. Hartstikke leuk en goed voor de spieren. Er zit behoorlijk wat zwaar terrein in: zandpaden, grindpad en houtsnippers. Goed bochtenwerk nodig tussen de bomen. Samen met Rene en Jochem, ook de Redoute, en Maik. Fietsen op de atb is totaal anders dan op de racert. Die 38km mogen gerust geïndexeerd worden tot – pak 'm beet – uhhhhh. Voor herhaling vatbaar.

Langzaam begint het ook te kriebelen om wat meer te gaan hardlopen. Ik wil beginnen met een duurloopje van 6km met een eindtijd op de halve marathon van twee. GPS dus mee nemen. Dat langzaam opbouwen tot 1 juli om de duurloop uit te bouwen tot de 10km met de gewenste snelheid. Ik hoop dat de rug sterk blijft.

De Amstel Gold Race. 150 prachtige kilometers. Het was prachtig, eigenlijk de mooiste tot nu toe. In het begin ging het cresendo. Heuveltje, hellinkje. Appeltje, eitje. Gaandeweg ging het steeds moeilijker en de beklimming naar het Drielandenpunt werd het omslagpunt. Het lukt me niet meer om op het zware blad te klimmen en moest telkens terugschakelen tot het allerlaagste verzet. Links en rechts vlogen ze me voorbij en ik zag Jeroen langzaam meters pakken. Chapeau! Bovenop de berg kon ik alleen maar op een steen zitten. Onvoorstelbaar moe. Nog nooit zo erg meegemaakt. Nu , een dag later, kan ik allemaal wel romantiseren maar dit was afzien. De kilometers naar de tweede verzorgingspost kan ik me niet meer voorstellen. Daar aangekomen ben ik weer een beetje hersteld. En dat was maar goed ook want de Kruisberg en de Eyserbosweg kwamen er vlak achter aan. De pijn was niet minder maar ik kon er in ieder geval van genieten.....en de finish kwam in zicht. Lekker over de Fromberg gefietst, dat vind ik een hele leuke heuvel. De Keutenberg opgelopen. 140km in de benen en dan de 22%. Ik weet niet of het me gelukt zou zijn maar het zat er mentaal gewoon niet in. Er zaten wat toeschouwers in de berm die riepen dat het geen wandeltocht was. Het antwoord is natuurlijk: "wij hoeven ons nergens voor te schamen". En zo is het. Samen lachend over de finish gekomen. Trots. Hoewel op verheugd toch maar geen Amstel biertje genomen.
Nog wat geleerd? Misschien wat meer aan krachttraining voor de benen doen (weer eens gaan mtb'en bij snowworld bijvoorbeeld, en de conditie op hoger peil brengen door wat meer te gaan hardlopen. Over drie weken de Steven Rooks Classic.

Vandaag hebben we de bultentocht gedaan. Het is prachtige tocht geweest over 100km, goed georganiseerd ook. Op het laatst wel een bordje gemist en daardoor is het misschien wat minder geworden maar deze gaat gewoon de boeken in voor 100km. Toch was het nog koud en over de dijk langs de rijn stond een straffe wind. Het zonnetje liet zich nog even gezien en daardoor werden we geinspireerd om de Grebbeberg op te rijden in een tempo, en ik citeer Jeroen, waar de Duitsers jaloers op kunnen zijn. Ook nog een leermoment gehad. Te laat en niet goed gegeten. Bij Leersum op 75km kreeg ik een hongerklop. Een dubbele mars gekocht en daarna naar de snackbar. Het menu bestond uit: grote patat speciaal, broodje groentekroket en een broodje warm vlees met gebakken ei en pindasaus, voor twee man dat wel. Volgende keer beter plannen. Een prachtdag.

Het is snackbar 'De Leeuw' in Oudewater geworden. Eigenlijk zouden we, afgelopen zaterdag, de Veluvia klimtocht van 120km gaan doen maar er waren genoeg redenen om dat niet te doen. Te koud, te nat maar bovenal zijn we er nog niet klaar voor. Er moet nog wat meer getraind worden. Daarom een fikse toch gemaakt langs Gouda naar Oudewater, razensnel door Papekop en......oef.......djee........wind, wind, wind tegen. Een heroische terugtocht langs Bodegraven en Boskoop. De nieuwe meter is waarschijnlijk niet goed afgesteld maar gaf 83km aan. De volgende tocht moet over de 100km. Fietsen is leuk.

Primavera! Vandaag heb ik samen met Jeroen de eerste rit gemaakt. Door de duinen naar Langevelderslag. Lekker (patatje gegeten bij snackbar coco in Noordwijk). Ik schat in dat we ongeveer 60 km hebben gereden en tel daarbij de inspanning vanwege tegenwind bij op. Een goede training. Mooie dag.

De finish van Milaan - San Remo heb ik trouwens op een ziekenhuisbed gezien. Het ging vorige week - onverwachts - helemaal mis met Pa. Het gaat beter maar de schrik zit er goed in. Fingers crossed en een schietgebedje.

