Nicht geschafft

Het was eerst en vooral een prachtig sportjaar. Een gemiddelde van zo'n vijf keer per week actief zijn kan ook alleen maar als je er echt van geniet. En dat doe ik dan ook met volle teugen. Aan het begin van het jaar maak ik meestal wat vage plannen en die pas ik gedurende het jaar dan soepeltjes aan. Soms leg ik het voornemen keurig vast en soms is het een stiekeme motivator die alleen ikzelf ken. Oké dan, wat had ik me voorgenomen en wat is er niet gelukt? En waarom?

Grofweg ben ik er qua duurvermogen niet bepaald op vooruit gegaan dit jaar. Met hardlopen moet ik me gewoon beperken tot een beetje rennen zonder enige pretentie. Eergisteren werd ik op grappige wijze met dit nieuwe normaal geconfronteerd toen ik werd gepasseerd door een rennende man op leeftijd met nota bene een stadsfiets aan de hand. Hij had een pakje boterhammen en een flesje water onder z'n snelbinders gebonden en droeg een ruimzittende katoenen broek in plaats van blitse hardloopkleding. Al rennend spraken we wat totdat hij aangaf verder te willen gaan. Even aanzetten en weg was hij. Ik moest even naar adem happen. Nou ja, niet hard en niet ver is het credo...... Maar wel genieten. Hardlopen is namelijk gewoon de allerlekkerste sport. Elk jaar hoopte ik weer de halve marathon van Berlijn te kunnen lopen. Vanaf nu maak ik me geen illusies meer. Schon gut. Is er dan tijd om bij een volgend bezoek met de kinderen de geschiedenis van de stad in te duiken.

Ook is het me niet gelukt om me met fietsen aan te sluiten bij "groep A". Een prachtige lichte nieuwe fiets ten spijt kon ik niet aanhaken bij Anne, Jelle, Jochem, Rene en Arthur op de hellingen van het Zwarte Woud. Ik kon me wel goed weren in het B-groepje met Sean, Jeroen, Lex en Ed. Als mijn vader nou eens gewoon niet ziek was geworden en ik meer had kunnen trainen? Ach Pappie. Wat mis ik hem!

Krachttraing is eigenlijk helemaal niet saai als je maar ergens naar toe werkt. Ik nam me voor om aan het einde van het jaar mijn gewicht 4x8 keer te kunnen bankdrukken en me 4x8 maal op te kunnen trekken. Niet gelukt. De laatste set optrekken moet in drie keer en met bankdrukken blijf ik steken op en schamele 63kg met spierpijn. Even zag het er naar uit dat het wel ging lukken totdat een moment van onoplettendheid mij een gekneusde rib bij een partijtje kickboksen bezorgde en mij een paar weken belette om veel kracht te zetten. Ahum.  Hopelijk dat de kneuzing die ik gisteravond opliep sneller voorbij gaat.... 

Afijn een mooi sportjaar en volgend jaar graag weer zo. Op de planning staan een fietscampagne in het Zwarte Woud,  de Marmotte en de heerlijke routine van hardlopen, krachttraining en kickboksen. Mooi hoor, het leven.........

Leve de Kerstvakantie!

Heerlijk, het is Kerstvakantie. Ik heb duizend-en-één plannen voor de komende twee weken. Elke dag sporten, snoepen zonder schuldgevoel, m'n gezin liefhebben tot ze eng van worden en lezen. Twee boeken door elkaar. Fictie en non-fictie, allebei over geschiedenis en mijn 'favoriete' perioden. Zojuist terug van een zalig loopje door het balijbos. De nieuwe schoenen doen het goed. De ambitie zal ik echter niet naar boven bijstellen. Dit is het: 5km joggen. Mijn hele lijf schreeuwt "harder lopen" want de conditie en het gestel kunnen dat gemakkelijk aan. Alleen die anderhalve centimeter pees waarschuwt me met een bescheiden pijntje dat ik dat niet moet doen. Het is niet anders. Morgen krachttraining, overmorgen kickboksen en daarna tegen het omslagpunt trainen op de crosstrainer. Maar nu een kopje gemberthee zetten en een stukje lezen. Over welke dictator?

Winterstop? Nou nee.....

Het eerste deel van de feestmaand is voorbij. Niet alleen Sinterklaas maar ook mijn moeder en zoontje zijn jarig geweest. Ik geniet nu nog even van de overgebleven lekkernijen en ga dan eventjes miniseren zodat ik niet met brandend maagzuur de komende Kerstborrels in ga. Op een of andere manier heb ik heb gevoel in een soort van winterstop te zitten terwijl niets minder waar is. Twee keer in de week krachttraining, een kickbokstraining en voor de conditie wat hardlopen op de nieuwe schoenen en op de crosstrainer. Met hardlopen moet ik m'n verstand gebruiken, Ik loop slechts een kleine vijf kilometer en ook nog eens voortdurend op de rem. Op enig moment tijdens de run meldt de achillespees zich. Soms halverwege, soms bijna aan het einde en één keertje zelfs helemaal niet. Wanneer ik thuis kom en stop is de pijn gelijk weg en komt de andere dag niet terug. Ik moet het er maar mee doen. Maar wat geniet ik van de frisse lucht en de modder in het bos! Gewoon doen dus. Een echter cardio-booster is het op die manier natuurlijk niet en daarom kruip ik met enige tegenzin op de crosstrainer voor een half uur zweten. De hartslag zit dan al gauw erg hoog. Altijd kom ik dik ingepakte fietsers tegen. Vooralsnog krijg geen spontane zin om op de specialized te springen maar de plannen worden gesmeed. Met het Zwarte Woud en de Marmotte als hoogtepunten. Onnodig te zeggen dat er flink voor getraind moet worden. De basis ligt er, een stevige basis zelfs.........

Oké, nog één keer dan....

Hiernaast staan ze dan. M'n nieuwe hardloopschoenen. Misschien zijn het ook wel mijn laatste want ik investeer nog maar één keer, als de achillespees blijft opspelen is het over. Ik kon natuurlijk ook een Tacx kopen maar ik weet eigenlijk best wel dat ik dat toch niet ga doen. De schoenenspecialist annex podoloog zag onmiddellijk dat mijn blitse hoka's te zacht waren en dat er daardoor torsie op de pees komt. Waarheid of flauwekul? Ik weet het echt niet...... Me dunkt dat het assortiment van de winkel het advies stuurt. Anyway, toch hele mooie schoentjes. Ik was overigens verbaasd dat Adidas weer serieuze hardloopschoenen verkoopt. Daarna gelijk een stukje gelopen. Lekker. De tijd zal het leren. De verkoper zag het in ieder geval wel zitten want hij adviseerde me de hoka's niet weg te gooien want "als je straks weer een duurloop van 25 km of meer loopt zijn het heerlijke schoenen". WTF!? De conditie blijft ondertussen behoorlijk op peil door de crosstrainer en het gewichtheffen. Dat bleek wel tijdens een  kickbox seminar met toptrainer Roberto Flamingo (bekijk die site). Heel leuk met m'n nichtje. Ze blijkt bedreven in thaiboksen maar is vanwege afstuderen nu even meer in de collegebanken dan in de dojo te vinden.

Gisteravond met Sandra naar Moke in rotown geweest! Wat een band. Heerlijk shipwrecked in the eighties maar dat zijn wij natuurlijk ook.

Inmiddels rollen we de feestdagen in. Sinterklaas is er weer en hij neemt al z'n gevaarlijke lekkernijen mee: gevulde speculaas, marsepein en boterletters. Ik ben er gek op en in deze periode let ik maar niet op m'n gewicht. In januari ben ik er weer. Plannen genoeg en als ik er aan denk krijg ik al bijna zin in een lange fietstocht. Bijna hé.....

