Nicht geschafft

Het was eerst en vooral een prachtig sportjaar. Een gemiddelde van zo'n vijf keer per week actief zijn kan ook alleen maar als je er echt van geniet. En dat doe ik dan ook met volle teugen. Aan het begin van het jaar maak ik meestal wat vage plannen en die pas ik gedurende het jaar dan soepeltjes aan. Soms leg ik het voornemen keurig vast en soms is het een stiekeme motivator die alleen ikzelf ken. Oké dan, wat had ik me voorgenomen en wat is er niet gelukt? En waarom?

Grofweg ben ik er qua duurvermogen niet bepaald op vooruit gegaan dit jaar. Met hardlopen moet ik me gewoon beperken tot een beetje rennen zonder enige pretentie. Eergisteren werd ik op grappige wijze met dit nieuwe normaal geconfronteerd toen ik werd gepasseerd door een rennende man op leeftijd met nota bene een stadsfiets aan de hand. Hij had een pakje boterhammen en een flesje water onder z'n snelbinders gebonden en droeg een ruimzittende katoenen broek in plaats van blitse hardloopkleding. Al rennend spraken we wat totdat hij aangaf verder te willen gaan. Even aanzetten en weg was hij. Ik moest even naar adem happen. Nou ja, niet hard en niet ver is het credo...... Maar wel genieten. Hardlopen is namelijk gewoon de allerlekkerste sport. Elk jaar hoopte ik weer de halve marathon van Berlijn te kunnen lopen. Vanaf nu maak ik me geen illusies meer. Schon gut. Is er dan tijd om bij een volgend bezoek met de kinderen de geschiedenis van de stad in te duiken.

Ook is het me niet gelukt om me met fietsen aan te sluiten bij "groep A". Een prachtige lichte nieuwe fiets ten spijt kon ik niet aanhaken bij Anne, Jelle, Jochem, Rene en Arthur op de hellingen van het Zwarte Woud. Ik kon me wel goed weren in het B-groepje met Sean, Jeroen, Lex en Ed. Als mijn vader nou eens gewoon niet ziek was geworden en ik meer had kunnen trainen? Ach Pappie. Wat mis ik hem!

Krachttraing is eigenlijk helemaal niet saai als je maar ergens naar toe werkt. Ik nam me voor om aan het einde van het jaar mijn gewicht 4x8 keer te kunnen bankdrukken en me 4x8 maal op te kunnen trekken. Niet gelukt. De laatste set optrekken moet in drie keer en met bankdrukken blijf ik steken op en schamele 63kg met spierpijn. Even zag het er naar uit dat het wel ging lukken totdat een moment van onoplettendheid mij een gekneusde rib bij een partijtje kickboksen bezorgde en mij een paar weken belette om veel kracht te zetten. Ahum.  Hopelijk dat de kneuzing die ik gisteravond opliep sneller voorbij gaat.... 

Afijn een mooi sportjaar en volgend jaar graag weer zo. Op de planning staan een fietscampagne in het Zwarte Woud,  de Marmotte en de heerlijke routine van hardlopen, krachttraining en kickboksen. Mooi hoor, het leven.........

Leve de Kerstvakantie!

Heerlijk, het is Kerstvakantie. Ik heb duizend-en-één plannen voor de komende twee weken. Elke dag sporten, snoepen zonder schuldgevoel, m'n gezin liefhebben tot ze eng van worden en lezen. Twee boeken door elkaar. Fictie en non-fictie, allebei over geschiedenis en mijn 'favoriete' perioden. Zojuist terug van een zalig loopje door het balijbos. De nieuwe schoenen doen het goed. De ambitie zal ik echter niet naar boven bijstellen. Dit is het: 5km joggen. Mijn hele lijf schreeuwt "harder lopen" want de conditie en het gestel kunnen dat gemakkelijk aan. Alleen die anderhalve centimeter pees waarschuwt me met een bescheiden pijntje dat ik dat niet moet doen. Het is niet anders. Morgen krachttraining, overmorgen kickboksen en daarna tegen het omslagpunt trainen op de crosstrainer. Maar nu een kopje gemberthee zetten en een stukje lezen. Over welke dictator?

Winterstop? Nou nee.....

