Kijk eens even wat een indrukwekkend verband er om mijn been zit. Als ik helemaal op de foto zou staan, zou je mijn verschrikte gezicht erbij kunnen zien. De biopsie die nodig is voor het achillespeesexperiment is ook niet echt meegevallen. Niet dat het heel pijnlijk was maar de knip in de knie was ronduit vervelend. En dat na de afname van twaalf buisjes bloed. Poeh, ik herinnerde me dat ik ooit bloeddonor was in militaire dienst om zo een extra vrij dag te sprokkelen. De dappere korporaal die ik toen was ging telkenmale van z'n stokje en dat wilde ik nu pertinent niet. Lichte paniek dus. "You're daddy is a very brave man" zei een onbekende man uit Australië nog tegen mijn drie kinderen die geïnteresseerd meekeken met drie doktoren die een buisje in paps knie aanbrachten om daardoor met een lange naald - "Nee, dank u dokter. Die hoef ik niet te zien! Hap doktor, een hap?! U bedoelt toch zeker een hapje doktor?!"- wat weefsel af te nemen. Later bleek de man de opdrachtgever te zijn voor het onderzoek. In Australië is de therapie gebruikelijk maar nog niet wetenschappelijk onderbouwd en daar zijn de sportartsen van het Antoniushove juist erg goed in. Het is weer eens wat anders. Afijn, inmiddels geen centje pijn, het verband is nu een bescheiden pleister. Over vijf weken komt het opgewerkte goedje terug uit down under, drie injecties en dan kan ik in het voorjaar vast de halve marathon van Berlijn gaan lopen. Mijn eerste stappen in het naturel running van vorige week hebben de urgentie voor onorthodoxe maatregelen alleen maar groter gemaakt. Man man man, wat een pijn in die pees. Grappig dat dat in het ziekenhuis goed op de scan te zien is. Een deel van het achillespeesweefsel is beschadigd of zit in een fase waarin ze herstellende is. Maar.....er gloort hoop. Thanks mate!