Supporter

Het is natuurlijk het mooiste om zelf te sporten. Maar supporter zijn is ook leuk. Ik ben supporter van Feyenoord, Lance Armstrong en mijn zoon qb. De eerste twee hebben me wel eens teleurgesteld. De laatste niet. Integendeel. Ik beleef enorm veel plezier aan de sport van qb: karate en kickboksen. Goed dat ik het leuk vind want er gaat nogal wat tijd in zitten. Een overzicht van de afgelopen week. Maandagmiddag twee uur kyokushin karate bij Sensei Wesley Jansen's Hokori Meiyo (rechtsonder). Op woensdagavond de techniek bijslijpen bij 'good old' Shihan Antonio da Graça (linksboven) om op diezelfde avond nog Paps op z'n neus te stompen bij Wesley. Wat een heerlijkheid om samen met je zoon te kickboksen! Lachen, hard werken en vreselijk genieten van elkaar. Normaal gesproken traint hij op zaterdag bij da Graça maar afgelopen Zaterdag organiseerde de Nederlandse Karate Associatie een speciale training door Lloyd Lawson (rechtsboven). Die viel voor junior volkomen in het water omdat hij zijn eigen band vergat en zich daarom in een witte band moest melden. Hij was helemaal van de kaart en een schim van zichzelf. Zondag een vrije training bij Roel Wildeboer (linksonder). Daar revancheerde hij zich grandioos voor de dag daarvoor. Moe maar voldaan reden we terug naar huis. Snel z'n pak wassen, het is namelijk zo weer maandag........

Oh oh oh, wat een nare situatie

Oh, oh, oh, wat een nare situatie. Is de achillespeesblessure terug? Het lijkt er wel op en dat is niet best. Eigenlijk betekent het voor mij het einde van de beoefening van mijn favoriete sport hardlopen......... En dat op een moment dat ik er weer vertrouwen in kreeg. Watsgeburt? Door rustig opbouwen kon ik een kleine acht kilometer hardlopen. Ging lekker.Wat heet! Frisse lucht, herfstkleuren in het bos en endorfine. Maar wanneer de conditie beter wordt, gaan afstand en snelheid ook omhoog. Ik stond constant op de rem maar zocht de grens? Nou, afgelopen Vorige week vrijdag bleek ik tegen de grens te lopen. Eerst alleen een beetje milde pijn, meer een stijf gevoel. Hooguit één op de pijnschaal en de volgende dag gelukkig weer verdwenen. Maandagavond dus weer een stukje gelopen. Na een paar honderd meter kwam dat gevoel weer op. Kwartiertje doorgelopen en toen maar gedesillusioneerd gestopt. De pijn en de stijfheid gingen nu niet meer weg. Helaas erg herkenbaar. Balen, verschrikkelijk. Wat nu? Wat nu? Een duursport-element is toch wel essentieel in mijn winterprogramma. Misschien een taxc? Dat moet dan wel een interactieve zijn want de gedachte alleen al verveelt me. Tja. Voorlopig de conditie maar even op peil houden op de crosstrainer. Gegarandeerd zweten. Een paar dagen de pees ontzien en dan toch nog een stukje hardlopen. Tegen beter weten in. Ik weet het heus wel.

A new hope

Rustigjes de 'winterperiode' ingegleden. En dat betekent in mijn geval dat de racefiets voorlopig in de schuur blijft staan. De afsluitende fietstocht ging door de Betuwe. Volgens plan stonden er 3x50km op het programma maar gelukkig kon ik de jonge honden ervan overtuigen dat ik er niet bepaald getraind voor was. De route werd daarom beperkt tot een nette honderd kliks. Schitterend weer, goed gezelschap en lekkere taartjes. Een topdag! Maar..... blij dat het fietsseizoen erop zit. In februari meld ik me wel weer. Uiteraard blijf ik in de winter niet op de bank zitten. De gebruikelijke mix van fitness, boksen en hardlopen staat borg voor een heerlijke sportwinter. Ik stel me erg veel voor van het hardlopen. Stiekem hoop ik dat ik tegen Kerst weer een volledige 10km binnen één uur kan lopen. Pas dan verklaar ik de langdurige blessure aan mijn achillespees voorbij. Maar voorlopig ontspannen lopen en vooral voorzichtig uitbouwen. Zonder de tijd en snelheid te meten. Misschien lukt het wel! En hopelijk kan er nog geschaatst worden ook.

Zojuist heb ik paar nieuwe compressiekousen gekocht. Misschien is dat wel de beste indicatie dat er weer muziek in het hardlopen zit. Heel geleidelijk vergroot ik de afstand en verhoog de snelheid. Heel geleidelijk hé...... Maar inmiddels zit wel weer ik op een niveau waarin die heerlijke, bijna euforische, gemoedstoestand ontstaat. Een soepele tred, hartslag net beneden het omslagpunt en beenspieren die het gemakkelijk aankunnen. En dan ontstaat zomaar de 'runners high'. Vaak dwalen mijn gedachte dan naar mijn werk en gek genoeg altijd in positieve zin. Voor problemen ontstaan -als vanzelf- creatieve oplossingen en ik kom dan bruisend van energie met een actielijstje thuis. Niet altijd hoor. Ik realiseer me dat dit heel anders is op de fiets. Ook daar dwalen mijn gedachten alle kanten op maar merkwaardigerwijs zijn dat toch wel de zwaardere onderwerpen: banken- en vluchtelingencrises, zwarte piet et cetera. En daar wordt ik dan niet al te vrolijk van. Hoe kan dat nou? Ach, ik zit natuurlijk ook niet voortdurend te panikeren op mijn biesieklette. Maar toch. Een opmerkelijk verschil.

De zomervakantie is bijna voorbij. Nog maar twee lekkere, luie en zonnige dagen en ik zal weer op de stadsfiets richting DUO moeten gaan. Ongetwijfeld draai ik dan Deacon Blue's Dignity vanuit de standaard playlist. Da's traditioneel mijn manier om me te verzoenen met het onvermijdelijke. Nou ja, zo erg is het ook weer niet.......

Het was een hele mooie, rare zomer. Op sportgebied heb ik de laatste weekjes wat gas terug genomen en -helaas vind ik nu- niet erg op gezond eten en drinken gelet. Ik popel inmiddels om de routine weer op te pakken. Gisteren kocht ik twee prachtige boeken ter inspiratie: Obsessie over de Marmotte en In de ban van de ring over martial arts. Geweldig en zeer toepasselijk want wil ik het kickboksen niet structureel gaan beoefenen? En staat volgend jaar de Marmotte-in-één-dag niet op de planning? Jawel! Er is geen trainingstijd te verliezen. Straks de hoka's aan voor een rondje en daarna lezen en leren. Ik krijg ineens  enorm veel zin in de komende periode. De afsluitende rit met de fietsmaatjes van 3x50km doorheen het rivierenlandschap wordt tevens de aftrap voor het nieuwe fietsseizoen.

Deze zomer heb ik -na negen jaar- een oude liefde herontdekt: duiken.  Samen met Suzanne en Quinten een prachtige duik gemaakt in Palamos aan de Costa Brava. Het was een  belevenis voor paps én de offspring. Vooral Suzanne was razend enthousiast. Onbevangen en gracieus dartelde ze om me heen. Ze kon zelfs naar me lachen met een ademautomaat in! Qb ging technisch crescendo maar vond het wel wat enger. Mijn zoon ziet er niet tegenop om een potje full contact tegen een Japanner of Rus te vechten maar hier moest hij toch even slikken. Doch volgende keer is hij gewoon  weer van de partij, bezwoer hij me. Was het maar alvast zover......

En dat je dan thuis komt na een training en het eten is klaar. En dat het dan ook nog eens Sandra's fantastische lasagne met groene salade en vers fruit is. Ja, dan is het vakantie. Ik geniet van de vrijheid, ik kan me niet voorstellen dat ik me als pensionada ooit eens zou vervelen. Heerlijk lezen, koffie drinken en dan gaan bedenken wat er die dag op de sportieve agenda staat of komt. Er is genoeg om uit te kiezen: hardlopen (inmiddels durf ik het zo weer te noemen), fietsen, krachttraining of kickboksen. Het kan niet op en sinds tijden ook blessurevrij. De vervelende en langdurige rugpijn annex ischias die die zich in de vorige zomervakantie manifesteerde is zo goed als weg. Het blijft echter oppassen met de rug en dan krijg je de rare situatie dat je wel in de sportschool ijzer aan het tillen bent maar niet ijskast van je nichtje sjouwt tijdens een verhuizing. Da's eigenlijk wel raar en eerlijk gezegd geneer ik me er wel voor....... Genoeg daarover! Sportief gezien ben ik beresterk. Het is daarom enorm jammer dat er dit jaar geen Marmotte op het programma staat. In deze vorm en met de nieuwe fiets had ik mezelf best wel eens kunnen verbazen. Volgend jaar een nieuwe kans en ik ga er gericht op trainen deze winter.