Het eerste deel van de feestmaand is voorbij. Niet alleen Sinterklaas maar ook mijn moeder en zoontje zijn jarig geweest. Ik geniet nu nog even van de overgebleven lekkernijen en ga dan eventjes miniseren zodat ik niet met brandend maagzuur de komende Kerstborrels in ga. Op een of andere manier heb ik heb gevoel in een soort van winterstop te zitten terwijl niets minder waar is. Twee keer in de week krachttraining, een kickbokstraining en voor de conditie wat hardlopen op de nieuwe schoenen en op de crosstrainer. Met hardlopen moet ik m'n verstand gebruiken, Ik loop slechts een kleine vijf kilometer en ook nog eens voortdurend op de rem. Op enig moment tijdens de run meldt de achillespees zich. Soms halverwege, soms bijna aan het einde en één keertje zelfs helemaal niet. Wanneer ik thuis kom en stop is de pijn gelijk weg en komt de andere dag niet terug. Ik moet het er maar mee doen. Maar wat geniet ik van de frisse lucht en de modder in het bos! Gewoon doen dus. Een echter cardio-booster is het op die manier natuurlijk niet en daarom kruip ik met enige tegenzin op de crosstrainer voor een half uur zweten. De hartslag zit dan al gauw erg hoog. Altijd kom ik dik ingepakte fietsers tegen. Vooralsnog krijg geen spontane zin om op de specialized te springen maar de plannen worden gesmeed. Met het Zwarte Woud en de Marmotte als hoogtepunten. Onnodig te zeggen dat er flink voor getraind moet worden. De basis ligt er, een stevige basis zelfs.........

Oké, nog één keer dan....

Hiernaast staan ze dan. M'n nieuwe hardloopschoenen. Misschien zijn het ook wel mijn laatste want ik investeer nog maar één keer, als de achillespees blijft opspelen is het over. Ik kon natuurlijk ook een Tacx kopen maar ik weet eigenlijk best wel dat ik dat toch niet ga doen. De schoenenspecialist annex podoloog zag onmiddellijk dat mijn blitse hoka's te zacht waren en dat er daardoor torsie op de pees komt. Waarheid of flauwekul? Ik weet het echt niet...... Me dunkt dat het assortiment van de winkel het advies stuurt. Anyway, toch hele mooie schoentjes. Ik was overigens verbaasd dat Adidas weer serieuze hardloopschoenen verkoopt. Daarna gelijk een stukje gelopen. Lekker. De tijd zal het leren. De verkoper zag het in ieder geval wel zitten want hij adviseerde me de hoka's niet weg te gooien want "als je straks weer een duurloop van 25 km of meer loopt zijn het heerlijke schoenen". WTF!? De conditie blijft ondertussen behoorlijk op peil door de crosstrainer en het gewichtheffen. Dat bleek wel tijdens een  kickbox seminar met toptrainer Roberto Flamingo (bekijk die site). Heel leuk met m'n nichtje. Ze blijkt bedreven in thaiboksen maar is vanwege afstuderen nu even meer in de collegebanken dan in de dojo te vinden.

Gisteravond met Sandra naar Moke in rotown geweest! Wat een band. Heerlijk shipwrecked in the eighties maar dat zijn wij natuurlijk ook.

Inmiddels rollen we de feestdagen in. Sinterklaas is er weer en hij neemt al z'n gevaarlijke lekkernijen mee: gevulde speculaas, marsepein en boterletters. Ik ben er gek op en in deze periode let ik maar niet op m'n gewicht. In januari ben ik er weer. Plannen genoeg en als ik er aan denk krijg ik al bijna zin in een lange fietstocht. Bijna hé.....