Noodweer in Europa, toch fietsen. Gisterochtend zou ik met Jeroen een flinke tocht gaan maken, tenslotte komt de Amstel Gold Race er snel aan. Het weer was ronduit slecht en verstandige mensen gaan dan niet. In de loop van de middag werd het weer beter en ik besloot met de mountainbike over het wk-parcours te gaan. Mooi. Gaandeweg bedacht ik me want ik zag het niet zo zitten om de fiets te poetsen. Ik heb er een rondje Vlietlanden van gemaakt. Zo'n vijfentwintig kilometers maar met een fikse wind tegen en altijd motregen met hier en daar een plensbui. Lekker. Daarna even op de bank in elkaar gezakt. Heerlijk. Wat een zondag!

Ook fijn is dat ik heel rustig weer aan het hardlopen ben. Niet lang, ongeveer 1 á 1,5 km. Het zwabberen van mijn rechtervoet is in ieder geval bij het wandelen verdwenen en ook bij het hardlopen gaar het goed. Ik ben wel bang om bijvoorbeeld een stoep op of af te gaan, alsof ik dan door de benen zak en weer opnieuw kan gaan beginnen......Zaterdag en zondag (voor het fietsen). Nog twee keer dit kleine rondje en dan rustig uitbreiden.

De eerste fietstraining van het jaar. Een hele mooie. De velden waren bedekt met sneeuw en er lag nog steeds ijs op de

rottemeren. Er hangt mis op het land en het is grijs en koud. Nul graden! Samen met Jeroen ongeveer veertig kilometers gereden. Op de ATB. Op het laatst voelden we de kilometers behoorlijk en 's-avonds die heerlijke voldane vermoeidheid. In het begin ging het als een trein. We waren lekker aan het kletsen over werk en het komende sportjaar. Het is Jeroen en mij gelukt om ons op te geven voor de Amstel Gold Race. We gaan de 150km fietsen en ik verheug mij er enorm op. Er zal overigens behoorlijke getraind moeten worden bleek na een tijdje. Jeroen ligt sinds december in de lappenmand en ik heb natuurlijk ook niet veel gedaan. Geweldig dat we allebei weer in de race zijn.
Sinds twee weken krijg ik fysiotherapie voor de hernia. Twee keer in de week een uur. Het komt vooral neer op krachttraining voor de benen (nooit erg) en oefeningen om de stabiliteit te verhogen. Ik weet het niet wat ik ervan moet denken. Wat doet dit voor een hernia? Er wordt niet echt naar een punt toe gewerkt lijkt het wel. Volgende week bespreken met fysio.

Fit blijven

Ik ben afgelopen maandag weer langs de huisarts geweest. De diagnose is nu wel duidelijk, het is een hernia. Wat nu? Daarvoor langs een fysiotherapeut van het Sport Medisch Adviesbureau geweest. De vraag is hoe ik zo snel mogelijk van de pijn afkom en nieuwe pijn kan voorkomen.
Op zich zijn ze bij het SMA ook positief. Je kunt er gewoon van genezen (binnen drie maanden!) en er dan geen last meer van hebben. Wel oppassen met tillen. Volgende week beginnen met fysiotherapie om de rug te versterken. Nog even gevraagd welke sporten op dit moment verstandig zijn. Hardlopen dus niet......en ook mountainbiken zit er voorlopig niet in.

Om toch een beetje in conditie te blijven en mezelf te troosten heb ik een tracx gekocht. Leuk. Er zit een dvd van de Amstel Gold Race bij en dat blijkt heel leuk te zijn. Ook leuk kinderspeelgoed trouwens.

De planning voor sportjaar 2010 moet herzien worden. Ik hoop heel erg op de CPC loop. Die is op 14 maart en ik zal al heel tevreden zijn als ik de 10km kan lopen.

Gelukkig nieuwjaar

Een moeilijke start van het sportjaar 2010. Drie weken geleden schoot het in m'n rug. De symptomen van – misschien wel – een acute hernia. Lekker is dat. Gewoon een boekje van Mart Smeets op de bank lezen en opstaan met een probleem. Felle pijn in heup en enkel, daartussen pijn. Daarna niets meer kunnen doen. De pijn is inmiddels gezakt maar altijd aanwezig. Draagbaar dat wel maar ondragelijk is de angst dat het terugkomt en de gevolgens daarvan voor paps. We gaan het zien. Daarbij op tweede kerstdag ook nog griep gekregen. Best wel een zware. Nog wat kracht uit het lijf. Het eerste doel voor dit jaar is in ieder geval niet haalbaar: De Egmondse halve. Ik heb mijn zinnen gezet op een halve marathon in twee uur. Oké oké, geen wereldtijd voor velen maar voor mij een doel. CPC loop dan maar? Ik hoop het echt. Eerst weer starten met lopen. Op dit moment 'zwabbert' mijn voet een beetje achter het been aan. Twee weken geleden had ik weinig gevoel in die voet.......

Net nog ingeschreven voor Limburg Mooiste. De rode lus. 150 prachtige kilometers in de vroege zomer.

1 januari. Een nieuw jaar. Naar voren kijken. Rugpijn is zo 2009.