Inmiddels heb ik weer heel wat kilometers weggetrapt. De lekkerste waren deze week met Sean en Jeroen: de klassieker Zoetermeer-Vinkeveen-Zoetermeer doorheen het prachtige Groene Hart. Wat is Holland toch mooi, zijn pannenkoeken toch lekker en is de fietssport toch pittig! De avond daarvoor was door Sensei Wesley een onbehoorlijk zwaar circuit uitgezet en dat zat me die dag op de fiets nogal dwars. Als multisporter moet ik me voornemen om wat meer rust in te bouwen. Ik zou haast denken dat je door de afwisselende activiteiten elke dag wel kunt vlammen maar dat lijkt niet helemaal op te gaan. Herstellen moet en dat kan alleen maar door rust. Daarnaast geef ik inmiddels toe aan een hype(?) door aanvullende eiwitten na de krachttraining in te nemen. Ronduit smerige drankjes maar het lijkt het herstel na inspanning wel degelijk te bevorderen. Het mogelijke placebo effect neem ik daarbij maar voor lief. Hoeveel eiwitten zitten er eigenlijk in lasagne?

Zomervakantie 2015. Een heerlijke tijd. Natuurlijk. Maar deze periode heeft ook een zwarte rand. Mijn vader is namelijk overleden. In de context van deze blog kun je gerust stellen dat hij aan de basis stond van mijn passie om te sporten. Zelf was hij een niet onverdienstelijke keeper -naar eigen zeggen tenminste- en ik speelde vanzelfsprekend al jong bij 'Lenig en Snel';de club van zijn jeugd. Elk weekend was hij er. Zelfs toen ik op zondagochtend vroeg in de senioren voetbalde. In het Feyenoord stadion maakte we de gang van de familietribune (korting voor mij) naar het 65+ vak (korting voor hem). Samen zagen we Ramljak in'74. en wat genoot hij toen Ulrich van Gobbel in de champions league boven zichzelf uitsteeg. Onbetaalbaar. Hij stimuleerde me toen ik judo, karate, tafeltennis en volleybal speelde en betaalde m'n eerste abonnement toen de fitness rage ook in ons land voet aan de grond kreeg. Ik mis hem en het is nog maar zo kort. We spraken nog -moeizaam- over de kansen voor de Nederlandse renners na de start van de tour de france in Utrecht. Deze tour is nog niet eens voorbij en hij is dood en begraven........

Afijn, vakantie dus. Er is genoeg tijd om te sporten en ik pak de routine maar weer op. Er was al een tijdje niet meer gefietst en dat merkte ik afgelopen weekend goed. Een heerlijke, zware tocht door het Westland met alweer veel wind. Het blijft opmerkelijk dat er in zo'n bekend gebied toch altijd weer nieuwe fietspaadjes te ontdekken zijn. En -oh oh oh- wat rijdt mijn Specialized Roubaix toch fantastisch! Ook lukt het me om rustig de loopafstand uit te breiden zonder dat de oude blessure opspeelt. Voorzichtig tik ik nu de vijf kilometer aan. Waarschijnlijk dan; runkeeper blijft taboe bij het hardlopen en ik zie dat vooralsnog als een succesfactor. Daarnaast blijft het ijzeren ritme van 2x per week pumpin' iron van kracht en het wekelijkse partijtje kickboksen wordt bijna normaal.

Blijft er dan tijd over voor nog meer plezier? Jazeker! Gisteren de hele dag een bootje gehuurd op de Kromme Rijn. Geweldige natuur op een steenworp afstand van de grote stad. Het kan. Pure ontspanning. Daarnaast lezen, veel en gevarieerd lezen. Nu een Steven King en als die vandaag of morgen uit is ligt 'Het Mussolinikanaal' op me  te wachten. Daar verheug ik me enorm op. Ook probeer ik iets meer aandacht aan het avondeten te besteden. Er is nu geen reden om maar weer eens een snelle pasta in elkaar te draaien omdat we laat thuis zijn van het werk en de kinderen naar sport en spel moeten. Van de week daarom de entrecote modenese van blogger gastheer gerard gemaakt.  Dat was goed gelukt en op het programma staan nu z'n zoetzure garnalen maar bovenal het toetje van bastogne koeken en aardbeien. Maar vanavond niet want dan vieren we dat Sandra ook vrij is (yippie) en gaan we met z'n vijven in de stad Mexicaans eten.

Nu nog een kopje koffie drinken in de tuin en de 'Opinie & Debat' pagina in de Volkskrant lezen. Dan een stukje hardlopen en wat ik daarna ga doen ligt nog helemaal open...... Vakantie is best wel lekker. Dag Pap.

Het zijn heerlijke sporttijden. Verstandige ook. Vorige week heb ik eerst even wat rust genomen om een beetje herstellen. Daarna de draad weer opgepakt met wat krachttraining, hardlopen en ....... kickboksen. Om de 'verminderde meeropbrengst' voor te zijn wisselde ik weer eens van schema. In plaats van veel herhalingen met een laag gewicht naar -jawel- minder en langzame herhalingen met wat meer kilogrammen. Dat helpt ook tegen de sleur natuurlijk, altijd een puntje van aandacht bij fitnesstraining. Na de zomer draai ik het gewoon weer om. Van fietsen is niet veel gekomen de afgelopen week. Dat komt omdat ik er met hardlopen een fijn alternatief bij heb. Wanneer het zoals de laatste dagen koud en een beetje nat is met ook nog eens wind  (wanneer houdt dat eens op?) kies ik maar voor een rondje rennen. Fietsen komt straks wel weer, plannen genoeg. Deze week ook de stoute schoenen aangetrokken en me bij hokori meiyo gemeld. Geweldige training gehad. Wat een sport is dat.... Korte felle partijtjes vragen het uiterste van de conditie. Interval training pur sang. Hoewel ik mezelf als redelijk getraind beschouw had ik me daar toch een spierpijn in m'n armen en bovenrug. De pijn op mijn bovenbeen was van heel andere orde; een armoedige blok mijnerzijds van een een lowkick was daar debet aan. Ja, het gaat lekker.

Nou is dat even lekker dan. Vanavond rende ik alsof het 2013 was! Nee, niet hard en ook niet ver . Soepel. Ontspannen. Geen blessure en ook niet verkrampt uit angst voor weer een nieuwe blessure. Puike conditie heb ik. Duidelijk is wel dat de beenspiertjes zich nog wat aan de beweging moeten aanpassen. Nieuwerwetse hulpmiddelen blijven gewoon thuis; fuck runkeeper. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik me laat opjagen door zo'n toepassing en daardoor de boel forceer. Met alle gevolgen voor het kwetsbare lichaam van dien maar het gaat ook ten koste van mijn plezier. Ik zal voortaan niet aantoonbaar sneller of verder dan de vorige keer willen gaan. Maar lekker lopen, joggen misschien wel. En dan genieten van frisse lucht, bomen en de ondergaande zon. Eerst een beetje nadenken over mijn werk en daarna helemaal nergens aan. Bij het fietsen fokt de app me trouwens minder op. Meelezers daarentegen......... Ging het alleen daarom zo goed? Ach, Sandra vertelde me dat het met Pa vanavond best redelijk ging na wat nieuwe pillen. Dat maakte me heel erg blij en gaf energie. Ik gun het m'n ouders zo, nog een paar fijne momenten samen.