Supporter

Het is natuurlijk het mooiste om zelf te sporten. Maar supporter zijn is ook leuk. Ik ben supporter van Feyenoord, Lance Armstrong en mijn zoon qb. De eerste twee hebben me wel eens teleurgesteld. De laatste niet. Integendeel. Ik beleef enorm veel plezier aan de sport van qb: karate en kickboksen. Goed dat ik het leuk vind want er gaat nogal wat tijd in zitten. Een overzicht van de afgelopen week. Maandagmiddag twee uur kyokushin karate bij Sensei Wesley Jansen's Hokori Meiyo (rechtsonder). Op woensdagavond de techniek bijslijpen bij 'good old' Shihan Antonio da Graça (linksboven) om op diezelfde avond nog Paps op z'n neus te stompen bij Wesley. Wat een heerlijkheid om samen met je zoon te kickboksen! Lachen, hard werken en vreselijk genieten van elkaar. Normaal gesproken traint hij op zaterdag bij da Graça maar afgelopen Zaterdag organiseerde de Nederlandse Karate Associatie een speciale training door Lloyd Lawson (rechtsboven). Die viel voor junior volkomen in het water omdat hij zijn eigen band vergat en zich daarom in een witte band moest melden. Hij was helemaal van de kaart en een schim van zichzelf. Zondag een vrije training bij Roel Wildeboer (linksonder). Daar revancheerde hij zich grandioos voor de dag daarvoor. Moe maar voldaan reden we terug naar huis. Snel z'n pak wassen, het is namelijk zo weer maandag........

Oh oh oh, wat een nare situatie

Oh, oh, oh, wat een nare situatie. Is de achillespeesblessure terug? Het lijkt er wel op en dat is niet best. Eigenlijk betekent het voor mij het einde van de beoefening van mijn favoriete sport hardlopen......... En dat op een moment dat ik er weer vertrouwen in kreeg. Watsgeburt? Door rustig opbouwen kon ik een kleine acht kilometer hardlopen. Ging lekker.Wat heet! Frisse lucht, herfstkleuren in het bos en endorfine. Maar wanneer de conditie beter wordt, gaan afstand en snelheid ook omhoog. Ik stond constant op de rem maar zocht de grens? Nou, afgelopen Vorige week vrijdag bleek ik tegen de grens te lopen. Eerst alleen een beetje milde pijn, meer een stijf gevoel. Hooguit één op de pijnschaal en de volgende dag gelukkig weer verdwenen. Maandagavond dus weer een stukje gelopen. Na een paar honderd meter kwam dat gevoel weer op. Kwartiertje doorgelopen en toen maar gedesillusioneerd gestopt. De pijn en de stijfheid gingen nu niet meer weg. Helaas erg herkenbaar. Balen, verschrikkelijk. Wat nu? Wat nu? Een duursport-element is toch wel essentieel in mijn winterprogramma. Misschien een taxc? Dat moet dan wel een interactieve zijn want de gedachte alleen al verveelt me. Tja. Voorlopig de conditie maar even op peil houden op de crosstrainer. Gegarandeerd zweten. Een paar dagen de pees ontzien en dan toch nog een stukje hardlopen. Tegen beter weten in. Ik weet het heus wel.

A new hope

Rustigjes de 'winterperiode' ingegleden. En dat betekent in mijn geval dat de racefiets voorlopig in de schuur blijft staan. De afsluitende fietstocht ging door de Betuwe. Volgens plan stonden er 3x50km op het programma maar gelukkig kon ik de jonge honden ervan overtuigen dat ik er niet bepaald getraind voor was. De route werd daarom beperkt tot een nette honderd kliks. Schitterend weer, goed gezelschap en lekkere taartjes. Een topdag! Maar..... blij dat het fietsseizoen erop zit. In februari meld ik me wel weer. Uiteraard blijf ik in de winter niet op de bank zitten. De gebruikelijke mix van fitness, boksen en hardlopen staat borg voor een heerlijke sportwinter. Ik stel me erg veel voor van het hardlopen. Stiekem hoop ik dat ik tegen Kerst weer een volledige 10km binnen één uur kan lopen. Pas dan verklaar ik de langdurige blessure aan mijn achillespees voorbij. Maar voorlopig ontspannen lopen en vooral voorzichtig uitbouwen. Zonder de tijd en snelheid te meten. Misschien lukt het wel! En hopelijk kan er nog geschaatst worden ook.

