The day after. Boogies extreme was de mooiste van dit jaar. Het weer was fantastisch en de route zwaar, lang en mooi. Het ging over 165km waarvan de eerste 115km bedoeld waren om de rijden langzaam, maar onherroepelijk, uit te putten. De laatste kilometers slopen je daarna vakkundig. Toen ik de grens passeerde was de macht eigenlijk al uit de benen verdwenen. Maar wat een feest om 'dansend op de pedalen' de Fôret op te rijden. Blijven zitten tot het tempo er uit gaat en dan staan om de vaart er weer in te brengen. Als de dijen dan branden weer gaan zitten enzovoorts. Mooi! Moeilijk om je dan niet te verbeelden dat je Boogaard zelf bent of Lance natuurlijk. De laatste kilometers in Zuid-Limburg mochten er wezen. Steeds het zelfde patroon. Rene en Jeroen, alias 'den driest', liepen in afdalingen uit (ik durf niet zo) en de energie om het gat dicht te rijden op het vlakke, was er al niet meer. Klimmen ging verhoudingsgewijs nog wel lekker maar dan zie hoeveel inspanning het kost om tijdens een klim wat meters in te lopen. Op de Loorberg was dat goed te merken. Jeroen en Rene hadden een behoorlijk gat toen de klim begon. Voor hen is de tocht ook al 125km lang, heel kwiek ging het niet meer omhoog en ik kon heel voorzichtig wat terugkomen. Ik zal niet beweren dat de top te snel kwam maar voordat ik kon aantikken waren ze boven en ging het gas er weer op. Tot ziens. Volgende berg was de Gulpenberg maar dan we vanaf de zuidkant. Dat is de steile kant en die doet volgens mij niet onder voor de gevreesde Eysenbosweg. Kan ook komen omdat we er niet op gerekend hadden en dat is ook zo voor de Kruisberg. Een pukkeltje op weg naar de Eysenbosweg. Nou pukkeltje.....

Wel met uitzicht op die Eysenbosweg zo'n kilometer verderop. Maar ook die berg kom je op. Ik heb er niets van gezien. De wereld is niet groter dan twee meter voor je fiets en het enig geluid is je eigen gekreun in hetzelfde ritme als de pedaaltred. De beloning is de Fromberg. Mijn favoriet vanaf mijn eerste toerrit (AGR 2010). Daarna de Keutenberg, te steil en te kort om leuk te zijn maar mag niet ontbreken omdat die past in de mythevorming. Overleven, uitblazen en afzakken naar Valkenburg. Daar geen zoetigheid meer. Bier is bitter en dik verdiend.

Hé, wat zeg ik toch tegen mezelf bij het bereiken van de finisch op de Cauberg? Filmpje! Wat onzettend jammer dat er precies op Eysenbosweg een bus voorbij komt. En alweer die gozer met dat Cancellara-shirt........