Hemelvaart is fietsen. Dit jaar zijn we maar eens naar het Zwarte Woud gegaan. De berichten waren dat dit een vergelijkbare omgeving is als de Vogezen. Maar Duits en dus betere wegen en bovendien weer eens iets anders. Dit keer is een Gasthaus in Oppenau geboekt, de eigenaar lijkt er niet veel zin in te hebben en ontdooit maar langzaam. Pas als het diner voor tien man wordt geserveerd zien we een lachje. Na aankomst traditiegetrouw een stukje fietsen. Dik twintig kilometer om de stijve spieren van de lange autorit los te gooien.Vlak bij het verblijf begint de klim naar de Zuflugt en dan blijkt maar weer dat klimmen niet te vergeleken is met het vlakke en ik beslist geen begenadigd klimmer ben. De conditie en de moraal zijn echter uitstekend. Voor mijn gevoel heb ik die dag (en de dagen daarna) nog nooit eerder zo goed geklommen; zeker niet eenvoudig maar heerlijk.  Daarna douchen, schnitzels en Duits bier. De volgende dag begint nat en daarom dus niet fietsen maar koffie in een conditorei. Gesterkt door het lekkers toch een flinke, mooie rit gemaakt naar de Brandenkopf.  Om die te bereiken waren twee helse, heerlijke klimmen nodig. Kom op zeg, het hooggebergte is echt niet zwaarder dan dit hier. Ik begrijp de fietsromantiek van de Galibier heel goed maar qua sportieve prestatie............ Zondag was de koninginnenrit naar de Hornesgrinde. Zelfde verhaal; prachtige klim, loodzwaar en super gefietst. Daarna met een kleine groepje merkwaardigerwijs ergens bij Mitteltal volkomen van het padje gegaan. Asfalt werd grint, grint werd zandpad, zandpaadjes liepen dood. Na bijna twee uur -zonder gsm bereik, ook dat nog- uit het donkere bos opgedoken, toen hadden we niet veel zin meer in een laatste klim. Een negen kilometer lange afdaling, over heerlijke asfalt, was een spectaculaire afsluiting van een geweldig weekend. Volgens jaar lustrum met deze groep fijne gasten. Was het maar alvast zover hoor ik Jochem zeggen.

Na een korte rust heb ik het sporten alweer opgepakt. Rustige fietstocht langs de Rottemeren (altijd leuk) en fitnessen met een bonus van 22 minuten rennen op de loopbaan. Nu twee keer gedaan en nog steeds geen negatieve reactie van achillespees of rug. Voorzichtig blijven......... 

Routineus draai ik m'n sportprogramma. Twee maal fitness per week en tussendoor probeer ik zo veel mogelijk te fietsen. Dat tussendoor schiet er nu een beetje bij in. Iets met Pa dat de aandacht verdient en dat doe ik -niet graag maar- met liefde. De doelstelling met betrekking tot het aantal gereden kilometers heb ik inmiddels naar beneden bijgesteld, de doelstelling om fit naar Duitsland te gaan blijft ongewijzigd!

De trainingen staan momenteel vooral in het teken van het komende fietsweekend in het Zwarte Woud. Vandaag is de - overambitieuze - doelstelling om 1500km te fietsen voor eenderde volbracht. Het was niet bepaald een gemakkelijk ritje. Wat een wind! Gelukkig kon ik wat schuilen achter de ruggen van Jeroen en Sean. Zware sport, mooi ook wel. Wat ook zwaar valt is het doorgronden van de relativiteitstheorie en de quatummechanica. Ik kreeg onlangs het boek 'In Einsteins achtertuin'. Een prachig thema over een vader en dochter die samen een ontdekkingsreis door de natuurkunde maken. Deze paps moest in het eerste hoofdstuk al afhaken; alle internet pagina's 'for dummies' ten spijt. Best een slimme kerel die Albert....... Mij werd daarom Bill Bryson aangeraden. En laat ik daar de rijk geïllustreerde editie nu in huis hebben. Wat een feest! Sporten en lezen. Wijntje erbij?

Met ijzeren discipline probeer ik het verval van het vijftigjarige lijf in toom te houden. In de winter en het vroege voorjaar deed ik braaf enkele malen per week aan kracht- en conditietraining, met beide zit het daarom wel snor. Vier trainingen per week; pumping iron en op de crosstrainer. Voorzichtig breng er ik nu wat hardloopelementen in door een beetje meer te squaten en tien minuten op de loopband rennen met een snelheid van maar liefs negen kilometer per uur. Vooralsnog lijkt de achillespees niet tegen te stribbelen en dat is dan het laatste wat ik er op het blog over wil zeggen. Nou, alleen de uitkomst van het achillespeesonderzoek dan: noppes. Degene die het experimentele  peesweefsel kreeg ingespoten heeft geen aantoonbaar beter herstel (if any) dan zij die een zoutoplossing kregen. Jammer, voor elke loper. Het had zo mooi kunnen zijn. Nare blessure.

Nu de temperaturen weer wat beter worden, ga ik natuurlijk meer fietsen. Lekker hoor. Ik bereid me voor op een weekendje fietsen in het Zwart Woud. Uiteraard in het weekend van Hemelvaart dus heel veel tijd is er niet meer. Maandag dus proberen de eerste honderd kilometer te maken in de Bultentocht met 'de jongens'. Het is 's avonds weer lichter dus het moet mogelijk zijn om flink te trainen. 

Het is nu Pasen. Morgen lekker rustig wakker worden met koffie, de krant, urbi et orbi en een fantastische marsepeintaart. Daarna met z'n vijven wandelen in een waterig zonnetje........ De sportplannen komen dan vanzelf op.

Oudejaarsavond 2014. Tussen de pizza en de oliebollen door is er even tijd om te reflecteren over het voorbije sportjaar. Dat jaar zou mijn rentree op het loopfront moeten zijn geweest maar het is er niet van gekomen. De achillespees héh. De tweede helft van het jaar ben ik ook nog eens geplaagd door een ischias die maar niet weg wil gaan. Ik heb me maar een beetje aangepast en haal m'n kicks nu uit de sportschool. Beetje stoeien met gewichten en de conditie op peil houden op de crosstrainer. Eigenlijk heb ik de knop al omgezet en deze activiteiten in m'n hoofd tot mijn primaire sport gemaakt. Snik. Maar het is goed te doen. Ik train veel herhalingen met een relatief laag gewicht om niet al te veel spieren op te bouwen. Want ik ben klein en kaal en dan oogt een brede schouder- en borstpartij al snel ordinair. Met de crosstrainer kan ik het best vinden. Wel een maf gezicht hoor zo'n een rij machines gericht op een rij televisies. En dan valt de slechte kwaliteit van de programma's nogal op, astro tv en Business class van Harry Mens bijvoorbeeld alsmede allerlei vreemde soaps lijken favoriet bij fit for free. Heel anders is dat bij het hardlopen in de frisse lucht met pak-em-beet een fazant of buizerd ter verstrooiing. Maar ja...... Ik heb daarom maar wat nieuwe afspeellijsten gemaakt om op te 'lopen' en dan blijkt wederom dat ik hopeloos ben blijven steken in de jaren 80. Geen afspeellijst zonder Duran Durans 'Hungry like the wolf'' en het zwaarste moment, op de top van de inspanningspiramide, is toch het lekkerst op Visages 'Fate to grey'. Anyway, het moet maar zo. Voor het komende jaar maakt ik me - op sportgebied - helemaal geen enkele illusie. Hooguit maar eens verdiepen in recenter muziek voor op de crosstrainer. M'n dochter ontwikkelt een leuke smaak zoals Neon Trees. Je zou bijna zeggen dat ze ook is blijven steken.

Het is sportief gezien een merkwaardige periode. Een loeierd van een ischias beperkt me behoorlijk. Eigenlijk doe ik erg weinig in afwachting van betere tijden. Maar vandaag stond er iets op het programma dat overmatig gebruik van pijnstillers rechtvaardigt: baanwielrennen. Ter ere van Jeroens verjaardag hadden we een kennismakingstraining in het velodrome in Amsterdam geboekt. Spannend!  