Zojuist heb ik paar nieuwe compressiekousen gekocht. Misschien is dat wel de beste indicatie dat er weer muziek in het hardlopen zit. Heel geleidelijk vergroot ik de afstand en verhoog de snelheid. Heel geleidelijk hé...... Maar inmiddels zit wel weer ik op een niveau waarin die heerlijke, bijna euforische, gemoedstoestand ontstaat. Een soepele tred, hartslag net beneden het omslagpunt en beenspieren die het gemakkelijk aankunnen. En dan ontstaat zomaar de 'runners high'. Vaak dwalen mijn gedachte dan naar mijn werk en gek genoeg altijd in positieve zin. Voor problemen ontstaan -als vanzelf- creatieve oplossingen en ik kom dan bruisend van energie met een actielijstje thuis. Niet altijd hoor. Ik realiseer me dat dit heel anders is op de fiets. Ook daar dwalen mijn gedachten alle kanten op maar merkwaardigerwijs zijn dat toch wel de zwaardere onderwerpen: banken- en vluchtelingencrises, zwarte piet et cetera. En daar wordt ik dan niet al te vrolijk van. Hoe kan dat nou? Ach, ik zit natuurlijk ook niet voortdurend te panikeren op mijn biesieklette. Maar toch. Een opmerkelijk verschil.

De zomervakantie is bijna voorbij. Nog maar twee lekkere, luie en zonnige dagen en ik zal weer op de stadsfiets richting DUO moeten gaan. Ongetwijfeld draai ik dan Deacon Blue's Dignity vanuit de standaard playlist. Da's traditioneel mijn manier om me te verzoenen met het onvermijdelijke. Nou ja, zo erg is het ook weer niet.......

Het was een hele mooie, rare zomer. Op sportgebied heb ik de laatste weekjes wat gas terug genomen en -helaas vind ik nu- niet erg op gezond eten en drinken gelet. Ik popel inmiddels om de routine weer op te pakken. Gisteren kocht ik twee prachtige boeken ter inspiratie: Obsessie over de Marmotte en In de ban van de ring over martial arts. Geweldig en zeer toepasselijk want wil ik het kickboksen niet structureel gaan beoefenen? En staat volgend jaar de Marmotte-in-één-dag niet op de planning? Jawel! Er is geen trainingstijd te verliezen. Straks de hoka's aan voor een rondje en daarna lezen en leren. Ik krijg ineens  enorm veel zin in de komende periode. De afsluitende rit met de fietsmaatjes van 3x50km doorheen het rivierenlandschap wordt tevens de aftrap voor het nieuwe fietsseizoen.

Deze zomer heb ik -na negen jaar- een oude liefde herontdekt: duiken.  Samen met Suzanne en Quinten een prachtige duik gemaakt in Palamos aan de Costa Brava. Het was een  belevenis voor paps én de offspring. Vooral Suzanne was razend enthousiast. Onbevangen en gracieus dartelde ze om me heen. Ze kon zelfs naar me lachen met een ademautomaat in! Qb ging technisch crescendo maar vond het wel wat enger. Mijn zoon ziet er niet tegenop om een potje full contact tegen een Japanner of Rus te vechten maar hier moest hij toch even slikken. Doch volgende keer is hij gewoon  weer van de partij, bezwoer hij me. Was het maar alvast zover......

En dat je dan thuis komt na een training en het eten is klaar. En dat het dan ook nog eens Sandra's fantastische lasagne met groene salade en vers fruit is. Ja, dan is het vakantie. Ik geniet van de vrijheid, ik kan me niet voorstellen dat ik me als pensionada ooit eens zou vervelen. Heerlijk lezen, koffie drinken en dan gaan bedenken wat er die dag op de sportieve agenda staat of komt. Er is genoeg om uit te kiezen: hardlopen (inmiddels durf ik het zo weer te noemen), fietsen, krachttraining of kickboksen. Het kan niet op en sinds tijden ook blessurevrij. De vervelende en langdurige rugpijn annex ischias die die zich in de vorige zomervakantie manifesteerde is zo goed als weg. Het blijft echter oppassen met de rug en dan krijg je de rare situatie dat je wel in de sportschool ijzer aan het tillen bent maar niet ijskast van je nichtje sjouwt tijdens een verhuizing. Da's eigenlijk wel raar en eerlijk gezegd geneer ik me er wel voor....... Genoeg daarover! Sportief gezien ben ik beresterk. Het is daarom enorm jammer dat er dit jaar geen Marmotte op het programma staat. In deze vorm en met de nieuwe fiets had ik mezelf best wel eens kunnen verbazen. Volgend jaar een nieuwe kans en ik ga er gericht op trainen deze winter.