De entourage op de enigszins verlaten wielerbaan ademt de vergane glorie van de jaren vijftig. Het is oude troep maar wel schoon. Wilfried de Jong kan er een prachtige reportage over maken, als hij dat al niet gedaan heeft.... Spannend dus en bij de eerste blik op de baan zonk de moed me in de schoenen. Zo steil! Dat kan toch niet? Na een kort praatje en kennismaking met de prima fietsjes gingen we de baan op. Het grijze beton leek spekglad en remmen kan niet. Ik moet zeggen dat het me mentaal wel wat moeite kostte om de eerste keer naar boven te sturen. Maar toen.... geweldig! Wat een spektakel. Een heerlijk gevoel om rond te draaien. Steeds sneller, steeds hoger. En wat een mooie workout. De eerste rondjes gaan moeiteloos maar na een tijdje gaat de hartslag omhoog en de ademhaling razendsnel. Dat komt deels door een matige conditie maar zeker ook door de opwinding en de sensatie van de wind door je haren. Na een paar rondjes lijkt het alsof je in een soort van trance komt. Heel gek maar eigenlijk best lekker. Ik vind het een vreemde discipline maar voor herhaling vatbaar.

Vakantietijd! Lekker weer thuis. Het is elke dag maar weer de vraag wat ik ga doen en wanneer dan wel. Heerlijk is dat, geen verplichtingen, laat naar bed gaan, lang uitslapen en "lezen in de zonnige tuin met koffie en koek". Helemaal keuzevrij voel ik me toch niet. Het Dolce Vita in Italië heeft namelijk wat sporen nagelaten; paar pondjes vet rond de middel. Onvoorstelbaar toch dat een straf sportprogramma zo snel door een luie periode teniet gedaan kan worden. Daarom dus al paar keer in de sportschool geweest en - hé dat is leuk - rustigjes begonnen met wat hardlopen. En dat laatste is me toch lekker! Voorzichtigheid voor alles en ik kan niet bepaald zeggen dat ik nou erg ontspannen loop. Elk pijntje of stijf gevoel doet me vooralsnog schrikken. We gaan het wel zien; eerlijk gezegd ben ik er wat sceptisch over geworden maar dat is geen reden om het gewoon weer eens te proberen. Mijn stille hoop heb ik op de hoka's gevestigd, ze lopen in ieder geval heerlijk. Vanochtend ook weer eens een stukje gefietst. Ondanks het feit dat de held in het boek "De leugens van Lance - de ondergang van een wielerlegende" volledig wordt gefileerd, heb ik toch maar mijn favoriete US Postal Service shirt aangetrokken. Tenslotte bezorgt de Texaan mij zelfs nu nog plezier in de vorm van kostelijke leesuurtjes. Het zijn waarschijnlijk wel de laatste tochtjes op de trouwe Focus fiets. Tijdens de laatste Marmotte (foto's) werd het me wel duidelijk dat ik flink moet investeren in materiaal zoals een triple crankstel en/of een groter tandwiel achter om - met de huidige trainingsarbeid - fatsoenlijk de alpen over te gaan. Want het viel me ook dit jaar niet mee! Da's niet erg natuurlijk want daar doe je het natuurlijk ook voor. Zwaar maar alweer geweldig. Ik ben de vier cols dit jaar, voor mijn gevoel, beter dan ooit over gegaan. Vooral de Galibier was een overwinning. Niet gehinderd door enige prestatiedrang - zelfbescherming hoor - heb ik alleen naar mijn hartslag en ademhaling geluisterd en het klimtempo daarop afgestemd waardoor ik telkens majestueus de top bereikte. Terugkijkend vraag ik me dan wel af of ik dan niet een beetje te veel op reserve reed en misschien wat meer pijn moest incasseren met een hogere hartslag. En zou ik die Marmotte nou niet eens gewoon in één dag moeten doen? Sean zette me mijn beide benen op de grond: "weet je nog wat je tegen me zei halverwege de Alpe? En kun je nog terughalen hoe je je toen voelde". Oké, point taken. Nu op m'n gemakkie boodschappen doen. De bakker heeft een heerlijke boterkoek-appeltaart in de vitrine liggen! Gewoon doen. Morgen toch weer hardlopen...

Daar liggen mijn oude Teva sandalen. In het niet-recyclebare compartiment van een Italiaanse vuilnisbak. Bijna twintig jaar geleden kocht ik ze als voorbereiding op een reis door Kenya. Ze hebben het goed gedaan; van de verzengende hitte van de Centraal Aziatische woestijn tot de modderige moerasberg Ruwenzori in Uganda. Terugkijken is leuk. Het is lang geleden dat we een verre reizen maakten. Kinderen, weet-je-wel. Overigens is dat wellicht het grootste avontuur dat een mens kan aangaan. Je wereldje wordt kleiner maar wordt tegelijkertijd ook steeds relevanter. Na mij de zondvloed kan echt niet meer. Ik herinner me bijvoorbeeld - op mijn teva's - enorm genoten te hebben van monotoon gezang uit een madrassa in Buchara. Stiekem meeluisteren om de hoek, prachtig. Nu zou ik het - al dan niet ten onrechte - met wat meer reserve aanhoren... Jammer. Heerlijke vakantie overigens. De sportactiviteiten beperken zich tot wat zwemmen en badminton. Misschien nog een wandelingetje naar de bakker en het strandterras voor cappuccino. Van de sportarts hoorde ik dat pas in september iets gezegd kan worden over de achillespees. Ik wacht daarom nog even met hardlopen. Mooie smoes hoor. Pfff.

Na een kleine motivatiedip vlak na de Vogezen ben ik weer volop bezig om met de voorbereiding op de tweede hoofdakte van het fietsseizoen: La Marmotte. Het is soms een hele opgave om weer op de fiets te stappen; ik heb inmiddels geen gespreksstof meer met mezelf op de lange tochten door de polders. De verveling slaat dan toe en er zijn zoveel leuke alternatieven. Bijvoorbeeld De waarheid over de zaak Harry Quebert. Zo'n boek doet je beseffen dat lezen zoooo lekker is. Vooral in de tuin; koud biertje in de middag en een korenwijntje voor de koele avonden.

Gelukkig zijn er dan altijd weer die momenten van waar fietsgeluk. Bijvoorbeeld omdat het gemakkelijk gaat en je in een fantastische flow geraakt of ineens ontdek je een prachtig pad waar je nog nooit geweest bent. Wat is Zuid-Holland toch mooi... Zonder ironie. Een aantal weken geleden wilde ik de fiets nog inruilen of in ieder geval grondig renoveren. Op de langere en steilere hellingen kom ik gewoon te kort met het beschikbare verzet. Een triple of minimaal een grotere tandwiel achter is hard nodig om de benen normaal rond te krijgen zonder dat energieverslindende harken met een snelheid van pak-hem-beet 9 km per uur. Dure grap is dat. Een simpel tandje erbij betekent dat ook andere nieuwe componenten van voor naar achter vervangen moeten worden. Tja, al twijfelend meesmuilt de verkoper dat ik natuurlijk ook 'kan gaan trainen'. Dat doet de deur dicht. Ik heb daarom alleen een paar nieuwe zwarte bandjes gekocht om de, letterlijk tot de draad afgesleten, hippe rode banden te vervangen én - dat is gaaf - een gouden stuurlint. Als dat niet stimuleert weet ik het niet meer. Extra krachttraining op de sportclub en een boost voor het uithoudingsvermogen door crosstraining doen de rest. En hoe hoog is die Galibier nu eigenlijk? Knallen, nog twee weken! Daarna wil ik eigenlijk voorzichtig een beetje gaan hardlopen. Ik vrees dat experiment wel. Eigenlijk voel ik de achillespees nog steeds elke morgen. Soms een beetje, soms helemaal niet en soms heel erg. Er is werkelijk geen peil op te trekken. Het blijkt dat rust dus ook niet helpt. Ik ben daarom bang dat ergens aan het einde van het jaar de onvermijdelijke conclusie is dat...

Qb doet het geweldig in zijn sport. Gisteren ontving hij zijn tweede zwarte streep op de blauwe band: de 8e Kyu. Uit handen van zijn leraar Shihan Antonio da graca. Een week later dan de rest van de groep omdat hij tijdens het echte examen tot zijn afgrijzen moest uitvallen, dat is niet gebruikelijk maar er werd heel erg lief ingespeeld op de beleving van de kleine krijger. Sowieso is mijn oordeel dat men er enorm goed voor elkaar zorgt. Fysiek en mentaal. Goed, je krijgt tijdens de training een behoorlijk pak slaag maar wel op het niveau dat je aan kunt of - belangrijker - zelf wilt. Ik vind mijn zoon erg dapper, ik kan het niet anders omschrijven...

Weekendje om in te lijsten! In sportief opzicht meer dan geslaagd en qua gezelligheid.... nou ja.... uhh ... proost! In grote lijnen was het een schaamteloze herhaling van de twee vorige edities: op donderdagavond de stijfheid van de autorit verdrijven op de Ballon d'Alsace, eten, biertje, hopen op een goed bed en de volgende twee dagen een flinke rit. Op de donderdagavondklim wordt de pikorde vastgesteld en de constatering was dat iedereen erop is vooruitgegaan. Vele trainingskilometers ten spijt eindig ik alweer in de achterhoede. Maar.... Prima tempo en met speels gemak.

Het is de parcoursbouwer gelukt om weer nieuwe cols op te nemen. Vooral de Platzerwasel was een verrassing. Gaaf hoor! Mijn beste klim ooit maakte ik even daarvoor op de Petit Ballon. Op de een of andere manier kon daar ik een tandje meer ronddraaien en was er meer dan genoeg lucht. Genietend van de prachtige omgeving zag ik Arthur en Ed zomaar één bocht voor me? Grinta, eindelijk grinta.

Helaas, was het de Grand ballon geweest had ik nog moeten zien maar nu blijft het bij de nooit te verifiëren uitspraak (die door zovele renners al zo vaak is gezegd) dat ik ze gepakt had als "de klim een halve kilometer langer was". Afijn, dieptepunt was de laatste kilometer voor de route des Crêtes bij de beklimming van de Grand Ballon vanuit Moosch. Hoogtepunt was de afdaling vanaf diezelfde Crétes naar het meer van Kruth.

Ook heel fijn was het restaurant, met ongezellige tl verlichting, op de laatste avond. Geen idee hoe het daar heet en ik kan het ook niet terugvinden op het net maar - allemachtig - wat een lekkere cordon bleu zeg! En als het toch om eten gaat, kunnen die Fransozen toch wel een smakelijk stokbroodje maken. En de dames Boelsma, Lagrand en ook Ed zijn goed in pastasaus....... Bedankt daarvoor!

Lean and mean. Zo voel ik me op dit moment. Met intensieve trainingen op de fiets en in de sportschool ben ik - voorlopig - even klaar. Letterlijk én figuurlijk. Want de conditie is uitstekend en ik heb meer spierkracht in de benen dan ooit! En dat is niet alleen een gevoel maar wordt ook bevestigd door de sportarts. Ik heb me deze week weer eens preventief laten doormeten op de sportpoli met als resultaat: "Duurvermogen is uitstekend, geen beperkingen met betrekking tot maximale inspanning". En dus wordt het knallen op de hellingen van de Vogezen later deze week. Ik ben razend benieuwd hoe ik me verhoud tot de rest van het gezelschap. Tot waar kan ik volgen? Wie blijf ik voor? Met een scheef oog kijkend op runkeeper zie ik dat iedereen veel getraind heeft dus dat belooft nog wat. Afijn, veel kan ik niet meer aan doen behalve een beetje rusten en koolhydraten stapelen. Pasta derhalve.

Ik had oorspronkelijk als doel om 1250 km te fietsen voor a.s. donderdag. Dat is net niet gelukt want ik ben blijven steken op zo'n 1100 km. En eigenlijk was ik het ook wel een beetje zat ook. Er gaat veel tijd in fietsen zitten, een training korter dan anderhalf uur geeft nu eenmaal weinig voldoening. Wat dat betreft blijf ik toch hopen dat de achillespeesblessure na de zomer over is. Inmiddels ben ik maar weer eens begonnen met excentrische oefeningen op de trap en wellicht volgt er nog een behandeling in het kader van het achillespeesonderzoek. Maar eerst fietsen............

Oh ja. Ik luister momenteel veel naar Jake Bugg. Gebeurt niet veel de laatste tijd dat ik iets nieuws ontdek. Shipwrecked in the eighties heet dat geloof ik. Met mijn favoriet Deacon blue's dignity kan ik inmiddels bij Sandra niet meer aankomen. Mij verveelt het nooit.

Stiekem best wel oké vanavond. Een stukje tikken met het Eurovisie songfestival op de tv en daarmee kond doen van de afgelopen periode. Inmiddels weet ik hoe leuk het is om het later opnieuw te lezen. De trainingen staan nu sterk in het teken van de komende Vogezentrip. Ik fiets en doen relatief veel aan krachttraining voor de beentjes en neem nota bene wat rust. Eigenlijk ben ik qua fietsen in de vorm van mijn leven. Dat was ik althans vorige week tijdens de Classico Boretti. Zelden kon ik zo goed in een snelle groep meekomen. Hangend aan het wiel en dan sterk aanzetten als ik in de bocht wat meters verloren was. Ken je het gevoel dat je één met je fiets bent? Dat elke trap raak is? Heerlijk. Jammer dat ik deze week geen kilometers kon maken vanwege 'de verbouwing' maar ook omdat het weer een beetje omgeslagen is zodat ik 's avonds na gedane arbeid niet nog even een kort rondje kon maken. De ambitieuze doelstelling van 1250 km zal ik dan ook niet gaan halen maar in de buurt kom ik wel en - belangrijker nog - daar ben ik dik tevreden mee. Met de nieuwe slaapkamers ook; een klusser zal ik nooit worden maar toch......

Op de eerste vrije dag sinds weken zijn San en ik een dagje in de sauna geweest. Daar liet 'iceman' Wim Hof me niet los. Ben ik normaal gesproken niet gediend van koud water, nu dwong ik mezelf tot een aantal onderdompeling en koud nadouchen. Eigenlijk erg lekker. Maar dit schrijvende herinner ik me dat ik had voorgenomen om thuis ook (eventjes!) koud te douchen. Niks van gekomen dus. Misschien eens een workshop bij de interessante zonderling gaan doen.

Omdat ik deze week niet bij DUO was (heb ik al gezegd dat het klussen klaar is?) kon ik een mijn belofte aan Wesley Jansen om een keertje te komen meetrainen, nakomen. Qb traint bij zijn dojo hokori meiyo en er zijn meer ouders die er met hun kroost meedoen. En het was fantastisch! Ik heb vroeger vrij fanatiek aan jui jitsu gedaan dus het was niet helemaal nieuw. Wel veel harder. Veel harder. Een training duurt twee uur en bestaat uit conditie, techniek en sparren. Techniek heb ik niet, conditie meer dan voldoende en het sparren ging gewoon lekker. M'n sparringpartners waren geïnstrueerd om het rustig aan te doen met me maar lieten het niet over kun kant gaan als ik ze wel raakten. Pats. Lowkick op mijn dijbeen. Gewend aan semi contact probeerde ik de trappen te blokken maar dat is in deze variant niet zo slim. Gevolg, beurse onderarmen en bovenbenen. Die bovenbenen hinderden me vandaag behoorlijk tijdens het spinnen op de sportschool om de opgebouwde conditie op peil te houden. Misschien niet zo slim om in de aanloop naar Vogezen en Marmotte te beginnen met karate maar het is wel erg gaaf. Qb vindt het prima op voorwaarde dat ik het judo pak van z'n zus niet meer aandoen. En dat beloof ik! Het is ook geen porem.

 Over strijd gesproken. Het boek 'Oorlog en Terpentijn' is prachtig. Het verhaal is ontroerend en verbijsterend, de schrijfstijl echt heel mooi. Vlaams, rustig. Waarom ik dan meestal toch de ipad pak in plaats van een boek is me beslist een raadsel.