Inmiddels heb ik weer heel wat kilometers weggetrapt. De lekkerste waren deze week met Sean en Jeroen: de klassieker Zoetermeer-Vinkeveen-Zoetermeer doorheen het prachtige Groene Hart. Wat is Holland toch mooi, zijn pannenkoeken toch lekker en is de fietssport toch pittig! De avond daarvoor was door Sensei Wesley een onbehoorlijk zwaar circuit uitgezet en dat zat me die dag op de fiets nogal dwars. Als multisporter moet ik me voornemen om wat meer rust in te bouwen. Ik zou haast denken dat je door de afwisselende activiteiten elke dag wel kunt vlammen maar dat lijkt niet helemaal op te gaan. Herstellen moet en dat kan alleen maar door rust. Daarnaast geef ik inmiddels toe aan een hype(?) door aanvullende eiwitten na de krachttraining in te nemen. Ronduit smerige drankjes maar het lijkt het herstel na inspanning wel degelijk te bevorderen. Het mogelijke placebo effect neem ik daarbij maar voor lief. Hoeveel eiwitten zitten er eigenlijk in lasagne?

Zomervakantie 2015. Een heerlijke tijd. Natuurlijk. Maar deze periode heeft ook een zwarte rand. Mijn vader is namelijk overleden. In de context van deze blog kun je gerust stellen dat hij aan de basis stond van mijn passie om te sporten. Zelf was hij een niet onverdienstelijke keeper -naar eigen zeggen tenminste- en ik speelde vanzelfsprekend al jong bij 'Lenig en Snel';de club van zijn jeugd. Elk weekend was hij er. Zelfs toen ik op zondagochtend vroeg in de senioren voetbalde. In het Feyenoord stadion maakte we de gang van de familietribune (korting voor mij) naar het 65+ vak (korting voor hem). Samen zagen we Ramljak in'74. en wat genoot hij toen Ulrich van Gobbel in de champions league boven zichzelf uitsteeg. Onbetaalbaar. Hij stimuleerde me toen ik judo, karate, tafeltennis en volleybal speelde en betaalde m'n eerste abonnement toen de fitness rage ook in ons land voet aan de grond kreeg. Ik mis hem en het is nog maar zo kort. We spraken nog -moeizaam- over de kansen voor de Nederlandse renners na de start van de tour de france in Utrecht. Deze tour is nog niet eens voorbij en hij is dood en begraven........

Afijn, vakantie dus. Er is genoeg tijd om te sporten en ik pak de routine maar weer op. Er was al een tijdje niet meer gefietst en dat merkte ik afgelopen weekend goed. Een heerlijke, zware tocht door het Westland met alweer veel wind. Het blijft opmerkelijk dat er in zo'n bekend gebied toch altijd weer nieuwe fietspaadjes te ontdekken zijn. En -oh oh oh- wat rijdt mijn Specialized Roubaix toch fantastisch! Ook lukt het me om rustig de loopafstand uit te breiden zonder dat de oude blessure opspeelt. Voorzichtig tik ik nu de vijf kilometer aan. Waarschijnlijk dan; runkeeper blijft taboe bij het hardlopen en ik zie dat vooralsnog als een succesfactor. Daarnaast blijft het ijzeren ritme van 2x per week pumpin' iron van kracht en het wekelijkse partijtje kickboksen wordt bijna normaal.

Blijft er dan tijd over voor nog meer plezier? Jazeker! Gisteren de hele dag een bootje gehuurd op de Kromme Rijn. Geweldige natuur op een steenworp afstand van de grote stad. Het kan. Pure ontspanning. Daarnaast lezen, veel en gevarieerd lezen. Nu een Steven King en als die vandaag of morgen uit is ligt 'Het Mussolinikanaal' op me  te wachten. Daar verheug ik me enorm op. Ook probeer ik iets meer aandacht aan het avondeten te besteden. Er is nu geen reden om maar weer eens een snelle pasta in elkaar te draaien omdat we laat thuis zijn van het werk en de kinderen naar sport en spel moeten. Van de week daarom de entrecote modenese van blogger gastheer gerard gemaakt.  Dat was goed gelukt en op het programma staan nu z'n zoetzure garnalen maar bovenal het toetje van bastogne koeken en aardbeien. Maar vanavond niet want dan vieren we dat Sandra ook vrij is (yippie) en gaan we met z'n vijven in de stad Mexicaans eten.

Nu nog een kopje koffie drinken in de tuin en de 'Opinie & Debat' pagina in de Volkskrant lezen. Dan een stukje hardlopen en wat ik daarna ga doen ligt nog helemaal open...... Vakantie is best wel lekker. Dag Pap.

Het zijn heerlijke sporttijden. Verstandige ook. Vorige week heb ik eerst even wat rust genomen om een beetje herstellen. Daarna de draad weer opgepakt met wat krachttraining, hardlopen en ....... kickboksen. Om de 'verminderde meeropbrengst' voor te zijn wisselde ik weer eens van schema. In plaats van veel herhalingen met een laag gewicht naar -jawel- minder en langzame herhalingen met wat meer kilogrammen. Dat helpt ook tegen de sleur natuurlijk, altijd een puntje van aandacht bij fitnesstraining. Na de zomer draai ik het gewoon weer om. Van fietsen is niet veel gekomen de afgelopen week. Dat komt omdat ik er met hardlopen een fijn alternatief bij heb. Wanneer het zoals de laatste dagen koud en een beetje nat is met ook nog eens wind  (wanneer houdt dat eens op?) kies ik maar voor een rondje rennen. Fietsen komt straks wel weer, plannen genoeg. Deze week ook de stoute schoenen aangetrokken en me bij hokori meiyo gemeld. Geweldige training gehad. Wat een sport is dat.... Korte felle partijtjes vragen het uiterste van de conditie. Interval training pur sang. Hoewel ik mezelf als redelijk getraind beschouw had ik me daar toch een spierpijn in m'n armen en bovenrug. De pijn op mijn bovenbeen was van heel andere orde; een armoedige blok mijnerzijds van een een lowkick was daar debet aan. Ja, het gaat lekker.

Nou is dat even lekker dan. Vanavond rende ik alsof het 2013 was! Nee, niet hard en ook niet ver . Soepel. Ontspannen. Geen blessure en ook niet verkrampt uit angst voor weer een nieuwe blessure. Puike conditie heb ik. Duidelijk is wel dat de beenspiertjes zich nog wat aan de beweging moeten aanpassen. Nieuwerwetse hulpmiddelen blijven gewoon thuis; fuck runkeeper. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat ik me laat opjagen door zo'n toepassing en daardoor de boel forceer. Met alle gevolgen voor het kwetsbare lichaam van dien maar het gaat ook ten koste van mijn plezier. Ik zal voortaan niet aantoonbaar sneller of verder dan de vorige keer willen gaan. Maar lekker lopen, joggen misschien wel. En dan genieten van frisse lucht, bomen en de ondergaande zon. Eerst een beetje nadenken over mijn werk en daarna helemaal nergens aan. Bij het fietsen fokt de app me trouwens minder op. Meelezers daarentegen......... Ging het alleen daarom zo goed? Ach, Sandra vertelde me dat het met Pa vanavond best redelijk ging na wat nieuwe pillen. Dat maakte me heel erg blij en gaf energie. Ik gun het m'n ouders zo, nog een paar fijne momenten samen.

Hemelvaart is fietsen. Dit jaar zijn we maar eens naar het Zwarte Woud gegaan. De berichten waren dat dit een vergelijkbare omgeving is als de Vogezen. Maar Duits en dus betere wegen en bovendien weer eens iets anders. Dit keer is een Gasthaus in Oppenau geboekt, de eigenaar lijkt er niet veel zin in te hebben en ontdooit maar langzaam. Pas als het diner voor tien man wordt geserveerd zien we een lachje. Na aankomst traditiegetrouw een stukje fietsen. Dik twintig kilometer om de stijve spieren van de lange autorit los te gooien.Vlak bij het verblijf begint de klim naar de Zuflugt en dan blijkt maar weer dat klimmen niet te vergeleken is met het vlakke en ik beslist geen begenadigd klimmer ben. De conditie en de moraal zijn echter uitstekend. Voor mijn gevoel heb ik die dag (en de dagen daarna) nog nooit eerder zo goed geklommen; zeker niet eenvoudig maar heerlijk.  Daarna douchen, schnitzels en Duits bier. De volgende dag begint nat en daarom dus niet fietsen maar koffie in een conditorei. Gesterkt door het lekkers toch een flinke, mooie rit gemaakt naar de Brandenkopf.  Om die te bereiken waren twee helse, heerlijke klimmen nodig. Kom op zeg, het hooggebergte is echt niet zwaarder dan dit hier. Ik begrijp de fietsromantiek van de Galibier heel goed maar qua sportieve prestatie............ Zondag was de koninginnenrit naar de Hornesgrinde. Zelfde verhaal; prachtige klim, loodzwaar en super gefietst. Daarna met een kleine groepje merkwaardigerwijs ergens bij Mitteltal volkomen van het padje gegaan. Asfalt werd grint, grint werd zandpad, zandpaadjes liepen dood. Na bijna twee uur -zonder gsm bereik, ook dat nog- uit het donkere bos opgedoken, toen hadden we niet veel zin meer in een laatste klim. Een negen kilometer lange afdaling, over heerlijke asfalt, was een spectaculaire afsluiting van een geweldig weekend. Volgens jaar lustrum met deze groep fijne gasten. Was het maar alvast zover hoor ik Jochem zeggen.