Het zijn intensieve weken. We hebben ter huize een kleine verbouwing en er moet flink getraind worden. Hemelvaart komt snel en dus een lang weekend fietsen in de Vogezen met 'de jongens'. Het is momenteel wat schipperen met de tijd en dat betekent dat ik niet al te lange fietstochten maak. Toch lukt het me nog aardig. Zo'n twee keer in de week fitness voor sixpack en beenspieren en even zo vaak op de racert. Ik maak dan kleine ritjes van zo'n dertig tot vijftig kilometer en dat bevalt enorm goed. Eigenlijk. Na het eten snel op de fiets om de geliefde route langs Rotte of Vliet te doen of - wanneer in goede doen - die zelfs  te combineren. En natuurlijk moet dat gelogd worden op runkeeper. En, ik heb het er eerder over gehad, dat is niet altijd even verheugend. Dit item op geenstijl is dan ook heel erg herkenbaar en dan met name wat Thijs Zonneberg er over zegt, zo is het gewoon! Maar waarom dan? Het antwoord kwam van collega en vriend Arno. Misschien zelf ook sukkelend met de leeftijd vergeleek hij mij met een........oude zilverrug gorilla. De patriarch die uitgedaagd wordt door de jonkies (Hallo Anne) en woest probeert de nakende machtswisseling nog even uit te stellen. De aanvallen zijn beslist sympathiek en zeker niet gemeen: 'goed gedaan, jammer van de gemiddelde snelheid'. En als ik dan tot doel stel om 1250 km te maken vóór de vakantie, wordt er doodleuk een doelstelling van - ja lach maar - 1251 km of zelfs 1252 km gesteld. Een wijs man zou er glimlachend mee omgaan. De zilverrug echter pakt met tegenzin zijn fiets, selecteert runkeepert en gaat fanatiek op de pedalen staan. Kilometers maken, ruim boven de dertig per uur zitten! Onbewust van al dat mooie voorjaarsgebeuren zoals de watervogels, lammetjes en frisse polders. Tja.

Door al dat gejakker is mijn conditie nu best goed. Inmiddels nader ik de 500 km én is het grote werk op de zolder bijna klaar. Het zou dus zomaar kunnen.......... En dan zullen we eens zien of ik straks op de Grand Ballon en later de Calibier een laagland of  een berggorilla ben.

Heerlijk gefietst vanavond. Een goed uur en iets meer dan dertig kilometer. Gek is dat; een uur hardlopen lijkt veel korter dan een uur fietsten. Zonder twijfel heeft rennen een meer meditatief karakter, mindfulness biking of chi fietsen bestaan dan ook niet. Afijn, de fietsconditie is nog lang niet op orde. Ik heb als doel gesteld om 1250 km te trainen vóórdat we naar de Vogezen gaan en dat wordt nog een hele klus. Net werd ik bijvoorbeeld door een clubje fietsers, bij wie ik even in de slipstream zat, behoorlijk met de neus op de feiten gedrukt toen zij ineens op de pedalen gingen staan. Ik kon hooguit vijftig meter volgen en moest ze toen laten gaan. Het lukte echt niet, zelfs achteraan de groep hangend. Ach, toen ben ik maar gewoon gaan genieten van de ondergaande zon, de vogeltjes en het zachte weer. Een beetje mindfulness eigenlijk en ander wel chi.........

De winterstop is nu wel voorbij. Zojuist heb ik laatste erwtensoep burgemeester gemaakt. En het smaakte verrukkelijk na 50km ploeteren op de fiets. Bij Benthuizen begon ik al te fantaseren over voedsel en toen moest de echte tegenwind nog komen. Vlak voor de naderende hongerklop kon ik de fiets stallen in de schuur en gelukzalig het familiepak aanbreken. Tevreden ben ik, de kop van het fietsseizoen 2015 is eraf. En elk jaar verbaas ik me er weer over dat wielrennen zo'n zware sport is. De afspraak dat ik na een training niet uitgeteld op bank zit, gaat nu eventjes niet op. Alleen daarom al zin om lekker veel te gaan fietsen en de conditie op peil te brengen. En dat moet dan maar op de racert want met mijn andere spogt, het hardlopen, wil het niet vlotten. Dus maar even een paar zinnen over het onderwerp dat eigenlijk niet meer in dit blog zou moeten terugkomen: de achillespees. Nou, de blessure is er nog. Een paar dagen geleden is de geplande scan van de pees gemaakt, een half jaar na de injectie, en daar is in alarmerend rood op te zien dat er nog steeds peesweefsel is beschadigd. Hetgeen natuurlijk klopt met mijn eigen waarneming. Elke ochtend een pijnlijke kuit en achillespees. Het is weliswaar zo weer over na wat beweging en ik heb er ook geen last van in het dagelijks leven maar het is wel erg beperkend bij het hardlopen. Ik loop nu sinds de Kerstdagen twee keer per week hard en bouw de afstand tergend langzaam op. Momenteel zit ik op vijf intervallen van 3min elk. Eigenlijk is het meer een mentale kwestie dan een werkelijke sportbeleving; ik doe tenminste wat! Nou ja, ik blijf dit regime volgen en stort me daarnaast vol overgave op het fietsseizoen. Hopelijk gaat het in september (Deo volente en insjallah) dan weer beter als de fiets weer in het vet gaat en mijn loopseizoen begint. Met nieuwe loopschoenen! Niet dat ik er nog veel aan heb maar mijn nieuwe hoka one one pantoffels zijn dan wel niet mooi maar lopen onvoorstelbaar lekker. Ik kan het iedereen aanraden.

Voor de rest ben ik de winter goed doorgekomen. Beetje schaatsen en krachttraining. Fitness met veel herhalingen en een laag gewicht. Alleen voor de beenspieren pak ik een zwaarder gewicht maar nog steeds met veel herhalingen. Dat zal me straks op de hellingen van de Vogezen en de Alpen zeker helpen.........  

De nieuwe schoenen zijn binnen. ‘A natural chi-running experience’ in blitse kleuren bovendien. De levering had nogal wat voeten in de  aarde want de ooit zo betrouwbare tante pos liet hier wel een steekje vallen. Pas na vijf weken werd er via wiggle geleverd. Loopt er nu ergens een postbode op mijn schoenen? Krijg ik misschien een tweede paar over een aantal weken geleverd? We zullen zien. Merkwaardigerwijs werd op dezelfde dag juist wel het afbestelde Lego Lord of the Rings speelgoed aan huis gebracht. Het is overigens helemaal niet erg dat ik er even op moest wachten. Zo kwam ik niet in de verleiding om mijn achillespees nog even vlak voor de behandeling aan gort te testen. Over de voortgang van het experiment kan ik kort zijn: geen nieuws. Beetje strekken en vanaf overmorgen kan ik dan met de excentrische krachtoefeningen beginnen. De pees voelt nog steeds stijf en stram maar verder eigenlijk wel goed. Het dagelijkse knijp- en kneedwerk doet bijvoorbeeld merkbaar minder pijn. Vooralsnog echter geen reden voor optimisme; de ervaring leert dat herstel uiterst lang duurt en vooral erg broos is. Nog even geduld dus met de schoentjes. Pas als de Sint zich meldt ga ik weer wat lopen. Ik denk wel dat het met hardlopen gedaan is als deze poging ook mislukt…………….

Kijk aan, een belangrijke stap naar de halve marathon van Berlijn in maart 2014 (volgens sommige op het onderdeel 'luchtfietsen') is deze week genomen. Twee dagen geleden is het opgewerkte biopt van de knie namelijk in de achillespees geïnjecteerd. Het achillespeesonderzoek gaat voor mij nu echt van start en ik ben er blij mee. Perspectief weetjewel. Op dit moment geniet ik nog van de twee voorgeschreven dagen met complete rust voor de toch wel stijve en gevoelige pees. Daarna een weekje relatieve rust en lichte rekoefeningen en dan, na 14 dagen pas, excentrische oefentherapie.  Er zijn niet minder dan 180 herhalingen per dag noodzakelijk ik weet nu al dat me dat geweldig zal gaan vervelen. Bovendien zegt de folder is het programma pittig en zult u er waarschijnlijk niet meteen een positief effect van merken. Om de druk er een beetje op te houden verwacht de begeleiding een logboek waarin nauwkeurig aan moet worden gegeven waarom er op een bepaalde dag niet volledig geoefend is. Afijn, in de afgelopen periode meer dan voldoende gesport: fitness en boksen op mijn werk en de laatste fietstochtjes van het seizoen. Jammer genoeg viel Boogies Extreme als de beoogde afsluiter in het regenwater. Sean en ik zijn toen maar naar het mountainbike parcours gegaan en dat was voor Sean de eerste kennismaking. Het smaakte - getuige de foto - naar meer.

Het wordt nog een spannende week. Want dan blijkt of de sportruimte op het werk open kan blijven. Ik hoop het wel! Het is niet alleen gemakkelijk en spaart tijd maar het informele contact met collegae is de smeerolie voor als het er op aan komt. We gaan het zien. Nu even lekker zitten met de voet omhoog en de zaterdagse krant naast me. Het boek Oikofobio van Thiery Baudet ligt binnen handbereik voor me en Sandra heeft net Digitale dementie van Mark Spitzner gehaald; waar ze nu helaas zelf in leest. Lekker hoor.......

In de laatste dagen van de zomervakantie doe ik nog even wat klusjes. Bij de oude rommel die ik weg wil brengen zit bijvoorbeeld nog een oude pc. Er staan waarschijnlijk nog wat foto's en belastingaangiften op dus die moeten eerst verwijderd worden. Tot mijn grote plezier vind ik er ook een bestand met daarin - een deel van - mijn duiklogboek. Oh, oh, oh zoete herinneringen uit de vorige eeuw! Ik heb toen een tijdje redelijk gepassioneerd gedoken met de onvermijdelijke Jeroen. Sinds de geboorte van Suus zit de klad erin. Ik denk dat dat komt door een mengeling van vaderlijke voorzichtigheid, minder tijd, minder geld en 'been there, done that'. Maar het gaat toch wel een beetje kriebelen als ik het zo doorlees. En waarom niet? Op zolder ligt tenslotte nog een complete uitrusting en Zeeland is maar een uur rijden.......

Hieronder staat mijn duiklogboek. Het is niet compleet. Ik ben met Jeroen en Carlos nog een keertje naar Mexico geweest en ook een paar keer naar Estartit in Noord-Spanje. En jammer dat ik niet wat meer ervaringen en indrukken opgeschreven heb. Tja.

	1997	Zeelandbrug	Nederland	De viva introduktie duik. Veel modder.
	10-04-1998	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Open Water course
	10-04-1998	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Open Water course
	11-04-1998	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Open Water course
	11-04-1998	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Open Water course
	12-04-1998	Gordon Reef	Egypte	Eerste fundive met Jeroen als buddy
	12-04-1998	Woodhouse Reef, Sharm El Sheik	Egypte	'Drift dive'. Paniek! Buddy Jeroen.
	31-04-1999	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	Check up duik
	31-04-1999	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Advanced course
	01-04-1999	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Advanced course
	01-04-1999	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Advanced course
	01-04-1999	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Advanced course
	02-04-1999	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	PADI Advanced course
	02-04-1999	Ras Goslami, Sharm el Sheik	Egypte
	03-04-1999	Jolanda Reef,Sharm El Sheik	Egypte
	03-04-1999	Ras Mohammed, Sharm El Sheik	Egypte	'The Deep Blue'. Steile muur 900 meter diep.
	2000	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte
	2000	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte
	2000	Wrak van de Dunraven, Sharm El Sheik	Egypte
	2000	Jolanda Reef	Egypte
	2000	Ras Mohammed, Sharm El Sheik	Egypte
	2000	The Tower, Sharm El Sheik	Egypte
	2000	The Temple, Sharm El Sheik	Egypte	Aan het einde van de duik komt er een mantarog   voorbij! De manta zwemt wat om ons heen. Als hij er genoeg van heeft is slechts een slag met z’n vleugel genoeg om in het blauw te verdwijnen.
	2000	Sharks Bay, Sharm El Sheik	Egypte	Nog een laatste keer voordat we naar huis gaan.Het is al laat en het zonlicht staat precies op de rechterkant van de baai. Het kleurt de oranje. De vissen zijn nog mooier dan ze normaal zijn.
	20-11-2000	Santa Rosas Wall, Cozumel	Mexico	Mooie paarse en gele koralen. Lekker warm water.
	20-11-2000	Santa Rosas Wall, Cozumel	Mexico
	22-11-2000	Palacar Reef, Cozumel	Mexico	Het koraal is zwaar beschadigd door een orkaan. Veel (kleine) roggen en een verpleegster haai. Samen met Sandra.
	22-11-2000	Palacar Reef, Cozumel	Mexico
	15-12-2000	Rendezvous Point, Caye Caulker	Belize
	15-12-2000	Amigos wreck, Caye Caulker	Belize	Drie verpleegsterhaaien strijden om de aandacht met een enorme grouper.
	17-12-2000	Tacle Box, Caye Caulker	Belize
	18-12-2000	Blue Hole, Caye Caulker	Belize	Naar de stalagtieten op veertig meter diep. Beetje last gekregen van de diepte. Tijdens de safety stop komen er dertien (?) bull sharks en white tips polshoogte nemen.
	20-12-2000	White Pelican Caye, lighthouse reef	Belize
	20-12-2000	Sandbore Caye, Lighthouse  reef, Caye Caulker	Belize
	27-12-2000	Lake Atitlan	Guatamala	High Alitude dive. Vulkaanmeer met soms erg warm water en hete modder. Save-stop in een heerlijke zetel van gras en heel warm water. Krabben gevangen voor de lunch die door de indiaanse kokkin wordt klaargemaakt.
	15-01-2001	Islas Catalina	Costa Rica	Slecht zicht. Boven water is meer te zien. Walvissen, Manta's en springende roggen.
	11-04-2001	Marsa Nakari	Egypte	Huisrif van het tentenkamp. Mooi onbedorven hardkoraal. De kleur paars overheerst.
	12-04-2001	Marsa Samaday	Egypte	Kantduik. Beginpunt ligt in een oude oliehaven en er liggen olievaten op de bodem. Wat verderop is het weer mooi met dat prachtige paarse koraal.
	12-04-2001	Marsa Nakari	Egypte	Nachtduik op het huisrif. De eerste vijf meter vanaf het strand is het een grote muur van kwallen. Spannend.
	13-04-2001	Dolphin Reef	Egypte	Bootduik. Zwemmen met dolfijnen. Het allermooiste koraal ooit.
	13-04-2001	Dolphin Reef	Egypte
	14-04-2001	Marsa Gobal Al Rosas	Egypte
	15-04-2001	Marsa Shagra	Egypte	Huisrif van het tentenkamp
	15-04-2001	Marsa Shagra	Egypte
	16-04-2001	Marsa Shagra	Egypte
	16-04-2001	Sharm Abu Dabub	Egypte
	23-07-2001	Ile Rousse local dive, Corsica	Frankrijk	Tegenvaller na de kleurenpracht van de tropen. De duik is rondom een klif.Veel zeegras. Er staat een behoorlijke deining van de golfslag op de rotsen, het geeft het vreemde idee dat de bodem beweegt en het maakt me duizelig. Veel zeegras, weinig vis.
	24-07-2001	Le Naso, Ile Rouse, Corsica	Frankrijk	Veel vis. Buddy systeem kennen ze niet hier.
	28-07-2001	Calvi, Corsica	Frankrijk	Wrak B-17. Spectaculair. De bommenwerper ligt op 29 meter. Het water is ijskoud beneden.
	29-07-2001	La Revellata, Calvi, Corsica	Frankrijk	Toch mooi, duiken in de Middelandse zee.
	13-10-2001	Voornse Meer	Nederland	Koud. Mooi groen water en een grote school van zilverkleurige vissen wordt beschenen door de zon. Buddy Jeroen.
	7-6-2002	Grevelingen, Ouddorp	Nederland	Uitje met de IND. Veel modder en kreeften, slecht zicht.Buddy Hans Fuchs. Tijdens de duik mijn duikmes en de lamp van Hans kwijtgeraakt. Rustige duik op maximaal 6 meter. Best wel koud.
	7-6-2002	Grevelingen, Ouddorp	Nederland	Hele mooi. Rustig op zo'n drie meter met Hans Fuchs. Verrassend mooie kleuren. Veel zeesterren in oranje en paars, kreeften en krabben. Zeewier heeft een prachtige kleur door het licht van de namiddag-zon.