Na een korte rust heb ik het sporten alweer opgepakt. Rustige fietstocht langs de Rottemeren (altijd leuk) en fitnessen met een bonus van 22 minuten rennen op de loopbaan. Nu twee keer gedaan en nog steeds geen negatieve reactie van achillespees of rug. Voorzichtig blijven......... 

Routineus draai ik m'n sportprogramma. Twee maal fitness per week en tussendoor probeer ik zo veel mogelijk te fietsen. Dat tussendoor schiet er nu een beetje bij in. Iets met Pa dat de aandacht verdient en dat doe ik -niet graag maar- met liefde. De doelstelling met betrekking tot het aantal gereden kilometers heb ik inmiddels naar beneden bijgesteld, de doelstelling om fit naar Duitsland te gaan blijft ongewijzigd!

De trainingen staan momenteel vooral in het teken van het komende fietsweekend in het Zwarte Woud. Vandaag is de - overambitieuze - doelstelling om 1500km te fietsen voor eenderde volbracht. Het was niet bepaald een gemakkelijk ritje. Wat een wind! Gelukkig kon ik wat schuilen achter de ruggen van Jeroen en Sean. Zware sport, mooi ook wel. Wat ook zwaar valt is het doorgronden van de relativiteitstheorie en de quatummechanica. Ik kreeg onlangs het boek 'In Einsteins achtertuin'. Een prachig thema over een vader en dochter die samen een ontdekkingsreis door de natuurkunde maken. Deze paps moest in het eerste hoofdstuk al afhaken; alle internet pagina's 'for dummies' ten spijt. Best een slimme kerel die Albert....... Mij werd daarom Bill Bryson aangeraden. En laat ik daar de rijk geïllustreerde editie nu in huis hebben. Wat een feest! Sporten en lezen. Wijntje erbij?

Met ijzeren discipline probeer ik het verval van het vijftigjarige lijf in toom te houden. In de winter en het vroege voorjaar deed ik braaf enkele malen per week aan kracht- en conditietraining, met beide zit het daarom wel snor. Vier trainingen per week; pumping iron en op de crosstrainer. Voorzichtig breng er ik nu wat hardloopelementen in door een beetje meer te squaten en tien minuten op de loopband rennen met een snelheid van maar liefs negen kilometer per uur. Vooralsnog lijkt de achillespees niet tegen te stribbelen en dat is dan het laatste wat ik er op het blog over wil zeggen. Nou, alleen de uitkomst van het achillespeesonderzoek dan: noppes. Degene die het experimentele  peesweefsel kreeg ingespoten heeft geen aantoonbaar beter herstel (if any) dan zij die een zoutoplossing kregen. Jammer, voor elke loper. Het had zo mooi kunnen zijn. Nare blessure.

Nu de temperaturen weer wat beter worden, ga ik natuurlijk meer fietsen. Lekker hoor. Ik bereid me voor op een weekendje fietsen in het Zwart Woud. Uiteraard in het weekend van Hemelvaart dus heel veel tijd is er niet meer. Maandag dus proberen de eerste honderd kilometer te maken in de Bultentocht met 'de jongens'. Het is 's avonds weer lichter dus het moet mogelijk zijn om flink te trainen. 

Het is nu Pasen. Morgen lekker rustig wakker worden met koffie, de krant, urbi et orbi en een fantastische marsepeintaart. Daarna met z'n vijven wandelen in een waterig zonnetje........ De sportplannen komen dan vanzelf op.